คำอธิษฐานขอทรงช่วยให้พ้นจากศัตรู

ถึงหัวหน้านักร้อง เพลงสดุดีของดาวิด

¹ข้าแต่พระยาห์เวห์ อีกนานเท่าใด? พระองค์จะทรงลืมข้าพระองค์เป็นนิตย์หรือ?
 พระองค์จะซ่อนพระพักตร์จากข้าพระองค์นานเท่าใด?
²ข้าพระองค์จะต้องตรึกตรองในจิต
 และมีความทุกข์โศกอยู่ในใจตลอดวันนานเท่าใด?
 ศัตรูข้าพระองค์จะอยู่เหนือข้าพระองค์นานเท่าใด?
³ข้าแต่พระยาห์เวห์พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอทรงพิจารณา
และตอบข้าพระองค์เถิด
 ขอประทานความสว่างแก่ดวงตาข้าพระองค์ เกรงว่า
 ข้าพระองค์จะหลับอยู่ในความตาย
⁴เกรงว่าศัตรูข้าพระองค์จะกล่าวว่า “ข้าชนะเขาแล้ว”
 เกรงว่าคู่อริข้าพระองค์จะเปรมปรีดิ์ เพราะข้าพระองค์กำลังหวั่นไหว
⁵แต่ข้าพระองค์ได้วางใจในความรักมั่นคงของพระองค์
 ใจของข้าพระองค์จะเปรมปรีดิ์ในการช่วยกู้ของพระองค์
⁶ข้าพเจ้าจะร้องเพลงถวายพระยาห์เวห์
 เพราะพระองค์ทรงดีต่อข้าพเจ้า

สิ่งที่เป็นมลทิน

 ¹⁰แล้วพระองค์ทรงเรียกฝูงชนและตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “จงฟังและเข้าใจเถิด ¹¹ไม่ใช่สิ่งซึ่งเข้าไปในปากจะทำให้มนุษย์เป็นมลทิน แต่สิ่งซึ่งออกมาจากปากนั้นแหละทำให้มนุษย์เป็นมลทิน” ¹²ขณะนั้นบรรดาสาวกมาทูลพระองค์ว่า “พระองค์ทรงทราบหรือไม่ว่า เมื่อพวกฟาริสีได้ยินคำตรัสนั้นเขาทั้งหลายไม่พอใจมาก?” ¹³พระองค์จึงตรัสตอบว่า “ต้นไม้ทุกต้น ซึ่งพระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์ ไม่ได้ทรงปลูกไว้จะต้องถูกถอนออกเสีย ¹⁴ช่างเถิด เขาทั้งหลายเป็นผู้นำที่ตาบอด [ของคนตาบอด] ถ้าคนตาบอดนำทางคนตาบอด ทั้งสองคนจะตกลงไปในบ่อ” ¹⁵เปโตรทูลพระองค์ว่า “ขอพระองค์โปรดอธิบายอุปมานั้นให้พวกข้าพระองค์ทราบ” ¹⁶พระเยซูตรัสตอบว่า “ท่านทั้งหลายยังไม่เข้าใจด้วยหรือ? ¹⁷ท่านทั้งหลายไม่เห็นหรือ? ว่าสิ่งใดๆ ซึ่งเข้าไปในปากก็ลงไปในท้อง แล้วก็ถ่ายออกลงส้วมไป ¹⁸แต่สิ่งที่ออกจากปากก็ออกมาจากใจ สิ่งนั้นแหละทำให้มนุษย์เป็นมลทิน ¹⁹ความคิดชั่วร้าย การฆ่าคน การเป็นชู้ การล่วงประเวณี การลักขโมย การเป็นพยานเท็จ การใส่ร้าย ก็ล้วนออกมาจากใจ ²⁰สิ่งเหล่านี้แหละที่ทำให้มนุษย์เป็นมลทิน แต่การรับประทานอาหารโดยไม่ล้างมือก่อน ไม่ทำให้มนุษย์เป็นมลทิน”

