ความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า กับความอ่อนแอของรูปเคารพ

¹พระเกียรตินี้มิใช่มีแก่เหล่าข้าพระองค์ ข้าแต่พระยาห์เวห์ มิใช่มีแก่เหล่าข้าพระองค์เลย แต่แด่พระนามของพระองค์
เนื่องจากความรักมั่นคงและความซื่อสัตย์ของพระองค์
²ทำไมบรรดาประชาชาติจะกล่าวว่า
 “พระเจ้าของเขาทั้งหลายอยู่ไหนเล่า?”
³พระเจ้าของเราทั้งหลายอยู่ในฟ้าสวรรค์
 สิ่งใดที่พอพระทัย พระองค์ก็ทรงกระทำ
⁴รูปเคารพของคนเหล่านั้นเป็นเงินและทองคำ
 เป็นผลงานของมือมนุษย์
⁵รูปเหล่านั้นมีปาก แต่พูดไม่ได้
 มีตา แต่ดูไม่ได้
⁶มีหู แต่ฟังไม่ได้
 มีจมูก แต่ดมไม่ได้
⁷มีมือ แต่คลำไม่ได้
 มีเท้า แต่เดินไม่ได้
 รูปเหล่านั้นทำเสียงในคอไม่ได้
⁸ผู้ที่ทำรูปเหล่านั้นจะเป็นเหมือนรูปเหล่านั้น
 ทุกคนที่วางใจในรูปเหล่านั้นก็เช่นกัน
⁹อิสราเอลเอ๋ย จงวางใจในพระยาห์เวห์เถิด
 พระองค์ทรงเป็นผู้อุปถัมภ์และเป็นโล่ของเขาทั้งหลาย
¹⁰วงศ์วานอาโรนเอ๋ย จงวางใจในพระยาห์เวห์เถิด
 พระองค์ทรงเป็นผู้อุปถัมภ์และเป็นโล่ของเขาทั้งหลาย
¹¹ท่านผู้ยำเกรงพระยาห์เวห์เอ๋ย จงวางใจในพระยาห์เวห์เถิด
 พระองค์ทรงเป็นผู้อุปถัมภ์และเป็นโล่ของเขาทั้งหลาย

 ²⁷ขอเพียงให้พวกท่านดำเนินชีวิตสมกับข่าวประเสริฐของพระคริสต์ เพื่อที่ว่าไม่ว่าข้าพเจ้าจะมาหาและได้เห็นหน้าท่าน หรือไม่มาหา ข้าพเจ้าก็จะได้ยินข่าวเกี่ยวกับพวกท่านว่า ท่านยืนหยัดมั่นคงเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ร่วมกันสู้ด้วยจิตใจเดียวกันเพื่อความเชื่อที่มาจากข่าวประเสริฐ ²⁸และท่านไม่เกรงกลัวพวกที่ขัดขวางเลย สิ่งนี้เป็นหลักฐานแห่งความพินาศต่อพวกเขา แต่เป็นหลักฐานแห่งความรอดของพวกท่าน และการดังกล่าวมาจากพระเจ้า ²⁹เพราะพระเจ้าทรงให้พระคุณแก่ท่านเพราะเห็นแก่พระคริสต์ ไม่ใช่ให้ท่านทั้งหลายเชื่อในพระองค์เท่านั้น แต่ให้ทนทุกข์ยากเพราะเห็นแก่พระองค์ด้วย ³⁰คือพวกท่านก็มีการสู้รบเหมือนอย่างที่ท่านเคยเห็นมาแล้วในตัวข้าพเจ้า และได้ยินในเวลานี้ว่าข้าพเจ้ากำลังสู้รบอยู่

