¹²ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่พระองค์ประทับบนบัลลังก์เป็นนิตย์
 ชื่อเสียงของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
¹³พระองค์จะทรงลุกขึ้น ทรงสงสารศิโยน
 เพราะถึงเวลาที่จะทรงพระกรุณาเธอ
 เพราะเวลาที่กำหนดมาถึงแล้ว
¹⁴เพราะบรรดาผู้รับใช้ของพระองค์รักก้อนหินของเธอ
 และสงสารผงคลีของเธอ
¹⁵บรรดาประชาชาติจะกลัวพระนามของพระยาห์เวห์
 และบรรดาพระราชาของแผ่นดินโลกกลัวพระสิริของพระองค์
¹⁶เพราะพระยาห์เวห์จะทรงสร้างศิโยน
 พระองค์จะทรงปรากฏด้วยพระสิริของพระองค์
¹⁷พระองค์จะสนพระทัยในคำอธิษฐานของคนสิ้นเนื้อประดาตัว
 และจะไม่ทรงดูหมิ่นคำอธิษฐานของพวกเขา

รูปกายที่เป็นขึ้นมา

 ³⁵แต่จะมีคนถามว่า “คนตายถูกทำให้เป็นขึ้นมาอย่างไร? และพวกเขาจะมาด้วยร่างกายแบบไหน?” ³⁶โอ คนเขลา สิ่งที่ท่านหว่านนั้น ถ้าไม่ตายก่อนก็จะไม่งอกขึ้นใหม่ ³⁷สิ่งที่ท่านหว่านนั้น จะเป็นข้าวสาลีหรือพืชอื่นๆ ก็ดี ท่านไม่ได้หว่านรูปร่างของต้นที่จะงอกขึ้นมานั้น แต่หว่านเมล็ดเปล่าๆ ³⁸พระเจ้าประทานรูปร่างแก่เมล็ดนั้นตามที่พระองค์ทรงประสงค์ และประทานรูปร่างของมันเองแก่เมล็ดแต่ละชนิด ³⁹เนื้อนั้นไม่เหมือนกันทั้งหมด เนื้อมนุษย์ก็อย่างหนึ่ง เนื้อสัตว์ก็อย่างหนึ่ง เนื้อนกก็อย่างหนึ่ง เนื้อปลาก็อย่างหนึ่ง ⁴⁰ร่างกายสำหรับสวรรค์ก็มี และร่างกายสำหรับโลกก็มี แต่ว่ารัศมีของร่างกายสำหรับสวรรค์ก็อย่างหนึ่ง และรัศมีของร่างกายสำหรับโลกก็อีกอย่างหนึ่ง ⁴¹รัศมีของดวงอาทิตย์ก็อย่างหนึ่ง รัศมีของดวงจันทร์ก็อย่างหนึ่ง รัศมีของดวงดาวก็อย่างหนึ่ง ที่จริงรัศมีของดาวดวงหนึ่งก็ต่างกันกับรัศมีของดาวดวงอื่นๆ
 ⁴²การเป็นขึ้นมาของคนตายก็เหมือนกัน ร่างกายที่ถูกหว่านลงนั้นเสื่อมสลายได้ ร่างกายที่เป็นขึ้นมานั้นไม่เสื่อมสลาย ⁴³สิ่งที่ถูกหว่านลงนั้นไร้เกียรติ สิ่งที่เป็นขึ้นมานั้นมีศักดิ์ศรี สิ่งที่ถูกหว่านลงนั้นอ่อนกำลัง สิ่งที่เป็นขึ้นมานั้นมีพลัง ⁴⁴สิ่งที่ถูกหว่านลงนั้นเป็นกายเนื้อหนัง สิ่งที่เป็นขึ้นมานั้นเป็นกายจิตวิญญาณ ถ้ามีกายเนื้อหนัง กายจิตวิญญาณก็มีด้วย ⁴⁵ดังที่เขียนไว้ว่า “มนุษย์ คนแรกคืออาดัม จึงเป็นผู้มีชีวิต” แต่อาดัมสุดท้ายนั้นเป็นวิญญาณผู้ประทานชีวิต ⁴⁶ร่างกายแรกนั้นไม่ใช่เป็นกายจิตวิญญาณ แต่เป็นกายเนื้อหนัง ร่างกายต่อจากนั้นจึงเป็นกายจิตวิญญาณ ⁴⁷มนุษย์คนแรกนั้นมาจากดินและเป็นมนุษย์ดิน มนุษย์คนที่สองนั้นมาจากสวรรค์ ⁴⁸มนุษย์ดินคนนั้นเป็นอย่างไร มนุษย์ดินทั้งหลายก็เป็นอย่างนั้น มนุษย์สวรรค์คนนั้นเป็นอย่างไร มนุษย์สวรรค์ทั้งหลายก็เป็นอย่างนั้น ⁴⁹และเช่นเดียวกับที่เรามีลักษณะของมนุษย์ดิน เราก็จะมีลักษณะของมนุษย์สวรรค์