ความเชื่อของหญิงชาวคานาอัน

 ²¹แล้วพระเยซูเสด็จจากที่นั่น เข้าไปในเขตเมืองไทระและเมืองไซดอน ²²มีหญิงชาวคานาอันคนหนึ่งมาจากเขตแดนนั้นร้องทูลพระองค์ว่า “พระองค์ผู้ทรงเป็นบุตรดาวิดเจ้าข้า ขอทรงพระเมตตาข้าพระองค์เถิด ลูกสาวของข้าพระองค์มีผีสิงอยู่ เป็นทุกข์ลำบากอย่างยิ่ง” ²³พระองค์ไม่ทรงตอบนางสักคำเดียว และสาวกทั้งหลายของพระองค์มาทูลพระองค์ว่า “ไล่นางไปเสียเถิด เพราะนางร้องตามเรามา” ²⁴พระองค์ตรัสตอบว่า “เราไม่ได้รับใช้มาหาใคร เว้นแต่แกะหลงของวงศ์วานอิสราเอล” ²⁵หญิงนั้นก็มากราบและทูลพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอโปรดช่วยข้าพระองค์เถิด” ²⁶พระองค์จึงตรัสตอบว่า “การเอาอาหารของลูกโยนให้กับสุนัขก็ไม่สมควร” ²⁷ผู้หญิงนั้นทูลว่า “จริงเจ้าข้า แต่สุนัขนั้นย่อมกินเศษที่ตกจากโต๊ะนายของมัน” ²⁸แล้วพระเยซูตรัสตอบนางว่า “หญิงเอ๋ย ความเชื่อของท่านก็มาก ให้เป็นไปตามความต้องการของท่านเถิด” แล้วลูกสาวของนางก็หายเป็นปกติตั้งแต่เวลานั้น

การทรงรักษาคนจำนวนมาก

 ²⁹พระเยซูจึงเสด็จจากที่นั่นมายังทะเลสาบกาลิลี แล้วเสด็จขึ้นไปบนภูเขาและประทับที่นั่น ³⁰มหาชนมาเฝ้าพระองค์ และพาคนง่อย คนแขนขาพิการ คนตาบอด คนใบ้ และคนเจ็บอื่นๆ หลายๆ คน มาวางแทบพระบาทของพระเยซู แล้วพระองค์ทรงรักษาพวกเขาให้หาย ³¹ฝูงชนก็ประหลาดใจ เมื่อเห็นคนใบ้พูดได้ คนแขนขาพิการหายเป็นปกติ คนง่อยเดินได้ คนตาบอดกลับเห็น แล้วพวกเขาก็สรรเสริญพระเจ้าของชนชาติอิสราเอล

การทรงเลี้ยงคนสี่พันคน

 ³²พระเยซูทรงเรียกสาวกทั้งหลายของพระองค์มา ตรัสว่า “เราสงสารฝูงชนนี้ เพราะเขาทั้งหลายค้างอยู่กับเราได้สามวันแล้ว และไม่มีอาหารจะกิน เราไม่ต้องการส่งพวกเขาไปเมื่อยังอดโซอยู่ กลัวว่าพวกเขาจะสิ้นแรงลงตามทาง” ³³พวกสาวกทูลพระองค์ว่า “ในถิ่นทุรกันดารนี้เราจะหาอาหารที่ไหนพอเลี้ยงฝูงชนมากเท่านี้ให้อิ่มได้?” ³⁴พระเยซูจึงตรัสถามเขาทั้งหลายว่า “พวกท่านมีขนมปังกี่ก้อน” เขาทูลว่า “มีเจ็ดก้อนกับปลาเล็กๆ สองสามตัว” ³⁵พระองค์จึงมีรับสั่งให้ฝูงชนนั่งลงบนพื้น ³⁶แล้วทรงรับขนมปังเจ็ดก้อน และปลาเหล่านั้นมา เมื่อขอบพระคุณแล้ว ก็ทรงหักและทรงส่งให้เหล่าสาวกของพระองค์ เหล่าสาวกก็แจกให้ฝูงชน ³⁷และทุกคนได้รับประทานจนอิ่ม อาหารที่เหลือนั้น พวกเขาเก็บได้เจ็ดกระบุงเต็ม ³⁸พวกที่รับประทานอาหารนั้น มีผู้ชายสี่พันคนไม่รวมผู้หญิงและเด็ก ³⁹เมื่อทรงส่งฝูงชนไปแล้ว ก็เสด็จลงเรือมาถึงเขตเมืองมากาดาน