ฟีลิปปี 2

การถ่อมใจของคริสตชนและการถ่อมพระทัยของพระคริสต์

 ¹เพราะฉะนั้น ในเมื่อมีความชูใจในความสัมพันธ์กับพระคริสต์ มีการปลอบโยนจากความรัก มีการสามัคคีธรรมกันจากพระวิญญาณ และมีความเห็นใจกันและความเมตตากรุณา ²ก็ขอให้ท่านทั้งหลายทำให้ความยินดีของข้าพเจ้าเต็มเปี่ยม ด้วยการมีความคิดอย่างเดียวกัน มีความรักอย่างเดียวกัน มีจิตใจและความคิดเป็นหนึ่งเดียวกัน ³อย่าทำสิ่งใดด้วยการชิงดีหรือถือดี แต่จงถือว่าคนอื่นดีกว่าตัวด้วยใจถ่อม ⁴อย่าให้ต่างคนต่างเห็นแก่ประโยชน์ของตนเอง แต่จงเห็นแก่ประโยชน์ของคนอื่นๆ ด้วย ⁵จงมีจิตใจเช่นนี้ในพวกท่านเหมือนอย่างที่มีในพระเยซูคริสต์ ⁶ผู้ทรงสภาพเป็นพระเจ้า ไม่ทรงถือว่าความทัดเทียมกับพระเจ้าเป็นสิ่งที่จะต้องยึดไว้ ⁷แต่ทรงสละพระองค์เองและทรงรับสภาพทาส ทรงถือกำเนิดเป็นมนุษย์ และทรงปรากฏอยู่ในสภาพมนุษย์ ⁸พระองค์ทรงถ่อมตัวลง ทรงยอมเชื่อฟังจนถึงความมรณา กระทั่งมรณาบนกางเขน ⁹เพราะฉะนั้นพระเจ้าจึงทรงยกพระองค์ขึ้นสูงสุด และประทานพระนามเหนือนามทั้งหมดแก่พระองค์ ¹⁰เพื่อที่ว่าเพราะพระนามของพระเยซูนั้น ทุกชีวิตภาษากรีกแปลตรงตัวว่า ทุกเข่าในสวรรค์ บนแผ่นดินโลก และใต้พื้นแผ่นดินโลก จะคุกเข่าลงกราบพระองค์ ¹¹และเพื่อที่ว่าทุกลิ้นจะยอมรับว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า เป็นการถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าพระบิดา

 ¹ถ้อยคำของเยเรมีย์บุตรของฮิลคียาห์ เยเรมีย์เป็นหนึ่งในหมู่ปุโรหิต อยู่เมืองอานาโธทในแผ่นดินของเผ่าเบนยามิน ²พระวจนะของพระยาห์เวห์มาถึงเยเรมีย์ในรัชกาลของโยสิยาห์ โอรสของอาโมน กษัตริย์แห่งยูดาห์ในปีที่ 13 แห่งการครองราชย์ของพระองค์ ³และมีมาในรัชกาลของเยโฮยาคิม โอรสของโยสิยาห์กษัตริย์แห่งยูดาห์ จนถึงสิ้นปีที่ 11 แห่งรัชกาลเศเดคียาห์ โอรสของโยสิยาห์กษัตริย์แห่งยูดาห์ เมื่อมีการกวาดชาวกรุงเยรูซาเล็มไปเป็นเชลยในเดือนที่ห้า