ความพ่ายแพ้และการสิ้นพระชนม์ของอาหับ

 ²⁸พระราชาแห่งอิสราเอลกับเยโฮชาฟัทพระราชาแห่งยูดาห์ จึงเสด็จขึ้นไปยังราโมทกิเลอาด ²⁹และพระราชาแห่งอิสราเอลตรัสกับเยโฮชาฟัทว่า “เราจะปลอมตัวเข้าทำศึก แต่ท่านจงสวมเครื่องทรงของท่าน” และพระราชาแห่งอิสราเอลก็ทรงปลอมพระองค์เข้าทำศึก ³⁰พระราชาแห่งซีเรียทรงสั่งบรรดาผู้บัญชาการรถรบของพระองค์ว่า “อย่ารบกับทหารใหญ่น้อย แต่มุ่งเฉพาะพระราชาแห่งอิสราเอล” ³¹และเมื่อบรรดาผู้บัญชาการรถรบเห็นเยโฮชาฟัท เขาทั้งหลายก็ว่า “เป็นพระราชาอิสราเอล” พวกเขาจึงหันไปจะสู้รบกับพระองค์ และเยโฮชาฟัททรงร้องขึ้น และพระยาห์เวห์ทรงช่วยพระองค์ พระเจ้าทรงให้เขาทั้งหลายออกไปเสียจากกษัตริย์ ³²เมื่อบรรดาผู้บัญชาการรถรบเห็นว่าไม่ใช่พระราชาอิสราเอล ก็หันกลับไม่ไล่ตามพระองค์ ³³แต่มีชายคนหนึ่งโก่งธนูยิงสุ่มไป ถูกพระราชาแห่งอิสราเอลเข้าระหว่างเกล็ดเกราะและแผ่นบังพระอุระ พระองค์จึงรับสั่งกับคนขับรถว่า “หันกลับเถอะ พาเราออกจากการรบ เพราะเราบาดเจ็บแล้ว” ³⁴วันนั้นการรบก็ดุเดือดขึ้น และพระราชาอิสราเอลก็ทรงยันพระองค์เอง ขึ้นในรถรบโดยหันพระพักตร์ไปทางพวกซีเรียจนถึงเวลาเย็น แล้วพระองค์ก็สิ้นพระชนม์เมื่อดวงอาทิตย์ตก

2 พงศาวดาร 19

 ¹และเยโฮชาฟัทพระราชาแห่งยูดาห์เสด็จกลับไปโดยสวัสดิภาพถึงพระราชวังของพระองค์ในกรุงเยรูซาเล็ม ²ผู้ทำนายคือเยฮูบุตรฮานานีออกไปเฝ้า และทูลพระราชาเยโฮชาฟัทว่า “ควรหรือที่ฝ่าพระบาทจะทรงช่วยคนอธรรม และรักผู้ที่เกลียดชังพระยาห์เวห์? เพราะเหตุนี้พระพิโรธจากพระยาห์เวห์จึงมาถึงฝ่าพระบาท 3อย่างไรก็ตามพระองค์ทรงพบความดีในฝ่าพระบาทบ้าง เพราะฝ่าพระบาททรงทำลายบรรดาเสาอาเช-ราห์เสียจากแผ่นดิน และตั้งพระทัยแสวงหาพระเจ้า”