พวกพี่ชายกลับมาอียิปต์กับเบนยามิน

 ¹การกันดารอาหารในแผ่นดินร้ายแรงยิ่งนัก ²อยู่มาเมื่อครอบครัวยาโคบกินข้าวที่นำมาจากอียิปต์หมดแล้ว บิดาจึงบอกบุตรชายว่า “กลับไปซื้ออาหารมาอีกหน่อยให้พวกเรา” ³แต่ยูดาห์ตอบบิดาว่า “ท่านกำชับพวกเราอย่างเด็ดขาดว่า ‘ถ้าไม่ได้น้องชายมาด้วย พวกเจ้าจะไม่เห็นหน้าเราอีก’ ⁴ถ้าพ่อใช้ให้น้องลงไปกับพวกลูก ลูกจะลงไปซื้ออาหารให้พ่อ ⁵แต่ถ้าหากพ่อไม่ให้น้องลงไป พวกลูกจะไม่ไป เพราะเจ้านายท่านบัญชาพวกลูกว่า ‘พวกเจ้าจะไม่เห็นหน้าเราอีกถ้าน้องไม่ได้มาด้วย’ ” ⁶อิสราเอลจึงว่า “ทำไมพวกเจ้าทำสิ่งเลวร้ายต่อพ่อที่ไปบอกท่านว่าพวกเจ้ามีน้องชายอีกคนหนึ่ง?” ⁷พวกเขาจึงตอบว่า “เจ้านายท่านซักไซ้ไต่ถามถึงพวกลูก และญาติพี่น้องของพวกลูกว่า ‘บิดาเจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือ? เจ้ามีน้องอีกคนหนึ่งหรือเปล่า?’ พวกลูกก็ตอบตามคำถามเหล่านั้น จะรู้ได้อย่างไรว่าท่านจะสั่งว่า ‘พาน้องของพวกเจ้าลงมา’ ” ⁸ยูดาห์จึงพูดกับอิสราเอลบิดาของเขาว่า “ขอพ่อให้เด็กนั้นไปกับลูก เราจะได้ออกเดินทางไปเพื่อจะได้มีชีวิตต่อไปและไม่ตาย ทั้งพวกลูกและพ่อกับเด็กๆ ของเราด้วย ⁹ลูกจะเป็นตัวประกันแทนน้องคนนี้ พ่อให้ลูกรับผิดชอบได้ ถ้าลูกไม่นำเขากลับมาหาพ่อ และส่งเขาต่อหน้าพ่อ ก็ขอให้ลูกรับผิดต่อพ่อตลอดชีวิต ¹⁰ถ้าพวกลูกไม่ล่าช้าอยู่เช่นนี้ ก็คงจะได้กลับมาสองครั้งแล้ว”
 ¹¹ฝ่ายอิสราเอลบิดาจึงบอกบุตรชายทั้งหลายว่า “ถ้าอย่างนั้นให้ทำดังนี้คือ เอาผลิตผลอย่างดีที่มีในดินแดนนี้คือ พิมเสนบ้าง น้ำผึ้งบ้าง ยางไม้และเปลือกไม้ชะมด ถั่วพิสทาชิโอ และอัลมอนด์ ใส่ภาชนะและลงไปให้เป็นของกำนัลแก่ท่าน ¹²เอาเงินไปสองเท่า