¹²เพื่อช่วยเจ้าให้พ้นจากทางของคนชั่ว
 จากคนที่พูดตลบตะแลง
¹³ผู้ทอดทิ้งบรรดาวิถีแห่งความเที่ยงธรรม
 เพื่อเดินในทางแห่งความมืด
¹⁴ผู้ยินดีในการทำชั่ว
 และเปรมปรีดิ์ในการกลับดีเป็นชั่ว
¹⁵คือคนที่วิถีของเขาคด
 และหนทางของเขาไม่ตรง
¹⁶เพื่อช่วยเจ้าให้พ้นจากหญิงแพศยา
 พ้นจากหญิงสำส่อนที่พูดจาพะเน้าพะนอ
¹⁷ผู้ทอดทิ้งคู่ชีวิตที่นางได้เมื่อยังสาว
 และลืมพันธสัญญาแห่งพระเจ้าของนาง
¹⁸เพราะบ้านของนางดิ่งลงสู่ความมรณา
 และหนทางของนางนำไปสู่ชาวเมืองผี
¹⁹ทุกคนที่เข้าหานางก็ไม่ได้กลับมา
 และไม่ได้มาถึงวิถีแห่งชีวิต
²⁰ดังนั้น เจ้าควรจะเดินในทางของคนดี
 และรักษาวิถีของคนชอบธรรม
²¹เพราะว่าคนเที่ยงธรรมจะได้อยู่ในแผ่นดิน
 และคนดีพร้อมจะดำรงอยู่ในนั้น
²²แต่คนอธรรมจะถูกตัดออกจากแผ่นดิน
 และคนทรยศจะถูกถอนรากออกไป

การตายของยอห์นผู้ให้บัพติศมา

 ¹เวลานั้นเฮโรดเจ้าเมืองทรงได้ยินกิตติศัพท์ของพระเยซู ²จึงตรัสกับพวกบริวารว่า “คนนี้แหละคือยอห์นผู้ให้บัพติศมา ท่านเป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว เพราะเหตุนี้ท่านจึงทำการอัศจรรย์ได้” ³เพราะว่าเฮโรดทรงจับยอห์นล่ามโซ่ขังคุกไว้ เพราะเหตุนางเฮโรเดียส ชายา ของฟีลิปพระอนุชาของพระองค์ ⁴เพราะยอห์นเคยทูลพระองค์ว่า “พระองค์ไม่มีสิทธิ์รับนางนั้นมาเป็นพระชายา” ⁵ถึงเฮโรดมีพระประสงค์จะฆ่ายอห์นก็ทรงกลัวฝูงชน เพราะว่าพวกเขานับถือยอห์นว่าเป็นผู้เผยพระวจนะ ⁶แต่เมื่องานฉลองวันประสูติของเฮโรดมาถึง บุตรีนางเฮโรเดียสมาเต้นรำต่อหน้าพวกแขก ทำให้เฮโรดโปรด ⁷เฮโรดจึงทรงสัญญาโดยปฏิญาณว่า “เธอจะขอสิ่งใดๆ ก็จะให้สิ่งนั้น” ⁸เธอก็ทูลตามที่มารดาแนะนำไว้ว่า “ขอศีรษะยอห์นผู้ให้บัพติศมาใส่ถาดมาให้หม่อมฉันที่นี่เพคะ” ⁹กษัตริย์เฮโรดก็ทรงเป็นทุกข์ แต่เพราะเหตุที่ทรงปฏิญาณไว้ และเพราะทรงเห็นแก่หน้าแขกจึงมีรับสั่งอนุญาตให้ ¹⁰แล้วก็ทรงใช้คนไปตัดศีรษะยอห์นในคุก ¹¹เขาจึงเอาศีรษะใส่ถาดมาให้หญิงสาวนั้น หญิงสาวนั้นก็เอาไปให้มารดา ¹²บรรดาสาวกของยอห์นก็มารับเอาศพไปฝังไว้ แล้วก็มาทูลพระเยซูให้ทรงทราบ