การปฏิรูปของเยโฮชาฟัท

 ⁴เยโฮชาฟัทประทับที่กรุงเยรูซาเล็มและพระองค์เสด็จออกไปท่ามกลางประชาชนอีก ตั้งแต่เบเออร์เชบาถึงเทือกเขาเอฟราอิม และทรงนำเขาทั้งหลายกลับมายังพระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของเขา ⁵พระองค์ทรงตั้งผู้พิพากษาในแผ่นดิน ตามเมืองป้อมทั้งหมดของยูดาห์ทีละเมือง ⁶และตรัสกับผู้พิพากษาพวกนั้นว่า “จงพิจารณาสิ่งที่ท่านทั้งหลายจะทำ เพราะพวกท่านไม่ได้พิพากษาเพื่อมนุษย์แต่เพื่อพระยาห์เวห์ พระองค์สถิตกับท่านในการพิพากษา ⁷ฉะนั้นจงให้ความยำเกรงพระยาห์เวห์อยู่ในตัวท่านทั้งหลาย จงระมัดระวังสิ่งที่พวกท่านทำ เพราะพระยาห์เวห์พระเจ้าของพวกเราไม่มีความอยุติธรรม ไม่มีความลำเอียง และไม่มีการรับสินบน”
 ⁸ยิ่งกว่านั้นอีก ในกรุงเยรูซาเล็ม เยโฮชาฟัททรงตั้งบางคนจากพวกเลวีจากพวกปุโรหิต และหัวหน้าตระกูลของอิสราเอล เพื่อให้พิพากษาเกี่ยวกับบทบัญญัติของพระยาห์เวห์และความขัดแย้งระหว่างกัน เขาทั้งหลายมีตำแหน่งในกรุงเยรูซาเล็มภาษาฮีบรูแปลตรงตัวว่า พวกเขากลับไปยังกรุงเยรูซาเล็ม ⁹และพระองค์ทรงกำชับเขาทั้งหลายว่า “ท่านทั้งหลายจงทำด้วยความยำเกรงพระยาห์เวห์ ด้วยความซื่อสัตย์และด้วยความเต็มใจของท่าน ¹⁰เมื่อมีคดีมาถึงพวกท่านจากพี่น้องของท่านผู้อาศัยอยู่ในเมืองของเขา เกี่ยวกับเรื่องฆ่าฟันกัน เรื่องธรรมบัญญัติ พระบัญญัติ กฎเกณฑ์หรือกฎหมาย ท่านทั้งหลายควรจะตักเตือนพวกเขา เพื่อเขาจะไม่ทำผิดต่อพระยาห์เวห์ แล้วพระพิโรธจึงจะไม่มาเหนือท่านและพี่น้องของท่าน พวกท่านจงทำเช่นนี้ แล้วท่านจะไม่ทำผิด ¹¹ดูสิ อามาริยาห์มหาปุโรหิตก็อยู่เหนือท่านทั้งหลายในทุกเรื่องของพระยาห์เวห์ และเศบาดิยาห์บุตรอิชมาเอลเจ้านายของเชื้อวงศ์ยูดาห์ก็อยู่เหนือท่านในทุกเรื่องของพระราชา และพวกเลวีจะเป็นเจ้าหน้าที่ปรนนิบัติพวกท่าน จงทำด้วยความกล้าหาญ และขอพระยาห์เวห์สถิตกับผู้ที่ทำความดี”

2 พงศาวดาร 20

การบุกรุกจากทางตะวันออก

 ¹ต่อมาภายหลัง คนโมอับและคนอัมโมนพร้อมกับคนเมอูนีบางส่วนมาทำสงครามกับเยโฮชาฟัท ²มีคนมาทูลเยโฮชาฟัทว่า “มีคนมากมายจากเอโดม และจากฟากข้างนั้นของทะเลยกมาสู้รบกับฝ่าพระบาท ดูสิ พวกเขาอยู่ในฮาซาโซนทามาร์” (คือ เอนกาดี) ³และเยโฮชาฟัทก็กลัว และทรงมุ่งแสวงหาพระยาห์เวห์ ทั้งทรงประกาศให้อดอาหารทั่วยูดาห์ ⁴แล้วยูดาห์ชุมนุมกันและแสวงหาความช่วยเหลือจากพระยาห์เวห์ เขาทั้งหลายมาจากทุกเมืองของยูดาห์ เพื่อแสวงหาพระยาห์เวห์