คือเงินที่ติดมาในปากกระสอบนั้น ก็ให้เอากลับไปคืนด้วย เพราะบางทีเขาผิดพลาดไป ¹³ลุกขึ้นและพาน้องชายของเจ้ากลับไปหาเจ้านายท่าน ¹⁴ขอพระเจ้าผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์ทรงให้เจ้านายท่านกรุณาแก่พวกเจ้า และปล่อยพี่ชายกับเบนยามินกลับมา ถ้าพ่อจะต้องโศกเศร้าเพราะต้องเสียลูก ก็ต้องเป็นตามนั้น” ¹⁵คนเหล่านั้นก็เอาของกำนัลและเงินสองเท่าติดมือไปพร้อมกับเบนยามิน แล้วลุกขึ้นลงไปยังอียิปต์ และยืนอยู่ต่อหน้าโยเซฟ
 ¹⁶เมื่อโยเซฟเห็นเบนยามินมากับพวกเขา จึงสั่งผู้ดูแลบ้านของท่านว่า “จงพาคนเหล่านี้เข้าไปในบ้าน ให้ฆ่าสัตว์และจัดโต๊ะไว้ เพราะคนเหล่านี้จะมารับประทานด้วยกันกับเราในเวลาเที่ยง” ¹⁷ชายคนนั้นก็ทำตามที่โยเซฟสั่ง และพาคนเหล่านั้นเข้าไปในบ้านโยเซฟ ¹⁸คนเหล่านั้นก็กลัวเพราะเขาพาเข้าไปในบ้านโยเซฟ จึงพูดกันว่า “คงเป็นเพราะเงินที่ติดมาในกระสอบครั้งก่อน เขาจึงพาพวกเรามาที่นี่ เพื่อเจ้านายท่านจะหาเหตุใส่ความจับกุมเรา จับเราเป็นทาส ทั้งจะริบเอาลาด้วย” ¹⁹พวกเขาเข้าไปหาผู้ดูแลบ้านของโยเซฟ และพูดกับเขาที่ประตูบ้าน ²⁰เขากล่าวว่า “นาย ข้าพเจ้าทั้งหลายลงมาครั้งก่อนเพื่อซื้ออาหาร ²¹เมื่อข้าพเจ้าทั้งหลายไปถึงที่พัก เปิดกระสอบออก ก็เห็นเงินของแต่ละคนอยู่ในปากกระสอบของตน เงินนั้นยังอยู่ครบน้ำหนัก ข้าพเจ้าทั้งหลายจึงได้นำเงินนั้นติดมือกลับมาให้ ²²ข้าพเจ้าทั้งหลายนำเงินอีกส่วนหนึ่งติดมือลงมาเพื่อจะซื้ออาหารอีก เงินที่อยู่ในกระสอบนั้นใครใส่ไว้ข้าพเจ้าทั้งหลายไม่ทราบเลย” ²³ผู้ดูแลจึงตอบว่า “ทำใจให้สบาย อย่ากลัวเลย พระเจ้าของท่านและพระเจ้าของบิดาท่านทรงให้มีทรัพย์อยู่ในกระสอบของท่าน เงินของท่านนั้น