การทรงเลี้ยงคนห้าพันคน

 ¹³เมื่อพระเยซูทรงทราบแล้ว จึงทรงลงเรือเสด็จไปจากที่นั่น ไปยังที่สงบตามลำพัง เมื่อฝูงชนทราบ เขาทั้งหลายก็ออกจากเมืองต่างๆ เดินตามพระองค์ไป ¹⁴เมื่อพระเยซูเสด็จขึ้นจากเรือแล้ว ก็ทอดพระเนตรเห็นมหาชน พระองค์ทรงสงสารเขาทั้งหลาย จึงทรงรักษาคนป่วยของพวกเขาให้หาย ¹⁵เมื่อเวลาเย็นแล้ว บรรดาสาวกมาทูลพระองค์ว่า “ที่นี่เป็นถิ่นทุรกันดาร และบัดนี้ก็เย็นลงมากแล้ว ขอพระองค์โปรดให้ฝูงชนไปเสียเถิด เพื่อพวกเขาจะไปซื้ออาหารรับประทานตามหมู่บ้าน” ¹⁶พระเยซูตรัสกับพวกสาวกว่า “พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปจากที่นี่ พวกท่านจงเลี้ยงพวกเขาเถิด” ¹⁷พวกสาวกจึงทูลพระองค์ว่า “พวกข้าพระองค์มีเพียงขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวอยู่ที่นี่” ¹⁸พระองค์จึงตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “เอาอาหารนั้นมาให้เราเถิด” ¹⁹แล้วพระองค์มีรับสั่งให้ฝูงชนนั่งลงบนหญ้า เมื่อทรงรับขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวนั้นแล้ว ก็แหงนพระพักตร์ดูฟ้าสวรรค์ และขอพระพร แล้วทรงหักขนมปังส่งให้พวกสาวก พวกสาวกก็แจกให้คนทั้งปวง ²⁰พวกเขาได้กินอิ่มกันทุกคน ส่วนเศษอาหารที่ยังเหลือนั้น เขาเก็บไว้ได้ถึงสิบสองตะกร้าเต็ม ²¹คนทั้งหลายที่รับประทานอาหารนั้น มีผู้ชายประมาณห้าพันคน ไม่รวมผู้หญิงและเด็ก