การอธิษฐานและชัยชนะของเยโฮชาฟัท

 ⁵และเยโฮชาฟัททรงยืนอยู่ในที่ประชุมของยูดาห์และเยรูซาเล็ม ตรงข้างหน้าลานใหม่ในพระนิเวศของพระยาห์เวห์ ⁶และทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์พระเจ้าของบรรพบุรุษของพวกข้าพระองค์ พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ไม่ใช่หรือ? พระองค์ทรงครอบครองเหนือบรรดาราชอาณาจักรของประชาชาติไม่ใช่หรือ? พระองค์ทรงมีฤทธิ์เดชและพลานุภาพในพระหัตถ์ของพระองค์ จึงไม่มีใครอาจต่อต้านพระองค์ได้ ⁷ข้าแต่พระเจ้าของพวกข้าพระองค์ พระองค์ทรงขับไล่ชาวแผ่นดินนี้ออกไปพ้นหน้าอิสราเอลประชากรของพระองค์ และประทานแผ่นดินแก่เชื้อสายของอับราฮัมสหายของพระองค์เป็นนิตย์ ไม่ใช่หรือ? ⁸และเขาทั้งหลายอาศัยอยู่ในนั้น ทั้งสร้างสถานนมัสการในที่นั้นถวายพระองค์ เพื่อพระนามของพระองค์แล้วทูลว่า ⁹‘ถ้ามีเหตุร้ายมาเหนือพวกข้าพระองค์ไม่ว่าจะเป็นดาบ การพิพากษา โรคระบาด หรือการกันดารอาหาร ข้าพระองค์ทั้งหลายจะยืนอยู่ต่อหน้าพระนิเวศนี้และเฉพาะพระพักตร์พระองค์ (เพราะพระนามของพระองค์อยู่ในพระนิเวศนี้) และร้องทูลต่อพระองค์ในความทุกข์ใจของพวกข้าพระองค์ แล้วพระองค์จะทรงฟังและจะทรงช่วยให้รอด’ ¹⁰นี่แน่ะ บัดนี้คนอัมโมน คนโมอับ และคนภูเขาเสอีร์ ซึ่งเป็นพวกที่พระองค์ไม่ทรงยอมให้คนอิสราเอลบุกรุก เมื่อออกมาจากแผ่นดินอียิปต์ อิสราเอลก็หันออกไปโดยไม่ได้ทำลายพวกเขา ¹¹ดูสิ เขาทั้งหลายตอบแทนพวกข้าพระองค์ด้วยการมาขับไล่เราให้ออกจากแผ่นดินกรรมสิทธิ์ของพระองค์ ที่พระองค์ประทานเป็นมรดกแก่พวกข้าพระองค์ ¹²ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ทั้งหลาย พระองค์จะไม่ทรงพิพากษาพวกเขาหรือ? เพราะว่าพวกข้าพระองค์ไม่มีฤทธิ์เดชที่จะต่อสู้คนมากมายนี้ ที่กำลังมาต่อสู้กับข้าพระองค์ทั้งหลาย พวกข้าพระองค์ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร แต่ดวงตาของข้าพระองค์ทั้งหลายเพ่งมองที่พระองค์”
 ¹³ในระหว่างนั้นคนยูดาห์ทั้งหมดก็ยืนอยู่เฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์พร้อมกับภรรยาลูกและเด็กเล็กๆ ของเขา ¹⁴และในท่ามกลางที่ประชุมนั้น พระวิญญาณของพระยาห์เวห์เสด็จมาเหนือยาฮาซีเอลบุตรเศคาริยาห์ ผู้เป็นบุตรเบไนยาห์ ผู้เป็นบุตรเยอีเอล ผู้เป็นบุตรมัทธานิยาห์ เขาเป็นคนเลวีเชื้อสายของอาสาฟ ¹⁵และเขาพูดว่า “ยูดาห์ทั้งหมดและบรรดาชาวเยรูซาเล็ม ทั้งพระราชาเยโฮชาฟัท ขอจงฟัง พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้กับท่านทั้งหลายว่า ‘อย่ากลัว และอย่าท้อแท้เพราะคนมากมายเหล่านี้เลย เพราะการรบนั้นไม่ใช่เรื่องของท่าน แต่เป็นของพระเจ้า ¹⁶พรุ่งนี้เช้าจงลงไปต่อสู้กับพวกเขา นี่แน่ะ เขาทั้งหลายจะยกขึ้นมาตามทางขึ้นที่ตำบลศิส พวกท่านจะพบกับพวกเขาที่ปลายหุบเขาทางด้านหน้าของถิ่นทุรกันดารเยรูเอล ¹⁷ท่านทั้งหลายไม่ต้องต่อสู้ในการรบครั้งนี้ โอ ยูดาห์ และเยรูซาเล็ม จงเข้าประจำที่ ยืนนิ่งและมองดูชัยชนะของพระยาห์เวห์เพื่อพวกท่าน’ อย่ากลัวและอย่าท้อแท้ พรุ่งนี้จงออกไปสู้กับพวกเขาและพระยาห์เวห์จะสถิตกับท่านทั้งหลาย”
 ¹⁸แล้วเยโฮชาฟัททรงก้มลงและซบพระพักตร์ของพระองค์ลงถึงดิน และยูดาห์ทั้งหมดกับชาวเยรูซาเล็มก็กราบลงเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ นมัสการพระองค์ ¹⁹และคนเลวี จากพงศ์พันธุ์โคฮาทและพงศ์พันธุ์โคราห์ ก็ยืนขึ้นสรรเสริญพระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งอิสราเอลด้วยเสียงดังมาก
 ²⁰เขาทั้งหลายลุกขึ้นแต่เช้าและออกไปยังถิ่นทุรกันดารเทโคอา และเมื่อเขาออกไป เยโฮชาฟัททรงยืนและตรัสว่า “ยูดาห์และชาวเยรูซาเล็มเอ๋ย จงฟังข้าพเจ้า จงวางใจในพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านทั้งหลาย แล้วท่านจะได้รับความมั่นคง จงเชื่อบรรดาผู้เผยพระวจนะของพระองค์ แล้วท่านจะได้รับความสำเร็จ” ²¹และเมื่อพระองค์ทรงปรึกษากับประชาชนแล้ว พระองค์ทรงแต่งตั้งพวกที่จะร้องเพลงถวายพระยาห์เวห์ และสรรเสริญพระองค์ผู้ทรงไว้ด้วยความบริสุทธิ์แปลได้อีกว่า สรรเสริญพระองค์ด้วยแต่งกายบริสุทธิ์ ขณะเมื่อพวกเขาเดินนำหน้ากองทัพออกไปและร้องว่า