การทรงเรียกและพระบัญชามาถึงเยเรมีย์

⁴พระวจนะของพระยาห์เวห์มาถึงข้าพเจ้าว่า
⁵“เราได้รู้จักเจ้าก่อนที่เราได้ก่อร่างตัวเจ้าขึ้นในครรภ์
 และก่อนที่เจ้าคลอดจากครรภ์ เราก็ได้กำหนดตัวเจ้าไว้
 เราได้แต่งตั้งเจ้าเป็นผู้เผยพระวจนะแก่บรรดาประชาชาติ”
 ⁶แล้วข้าพเจ้าก็กราบทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์องค์เจ้านาย ดูเถิด ข้าพระองค์พูดไม่เป็นเพราะข้าพระองค์เป็นเด็ก” ⁷แต่พระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “อย่าพูดว่าเจ้าเป็นเด็ก
 เพราะเจ้าต้องไปหาทุกคนที่เราใช้ให้เจ้าไป
 และทุกสิ่งที่เราบัญชาเจ้า เจ้าต้องพูด
⁸อย่ากลัวพวกเขาเลย
 เพราะเราอยู่กับเจ้า เพื่อช่วยกู้เจ้า”
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
⁹แล้วพระยาห์เวห์เหยียดพระหัตถ์สัมผัสปากข้าพเจ้า และพระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า
 “นี่แน่ะ เราเอาถ้อยคำของเราใส่ในปากของเจ้า
¹⁰ดูสิ วันนี้เราได้ตั้งเจ้าไว้เหนือบรรดาประชาชาติ และเหนือราชอาณาจักรทั้งหลาย
 ให้ถอนรากและให้รื้อลง
ให้ทำลายและให้ล้มล้าง
 ให้สร้างและให้ปลูก”
 ¹¹และพระวจนะของพระยาห์เวห์มาถึงข้าพเจ้าว่า “เยเรมีย์เอ๋ย เจ้าเห็นอะไร?” ข้าพเจ้ากราบทูลว่า “ข้าพระองค์เห็นกิ่งของต้นอัลมอนด์” ¹²แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “เจ้าเห็นถูกต้องแล้ว เพราะเราเฝ้าดูถ้อยคำของเรา เพื่อจะทำให้สำเร็จ”
 ¹³พระวจนะของพระยาห์เวห์มาถึงข้าพเจ้าครั้งที่สองว่า “เจ้าเห็นอะไร?” ข้าพเจ้ากราบทูลว่า “ข้าพระองค์เห็นหม้อใบหนึ่งกำลังเดือดอยู่ ปากหม้อเทมาจากทางทิศเหนือ” ¹⁴แล้วพระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “เหตุร้ายจะปะทุจากทิศเหนือมาเหนือชาวแผ่นดินนี้ทั้งสิ้น ¹⁵เพราะนี่แน่ะ เรากำลังร้องเรียกทุกตระกูลแห่งบรรดาราชอาณาจักรทิศเหนือ” พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ “พวกเขาจะมา และต่างก็จะวางบัลลังก์ของตนไว้ตรงทางเข้าประตูกรุงเยรูซาเล็ม เพื่อสู้กับกำแพงที่ล้อมรอบ และสู้กับเมืองทั้งสิ้นของยูดาห์ ¹⁶และเราจะกล่าวคำพิพากษาของเราต่อคนในเมืองเหล่านั้น เพราะความชั่วร้ายของพวกเขาที่ได้ทอดทิ้งเรา และได้เผาเครื่องหอมบูชาพระอื่นๆ และนมัสการสิ่งที่มือของตนได้ทำไว้ ¹⁷ส่วนเจ้าจงคาดเอวของเจ้า แล้วลุกขึ้นไปบอกพวกเขาถึงทุกสิ่งที่เราบัญชาเจ้าไว้นั้น อย่าตกใจกลัวพวกเขา มิฉะนั้นเราจะทำให้เจ้าตกใจกลัวต่อหน้าพวกเขา ¹⁸ส่วนเรา นี่แน่ะ วันนี้เราทำให้เจ้าเป็นเมืองมีป้อมเป็นเสาเหล็ก และเป็นกำแพงทองสัมฤทธิ์ เพื่อจะสู้กับแผ่นดินทั้งหมด สู้กับบรรดากษัตริย์แห่งยูดาห์ สู้กับเจ้านาย สู้กับปุโรหิต และสู้กับราษฎรในแผ่นดิน ¹⁹พวกเขาจะต่อสู้กับเจ้า แต่จะไม่ชนะเจ้า เพราะเราอยู่กับเจ้า เพื่อจะช่วยกู้เจ้าไว้” พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ

เยเรมีย์ 2

พระเจ้าทรงเรียกร้องอิสราเอลให้กลับใจ

¹พระวจนะของพระยาห์เวห์มาถึงข้าพเจ้าว่า ²“จงไปประกาศกรอกหูชาวกรุงเยรูซาเล็มว่า
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า
เรายังจำความจงรักภักดีในวัยสาวของเจ้าได้
 ความรักของเจ้าตอนเป็นเจ้าสาว
เจ้าตามเราไปในถิ่นทุรกันดาร
 ในดินแดนที่ไม่ได้หว่านพืช
³อิสราเอลนั้นบริสุทธิ์ต่อพระยาห์เวห์
 คือเป็นผลิตผลรุ่นแรกของพระองค์
ทุกคนที่กินผลนั้นก็ผิด
 เหตุร้ายจึงมาถึงพวกเขา
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ”
⁴จงฟังพระวจนะของพระยาห์เวห์ เชื้อสายของยาโคบและทุกตระกูลในเชื้อสายของอิสราเอลเอ๋ย ⁵พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า
 “บรรพบุรุษของเจ้าพบความผิดอะไรในเราเล่า?
เขาจึงห่างเหินจากเรา
 และไปติดตามสิ่งไร้ค่า และได้กลายเป็นสิ่งไร้ค่า
⁶เขาทั้งหลายไม่ได้กล่าวว่า ‘พระยาห์เวห์ทรงอยู่ที่ไหน
 ผู้ได้ทรงพาเราขึ้นมาจากแผ่นดินอียิปต์
ผู้ได้ทรงนำเราในถิ่นทุรกันดาร
 ในดินแดนแห้งแล้งและหลุมบ่อ
ในแดนที่แห้งแล้งและมืดทึบ
 ในแผ่นดินที่ไม่มีใครผ่านไปได้
 และไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่ที่นั่น?’
⁷และเราได้พาพวกเจ้าเข้ามาในแผ่นดินที่มีเรือกสวนไร่นา
 เพื่อรับประทานผลไม้และบรรดาสิ่งที่ดี
แต่เมื่อเจ้าเข้ามา เจ้าได้ทำให้แผ่นดินของเราเป็นมลทิน
 และทำให้มรดกของเราเป็นสิ่งน่ารังเกียจ
⁸พวกปุโรหิตไม่ได้กล่าวว่า ‘พระยาห์เวห์ทรงอยู่ที่ไหน?’
 คนเหล่านั้นที่เชี่ยวชาญธรรมบัญญัติไม่รู้จักเรา
บรรดาผู้ปกครองก็ทรยศต่อเรา
 พวกผู้เผยพระวจนะได้เผยพระวจนะโดยพระบาอัล
และติดตามสิ่งไร้ประโยชน์
⁹“เพราะฉะนั้น เราจึงยังคงโต้แย้งกับเจ้า”
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
“เราจะโต้แย้งกับลูกหลานของเจ้า
¹⁰จงข้ามไปยังฝั่งเกาะไซปรัสแล้วมองดู
 หรือใช้คนไปยังเมืองเคดาร์ แล้วให้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน
 ดูว่าเคยมีอย่างนี้บ้างไหม
¹¹มีชนชาติใดเคยเปลี่ยนพระของตน
 แม้ว่าพระเหล่านั้นไม่ได้เป็นพระ?
แต่ประชากรของเราได้เอาศักดิ์ศรีของเขา
 แลกกับสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์
¹²โอ ฟ้าสวรรค์
 จงตกตะลึงด้วยสิ่งนี้ จงสยดสยองและจงร้างเปล่า”
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
¹³“เพราะว่าประชากรของเราได้ทำความชั่วถึงสองประการ
 เขาได้ทอดทิ้งเรา
ซึ่งเป็นน้ำพุที่มีน้ำแห่งชีวิต
 แล้วสกัดบ่อน้ำไว้สำหรับตนเอง
 เป็นบ่อแตกที่ขังน้ำไม่ได้
¹⁴“อิสราเอลเป็นทาสเขาหรือ? หรือเป็นทาสที่เกิดมาในบ้าน?
 เหตุใดเขาจึงตกเป็นของปล้น?
¹⁵เหล่าสิงห์หนุ่มคำรามใส่เขา
 มันแผดเสียงดังมาก
และพวกมันได้ทำให้แผ่นดินของเขาร้างเปล่า
 เมืองทั้งหลายของเขาก็ถูกไฟเผา ไม่มีคนอาศัยอยู่