ความฝันของนักโทษสองคน

 ¹ต่อมาพนักงานเชิญถ้วยเสวยของกษัตริย์แห่งอียิปต์ และพนักงานขนมของพระองค์ทำผิดต่อเจ้านาย คือกษัตริย์แห่งอียิปต์ ²ฟาโรห์กริ้วข้าราชการทั้งสองนั้น คือหัวหน้าพนักงานเชิญถ้วยเสวย และหัวหน้าพนักงานขนม ³จึงให้จำคุกไว้ในบ้านของผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ ในคุกที่โยเซฟถูกขังอยู่นั้น ⁴ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์สั่งโยเซฟให้ดูแลสองคนนั้น ท่านก็ปรนนิบัติพวกเขา พนักงานทั้งสองติดคุกอยู่หลายวัน ⁵คืนหนึ่งพวกเขาทั้งสองฝันไป คือพนักงานเชิญถ้วยเสวยและพนักงานขนมของกษัตริย์อียิปต์ที่ถูกขังอยู่ในคุกนั้น ต่างคนต่างฝันคนละเรื่อง ความฝันของแต่ละคนก็มีความหมายต่างกัน ⁶เมื่อเวลาเช้าโยเซฟเข้ามาหา เห็นพวกเขามีหน้าโศกเศร้า ⁷จึงถามข้าราชการทั้งสองของฟาโรห์ที่อยู่กับท่านในคุกที่บ้านนายของท่านว่า “ทำไมวันนี้พวกท่านจึงหน้าเศร้า?” ⁸พวกเขาตอบว่า “เราทั้งสองฝันและไม่มีใครอธิบายได้” โยเซฟบอกเขาว่า “พระเจ้าทรงอธิบายได้ไม่ใช่หรือ? ขอท่านเล่าให้ข้าพเจ้าฟังเถิด”
 ⁹หัวหน้าพนักงานเชิญถ้วยเสวยก็เล่าความฝันของเขาให้โยเซฟฟังว่า “เราฝันเห็นเถาองุ่นอยู่ตรงหน้าเรา ¹⁰เถาองุ่นนั้นมีสามกิ่ง ขณะงอกใบอ่อนดอกตูม ก็มีดอกบานออกมา และช่อก็กลายเป็นลูกองุ่นสุก ¹¹ถ้วยของฟาโรห์อยู่ในมือเรา แล้วเราเก็บลูกองุ่นนั้นบีบให้น้ำลงในถ้วยของฟาโรห์ และวางถ้วยน้ำองุ่นนั้นในพระหัตถ์ของฟาโรห์” ¹²โยเซฟบอกข้าราชการคนนั้นว่า “ความหมายของความฝันคือ กิ่งสามกิ่งคือสามวัน ¹³ภายในสามวันฟาโรห์จะทรงยกศีรษะของท่านขึ้น และจะทรงคืนตำแหน่งของท่าน ท่านจะได้ถวายถ้วยของฟาโรห์ในพระหัตถ์ของพระองค์อีก ดังที่ได้ทำมาแต่ก่อนเมื่อเป็นพนักงานเชิญถ้วยเสวย ¹⁴เมื่อท่านมีความสุขแล้ว ขอให้ระลึกถึงข้าพเจ้าและแสดงความเมตตาปรานีต่อข้าพเจ้า ช่วยทูลฟาโรห์ให้ข้าพเจ้าได้ออกจากคุกนี้ ¹⁵เพราะข้าพเจ้าถูกลักพามาจริงๆ จากดินแดนฮีบรู และที่นี่ก็เหมือนกัน ข้าพเจ้าไม่ได้ทำผิดอะไรที่เขาเอาข้าพเจ้ามาไว้ในคุกใต้ดินนี้”
 ¹⁶เมื่อหัวหน้าพนักงานขนมเห็นว่า คำอธิบายความฝันนั้นดี จึงเล่าให้โยเซฟฟังว่า “เราฝันด้วย เห็นมีกระจาดขนมสามใบ ตั้งอยู่บนศีรษะเรา ¹⁷ในกระจาดบนสุดนั้นมีขนมสารพัดที่พนักงานขนมทำสำหรับฟาโรห์ แล้วมีนกมากินของในกระจาดที่ตั้งอยู่บนศีรษะเรา” ¹⁸โยเซฟตอบว่า “คำอธิบายความฝันคือ กระจาดสามใบคือสามวัน ¹⁹ภายในสามวันฟาโรห์จะทรงยกศีรษะของท่านขึ้นให้พ้นตัว และแขวนท่านไว้ที่เสา ฝูงนกจะมากินเนื้อท่าน”
 ²⁰เมื่อถึงวันที่สามเป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของฟาโรห์ พระองค์จึงทรงจัดเลี้ยงข้าราชการทั้งปวงของพระองค์ แล้วทรงปล่อยหัวหน้าพนักงานเชิญถ้วยเสวย และหัวหน้าพนักงานขนมเข้ามาอยู่ท่ามกลางพวกข้าราชการ ²¹พระองค์ทรงคืนตำแหน่งหัวหน้าพนักงานเชิญถ้วยเสวย เขาก็วางถ้วยในพระหัตถ์ของฟาโรห์ ²²ส่วนหัวหน้าพนักงานขนมนั้นให้แขวนคอเสีย ดังที่โยเซฟอธิบายแก่พวกเขา ²³แต่หัวหน้าพนักงานเชิญถ้วยเสวยนั้นไม่ได้ระลึกถึงโยเซฟ กลับลืมเขาเสีย