 “จงขอบพระคุณพระยาห์เวห์
  เพราะความรักมั่นคงของพระองค์ดำรงอยู่เป็นนิตย์”

 ²²และเมื่อเขาทั้งหลายเริ่มร้องเพลงและสรรเสริญ พระยาห์เวห์ทรงให้มีกองซุ่มต่อสู้กับคนอัมโมน คนโมอับ และชาวภูเขาเสอีร์ ซึ่งเข้ามาสู้กับยูดาห์ และพวกเขาก็ถูกตีแตกไป ²³เพราะว่าคนของอัมโมนและคนโมอับหันไปต่อสู้กับชาวภูเขาเสอีร์ และทำลายพวกเขาจนหมดสิ้น และเมื่อเขาทั้งหลายทำลายชาวเสอีร์หมดแล้ว พวกเขาก็ช่วยกันทำลายซึ่งกันและกัน
 ²⁴เมื่อยูดาห์ขึ้นไปยังจุดเฝ้ามองในถิ่นทุรกันดาร เขาทั้งหลายมองตรงไปที่คนมากมายนั้น และ ดูสิ มีแต่ศพนอนอยู่บนแผ่นดิน ไม่มีสักคนเดียวที่รอดไปได้ ²⁵เมื่อเยโฮชาฟัทและประชาชนของพระองค์มาเก็บของริบจากพวกนั้น เขาทั้งหลายพบข้าวของจำนวนมากในพวกนั้น ทั้งเสื้อผ้าและของมีค่าต่างๆ ซึ่งพวกเขาเก็บสำหรับตัวเองจนกว่าเขาจะขนไปไม่ไหว พวกเขาใช้เวลาเก็บของริบสามวัน เพราะมีมากเหลือเกิน ²⁶และวันที่สี่เขาทั้งหลายชุมนุมกันที่หุบเขาเบราคาห์ เพราะว่าพวกเขาสรรเสริญพระยาห์เวห์ที่นั้น เพราะเหตุนี้ เขาจึงเรียกที่นั้นว่าเบราคาห์จนถึงทุกวันนี้ ²⁷แล้วคนยูดาห์และเยรูซาเล็มทุกคนก็กลับไป โดยมีเยโฮชาฟัททรงนำหน้า พวกเขากลับไปยังกรุงเยรูซาเล็มด้วยความชื่นบาน เพราะพระยาห์เวห์ทรงทำให้พวกเขาเปรมปรีดิ์เย้ยศัตรูของเขา ²⁸เขาทั้งหลายมายังกรุงเยรูซาเล็มด้วยพิณใหญ่ พิณเขาคู่และแตร มาถึงพระนิเวศของพระยาห์เวห์ ²⁹และความเกรงกลัวพระเจ้ามาอยู่ในอาณาจักรทุกแห่งของดินแดนทั้งหลาย เมื่อพวกเขาได้ยินว่าพระยาห์เวห์ทรงต่อสู้กับศัตรูของอิสราเอล ³⁰อาณาจักรของเยโฮชาฟัทจึงสงบ เพราะว่าพระเจ้าของพระองค์ประทานให้พระองค์มีการพักสงบอยู่รอบด้าน