¹⁶ยิ่งกว่านั้นอีก ประชาชนเมืองเมมฟิสและเมืองทาปานเหส
 ได้โกนกระหม่อมของเจ้าแล้ว
¹⁷เจ้าหาเรื่องเหล่านี้มาใส่ตัวเจ้าเองไม่ใช่หรือ
 โดยการทอดทิ้งพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า เมื่อพระองค์ทรงนำเจ้าไปตามทาง?
¹⁸ดังนั้นเจ้าได้อะไรจากการลงไปยังอียิปต์
 เพื่อดื่มน้ำในแม่น้ำไนล์?
หรือเจ้าได้อะไรจากการลงไปยังอัสซีเรีย
 เพื่อดื่มน้ำในแม่น้ำยูเฟรติส?
¹⁹ความชั่วร้ายของเจ้าจะตีสอนเจ้าเอง
 และความไม่ซื่อสัตย์ของเจ้าจะตำหนิเจ้า
เจ้าจงรู้และเห็นเถิดว่ามันเป็นความชั่วและความขมขื่น
 ที่ทอดทิ้งพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า
และความยำเกรงเราไม่ได้อยู่ในเจ้าเลย”
 พระยาห์เวห์องค์เจ้านายผู้ทรงเป็นจอมทัพตรัสดังนี้แหละ
²⁰“เพราะว่านานมาแล้วเจ้าหักแอกของเจ้า
 และทำลายโซ่ตรวนของเจ้าเสีย
และเจ้าได้กล่าวว่า ‘ข้าจะไม่ปรนนิบัติ’
 เพราะเจ้าได้นอนลงเล่นชู้
บนเนินเขาสูงทุกแห่ง
 และใต้ต้นไม้เขียวสดทุกต้น
²¹แต่เราได้ปลูกเจ้าไว้เป็นเถาองุ่นอย่างดี
 เป็นพันธุ์แท้ทั้งนั้น
แล้วทำไมเจ้าเสื่อมทรามลง
 จนกลายพันธุ์ไปได้?
²²ถึงแม้ว่าเจ้าชำระตัวด้วยน้ำด่าง
 และใช้สบู่มาก
แต่รอยเปื้อนความผิดบาปของเจ้าก็ยังปรากฏอยู่ต่อหน้าเรา”
 พระยาห์เวห์องค์เจ้านายตรัสดังนี้แหละ
²³“เจ้าจะพูดได้อย่างไรว่า ‘ข้าไม่เป็นมลทิน
 ข้าไม่ได้ติดตามบรรดาพระบาอัลไป’
จงมองดูท่าทางของเจ้าที่ในหุบเขาสิ
 จงสำนึกว่าเจ้าได้ทำอะไรไป
 เหมือนอูฐสาวคะนองอยู่ไม่สุข
²⁴เหมือนลาป่าที่คุ้นเคยกับถิ่นทุรกันดาร
 ได้สูดลมหายใจด้วยความอยากอันรุนแรงของมัน
ใครจะระงับความใคร่ของมันได้
 ทุกคนที่แสวงหามันจะไม่ต้องเหน็ดเหนื่อย
 เมื่อถึงเดือนที่กำหนดของมันจะพบมันเอง
²⁵อย่าไปเท้าเปล่า
 และอย่าให้คอแห้ง
แต่เจ้ากล่าวว่า ‘เหลวไหล
 เพราะข้าได้รักพระอื่น
 และข้าจะติดตามไป’
²⁶“เมื่อโจรถูกจับมีความอับอายอย่างไร
 เชื้อสายของอิสราเอลก็จะอับอายอย่างนั้น
ทั้งตัวเขา กษัตริย์ เจ้านาย
 ปุโรหิต และผู้เผยพระวจนะของเขา
²⁷ผู้กล่าวแก่ต้นไม้ว่า ‘ท่านเป็นบิดาของข้าพเจ้า’
 และกล่าวแก่ศิลาว่า ‘ท่านคลอดข้าพเจ้ามา’ เพราะพวกเขาได้หันหลังให้เรา
 ไม่ใช่หันหน้ามา
แต่เมื่อถึงเวลาลำบากเขากล่าวว่า
 ‘ขอทรงลุกขึ้นช่วยข้าพระองค์ทั้งหลายให้พ้น’
²⁸แต่บรรดาพระของเจ้าอยู่ที่ไหนเล่า
 ซึ่งเป็นพระที่เจ้าสร้างไว้สำหรับตัวเอง?
ถ้ามันช่วยเจ้าให้พ้นได้ ก็ให้มันลุกขึ้นช่วย
 เมื่อถึงเวลาลำบากของเจ้า
ยูดาห์เอ๋ย เจ้ามีเมืองต่างๆ มากเท่าใด
 เจ้าก็มีพระมากเท่านั้น
²⁹“เจ้าทั้งหลายจะมาโต้แย้งเราทำไม?
 เจ้าได้กบฏต่อเราหมดทุกคนแล้ว”
 พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
³⁰“เราได้โบยตีลูกหลานของเจ้าเสียเปล่า
 พวกเขาก็ไม่รับการสั่งสอน
ดาบของเจ้าเองได้กลืนผู้เผยพระวจนะของเจ้า
 เหมือนอย่างสิงห์ช่างทำลาย