เราได้รับแล้ว” ผู้ดูแลก็พาสิเมโอนออกมาหาพวกเขา ²⁴เมื่อผู้ดูแลพาคนเหล่านั้นเข้าไปในบ้านของโยเซฟแล้ว ก็เอาน้ำให้พวกเขาล้างเท้า และให้ลาของพวกเขากินฟาง ²⁵พวกพี่ชายก็จัดเตรียมของกำนัลไว้คอยโยเซฟซึ่งจะมาในเวลาเที่ยง เพราะได้ยินว่าพวกเขาจะรับประทานอาหารกันที่นั่น
 ²⁶เมื่อโยเซฟกลับมาบ้าน พวกเขาก็เอาของกำนัลที่ติดมือมานั้น ให้โยเซฟในบ้าน แล้วโน้มตัวถึงดินคำนับท่าน ²⁷โยเซฟถามถึงทุกข์สุขของเขาและกล่าวว่า “บิดาผู้ชราที่พวกเจ้ากล่าวถึงครั้งก่อนนั้นสบายดีหรือ? ยังมีชีวิตอยู่หรือ?” ²⁸พวกเขาตอบว่า “บิดาของข้าพเจ้าทั้งหลายผู้รับใช้ของท่านอยู่สบายดี ยังมีชีวิตอยู่” แล้วพวกเขาก็ก้มตัวลงคำนับอีก ²⁹โยเซฟมองดูเบนยามินน้องชายมารดาเดียวกัน แล้วถามว่า “คนนี้เป็นน้องสุดท้องที่พวกเจ้าบอกแก่เราครั้งก่อนหรือ?” โยเซฟกล่าวว่า “ลูกเอ๋ย ขอพระเจ้าทรงเมตตาแก่เจ้า” ³⁰แล้วโยเซฟรีบออกไป เพราะเต็มด้วยความรู้สึกสงสารน้อง ท่านเข้าไปในห้อง ร้องไห้อยู่ที่นั่น ³¹โยเซฟล้างหน้าแล้วกลับออกมา แข็งใจกลั้นน้ำตาสั่งว่า “ยกอาหารมาเถิด” ³²พวกคนใช้ก็ยกส่วนของโยเซฟมาตั้งไว้เฉพาะของท่าน ส่วนของพี่น้องก็เฉพาะของพี่น้อง ส่วนของคนอียิปต์ที่มารับประทานด้วยนั้นก็เฉพาะของพวกเขา เพราะคนอียิปต์จะไม่รับประทานร่วมกับคนฮีบรู เพราะเป็นที่น่ารังเกียจสำหรับคนอียิปต์ ³³พวกพี่น้องก็นั่งตรงหน้าโยเซฟ เรียงตั้งแต่คนที่หนึ่งคือ ผู้มีสิทธิบุตรหัวปีลงมาจนถึงน้องสุดท้องตามวัย พี่น้องทั้งหลายมองดูกันด้วยความประหลาดใจ ³⁴แล้วอาหารส่วนที่อยู่หน้าโยเซฟก็ถูกส่งไปให้พี่น้องเหล่านั้น แต่ของที่ให้เบนยามินนั้น มากกว่าของพวกพี่ชายถึงห้าเท่า พวกเขาก็กินดื่มกับโยเซฟ