การสิ้นสุดของรัชกาลเยโฮชาฟัท

 ³¹เยโฮชาฟัททรงครองยูดาห์ พระองค์มีพระชนมายุ 35 พรรษาเมื่อทรงเป็นกษัตริย์ และพระองค์ทรงครองราชย์ในกรุงเยรูซาเล็ม 25 ปี พระราชมารดาของพระองค์มีพระนามว่าอาซูบาห์ บุตรหญิงของชิลหิ ³²พระองค์ทรงดำเนินตามทางของอาสาพระราชบิดาของพระองค์ และไม่ได้ทรงหันเหจากทางนั้น พระองค์ทรงทำสิ่งที่ถูกต้องในสายพระเนตรของพระยาห์เวห์ ³³แต่ปูชนียสถานสูงต่างๆ นั้นยังไม่ได้ถูกรื้อลง ประชาชนยังไม่ได้ปักใจในพระเจ้าของบรรพบุรุษของตน
 ³⁴ส่วนพระราชกิจอื่นๆ ของเยโฮชาฟัท ตั้งแต่ต้นจนจบ ดูสิมีบันทึกไว้ในหนังสือของเยฮู บุตรฮานานี ซึ่งรวมอยู่ในหนังสือพงศ์กษัตริย์แห่งอิสราเอล ³⁵ต่อมาภายหลัง เยโฮชาฟัทพระราชาของยูดาห์ ทรงร่วมงานกับอาหัสยาห์พระราชาของอิสราเอลผู้ทรงทำความชั่วอย่างมาก ³⁶พระองค์ทรงร่วมงานในการสร้างเรือเพื่อไปยังเมืองทารชิช และเขาทั้งหลายสร้างเรือในเอซิโอนเกเบอร์ ³⁷แล้วเอลีเอเซอร์บุตรโดดาวาหุแห่งเมืองมาเรชาห์เผยพระวจนะถึงเยโฮชาฟัทว่า “เพราะพระองค์ทรงร่วมงานกับอาหัสยาห์ พระยาห์เวห์จะทรงทำลายสิ่งที่พระองค์ทรงสร้างไว้” แล้วเรือก็แตกและไม่สามารถไปเมืองทารชิชได้

2 พงศาวดาร 21

การขึ้นครองราชย์ของเยโฮรัม

 ¹เยโฮชาฟัทก็ทรงล่วงหลับไปอยู่กับบรรพบุรุษของพระองค์ และพระองค์ทรงถูกฝังไว้กับบรรพบุรุษในนครดาวิด เยโฮรัมพระราชโอรสของพระองค์ก็ครองราชย์แทน ²พระองค์ทรงมีพระอนุชา ผู้เป็นพระราชโอรสของเยโฮชาฟัท คือ อาซาริยาห์ เยฮีเอล เศคาริยาห์ อาซาริยาห์ มีคาเอล เชฟาทิยาห์ ทั้งหมดเป็นพระราชโอรสของเยโฮชาฟัท พระราชาของชาวอิสราเอลเป็นชื่อที่ใช้เรียกชาวยูดาห์ไม่ใช่อาณาจักรทางเหนือซึ่งเป็นลักษณะการเขียนของหนังสือเล่มนี้โดยเฉพาะ ³พระราชบิดาประทาน เงิน ทองคำ และของมีค่ามากมาย พร้อมกับเมืองป้อมในยูดาห์แก่พวกท่าน แต่พระองค์ประทานราชอาณาจักรแก่เยโฮรัม เพราะว่าท่านเป็นพระราชโอรสหัวปี