โยเซฟกักตัวเบนยามินไว้

 ¹โยเซฟสั่งผู้ดูแลบ้านของท่านว่า “จัดอาหารใส่กระสอบของคนเหล่านี้ให้เต็มตามที่จะขนไปได้ และเอาเงินของแต่ละคนใส่ไว้ในปากกระสอบของเขา ²ใส่จอกของเรา คือจอกเงินนั้นไว้ในปากกระสอบของคนสุดท้องกับเงินค่าข้าวของเขาด้วย” ผู้ดูแลก็ทำตามที่โยเซฟสั่ง ³เมื่อเวลารุ่งเช้าผู้ดูแลก็ให้คนเหล่านั้นออกเดินทางไปพร้อมกับลาของพวกเขา ⁴เมื่อพี่น้องออกไปจากเมืองไม่ไกลนัก โยเซฟสั่งผู้ดูแลว่า “ลุกขึ้นไล่ตามคนเหล่านั้น เมื่อไปทันแล้วให้ถามว่า ‘ทำไมพวกเจ้าจึงทำความชั่วตอบแทนความดีเล่า?ฉบับกรีกว่า ทำไมจึงขโมยจอกเงินของเรามา? ⁵จอกนั้นเป็นจอกที่เจ้านายของข้าใช้ดื่ม และใช้ทำนายไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าทำเช่นนี้ผิดมาก’ ”
⁶ผู้ดูแลตามไปทัน แล้วกล่าวแก่พี่น้องตามที่โยเซฟบอก ⁷คนเหล่านั้นจึงตอบว่า “ทำไมเจ้านายของข้าพเจ้าจึงพูดถ้อยคำอย่างนี้? ไม่มีทางที่พวกผู้รับใช้ของท่านจะทำสิ่งนี้ได้ ⁸นี่แน่ะ เงินที่ข้าพเจ้าทั้งหลายพบในปากกระสอบนั้น ข้าพเจ้าทั้งหลายยังนำกลับมาจากดินแดนคานาอันคืนแก่ท่าน แล้วข้าพเจ้าทั้งหลายจะขโมยเงินหรือทองไปจากบ้านเจ้านายของท่านทำไมเล่า? ⁹หากท่านพบของนั้นที่ใครในพวกข้าพเจ้าผู้รับใช้ของท่าน ก็ให้ผู้นั้นตาย ยิ่งกว่านั้นข้าพเจ้าทั้งหลายยอมเป็นทาสเจ้านายของข้าพเจ้าด้วย” ¹⁰ผู้ดูแลจึงว่า “ให้เป็นไปตามถ้อยคำของเจ้าว่า ใครที่มีของนั้นอยู่ ผู้นั้นจะต้องเป็นทาสของข้า ส่วนพวกเจ้าไม่มีความผิด” ¹¹พวกเขาทุกคนจึงรีบยกกระสอบของตนวางลงบนดินและเปิดกระสอบออก ¹²ผู้ดูแลค้นดูตั้งแต่คนหัวปีจนถึงคนสุดท้อง ก็พบจอกนั้นในกระสอบของเบนยามิน ¹³พวกพี่ก็ฉีกเสื้อผ้า และทุกคนบรรทุกของขึ้นหลังลาเพื่อกลับมายังเมือง
 ¹⁴ส่วนยูดาห์กับพวกพี่น้องก็มาบ้านโยเซฟ ท่านยังอยู่ที่นั่น พวกเขาก้มลงถึงดินคำนับต่อหน้าท่าน ¹⁵โยเซฟจึงถามพวกเขาว่า “พวกเจ้าทำอะไรนี่? พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าคนอย่างเราทำนายได้จริงๆ?” ¹⁶ยูดาห์ตอบว่า “ข้าพเจ้าทั้งหลายจะตอบอย่างไรกับนาย ข้าพเจ้าจะพูดอย่างไร หรือจะแก้ตัวอย่างไรได้ พระเจ้าทรงพบบาปผิดของพวกผู้รับใช้ของท่านแล้ว นี่แน่ะ พวกข้าพเจ้ายอมเป็นทาสของท่าน ทั้งข้าพเจ้าทั้งหลายกับคนที่เขาพบจอกอยู่ในมือนั้นด้วย” ¹⁷แต่โยเซฟตอบว่า “ข้าจะไม่ทำดังนั้น เฉพาะคนที่เขาพบจอกในมือนั้นจะเป็นทาสของเรา ส่วนพวกเจ้าจงกลับไปหาบิดาของพวกเจ้าโดยสันติ”

ยูดาห์วิงวอนขอให้ปล่อยเบนยามิน

 ¹⁸ยูดาห์จึงเข้าไปใกล้โยเซฟ เรียนว่า “นายขอรับ ข้าพเจ้าผู้รับใช้ของท่าน ขอกราบเรียนท่านสักคำหนึ่ง ขอท่านอย่าได้ถือโกรธข้าพเจ้าผู้รับใช้ของท่านเลย เพราะท่านก็เป็นเหมือนฟาโรห์ ¹⁹ท่านถามข้าพเจ้าทั้งหลายผู้รับใช้ของท่านว่า ‘พวกเจ้ายังมีบิดาหรือน้องชายอยู่หรือ?’ ²⁰พวกข้าพเจ้าตอบนายว่า ‘ข้าพเจ้าทั้งหลายมีบิดาที่ชราแล้ว มีบุตรคนหนึ่งเกิดเมื่อบิดาชรา เป็นน้องเล็ก พี่ชายของเด็กนั้นก็ตายเสียแล้ว บุตรของมารดานั้นยังอยู่แต่คนนี้คนเดียว บิดารักเด็กคนนี้มาก’ ²¹แล้วท่านสั่งข้าพเจ้าทั้งหลายผู้รับใช้ของท่านว่า ‘พาน้องคนนั้นมาที่นี่ให้เราดู’ ²²ข้าพเจ้าทั้งหลายเรียนนายว่า ‘เด็กหนุ่มคนนี้จะพรากจากบิดาไม่ได้ ถ้าจากบิดาไป บิดาจะตาย’ ²³ท่านบอกข้าพเจ้าทั้งหลายผู้รับใช้ของท่านว่า ‘ถ้าเจ้าทั้งหลายไม่พาน้องสุดท้องมาด้วยกัน จะไม่เห็นหน้าเราอีกเลย’ ²⁴เมื่อข้าพเจ้าไปหาบิดาผู้รับใช้ของท่านแล้ว ข้าพเจ้าทั้งหลายก็นำถ้อยคำของนายท่านไปเล่าให้บิดาฟัง ²⁵ต่อมาบิดาสั่งข้าพเจ้าทั้งหลายว่า ‘พวกเจ้าจงกลับไปซื้ออาหารสักหน่อยมาให้พวกเรา’ ²⁶ข้าพเจ้าทั้งหลายว่า ‘เราลงไปไม่ได้ ถ้าน้องสุดท้องไปด้วย เราจึงจะลงไป เพราะเราจะเห็นหน้าท่านนั้นไม่ได้ เว้นแต่น้องสุดท้องอยู่กับเรา’ ²⁷บิดาผู้รับใช้ของท่านจึงบอกข้าพเจ้าทั้งหลายว่า ‘พวกเจ้ารู้ว่าภรรยาของเราให้บุตรเราสองคน ²⁸บุตรคนหนึ่งก็จากเราไปแล้ว เราแน่ใจว่าสัตว์ร้ายฉีกเขาเป็นชิ้นๆ เราไม่ได้เห็นบุตรนั้นจนบัดนี้ ²⁹ถ้าพวกเจ้าเอาเด็กคนนี้ไปจากเราด้วย และเขาเป็นอันตรายขึ้นมา พวกเจ้าก็จะทำให้เราซึ่งมีผมหงอกลงสู่แดนคนตายด้วยความโศกเศร้า’ ³⁰ดังนั้นถ้าข้าพเจ้ากลับไปหาบิดาผู้รับใช้ของท่าน และเด็กหนุ่มนั้นไม่อยู่กับพวกเรา ³¹เมื่อบิดาเห็นเด็กนั้นไม่อยู่กับพวกข้าพเจ้า บิดาก็จะตาย เพราะชีวิตของท่านติดอยู่กับชีวิตของเด็ก ผู้รับใช้ของท่านจะเป็นเหตุให้บิดาผู้รับใช้ของท่าน ผู้มีผมหงอกลงสู่แดนคนตายด้วยความโศกเศร้า ³²ข้าพเจ้าผู้รับใช้ของท่าน รับประกันน้องไว้ต่อบิดาว่า ‘ถ้าข้าพเจ้าไม่พาน้องกลับมา ข้าพเจ้าจะรับผิดต่อบิดาตลอดชีวิต’ ³³เพราะฉะนั้น ขอโปรดให้ข้าพเจ้าผู้รับใช้ของท่านอยู่แทนน้อง โดยเป็นทาสของนายของข้าพเจ้า และให้น้องกลับขึ้นไปกับพวกพี่เถิด ³⁴ถ้าน้องไม่ได้อยู่กับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะกลับไปหาบิดาได้อย่างไร? น่ากลัวว่าจะเห็นเหตุร้ายเกิดขึ้นแก่บิดาของข้าพเจ้า”