ปฐมกาล 41

โยเซฟอธิบายพระสุบินของฟาโรห์

 ¹อยู่มาอีกสองปีเต็ม ฟาโรห์ทรงสุบินว่าทรงยืนอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำไนล์ ²ทันใดนั้นมีโคเจ็ดตัวอ้วนพีงามน่าดูขึ้นมาจากแม่น้ำไนล์นั้น กินใบอ้ออยู่ ³แล้วนี่แน่ะ มีโคอีกเจ็ดตัวซูบผอมน่าเกลียด ตามขึ้นมาจากแม่น้ำไนล์ มายืนข้างโคอ้วนพีที่ริมฝั่งแม่น้ำไนล์ ⁴โคที่ซูบผอมน่าเกลียดได้กินโคอ้วนพีงามน่าดูทั้งเจ็ดตัวนั้นเสีย แล้วฟาโรห์ตื่นบรรทม ⁵พระองค์บรรทมหลับไปอีก ทรงสุบินครั้งที่สองว่า นี่แน่ะ มีต้นข้าวต้นเดียวออกรวงเจ็ดรวง เป็นข้าวเมล็ดเต่งงามดี ⁶แล้วมีรวงข้าวเจ็ดรวงงอกขึ้นมาภายหลัง เป็นข้าวลีบและเกรียมเพราะลมตะวันออก ⁷รวงข้าวลีบเจ็ดรวงนั้นได้กลืนกินรวงข้าวงามดีเจ็ดรวงนั้นเสีย แล้วฟาโรห์ตื่นบรรทม และทรงทราบว่าเป็นพระสุบิน ⁸เมื่อรุ่งเช้า พระองค์รุ่มร้อนพระทัย จึงรับสั่งให้เรียกโหรและพวกนักปราชญ์ทั้งปวงของอียิปต์มาเข้าเฝ้า แล้วฟาโรห์ทรงเล่าพระสุบินให้พวกเขาฟัง แต่ไม่มีใครทูลอธิบายพระสุบินนั้นแด่ฟาโรห์ได้
 ⁹ขณะนั้นหัวหน้าพนักงานเชิญถ้วยเสวยจึงทูลฟาโรห์ว่า “วันนี้ข้าพระบาทระลึกถึงความผิดของข้าพระบาท ¹⁰คือฟาโรห์ทรงพระพิโรธแก่เหล่าข้าราชการ ทรงขังข้าพระบาทไว้ในคุกที่บ้านผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ ด้วยกันกับหัวหน้าพนักงานขนม ¹¹ข้าพระบาททั้งสองฝันในคืนเดียวกัน ทั้งข้าพระบาทและเขา ความฝันของแต่ละคนมีความหมายต่างกัน ¹²มีชายหนุ่มชาวฮีบรูคนหนึ่งอยู่ที่นั่น เป็นคนใช้ของผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์ เมื่อข้าพระบาททั้งสองเล่าความฝันให้เขาฟัง ชายนั้นก็อธิบายความฝันของแต่ละคนให้ข้าพระบาททั้งสองฟัง ¹³เขาอธิบายความฝันให้ข้าพระบาททั้งสองอย่างไร ก็เป็นไปอย่างนั้น คือฟาโรห์ทรงตั้งข้าพระบาทไว้ในตำแหน่งเดิม แต่อีกคนนั้นถูกแขวนคอ”
 ¹⁴ฟาโรห์จึงรับสั่งให้เรียกโยเซฟมา เขาก็รีบไปนำท่านออกมาจากคุกใต้ดิน เมื่อท่านโกนศีรษะผลัดเสื้อผ้าแล้วก็เข้าเฝ้าฟาโรห์ ¹⁵ฟาโรห์ตรัสกับโยเซฟว่า “เราฝันไป ไม่มีใครอธิบายความฝันได้ เราได้ยินว่า เมื่อเจ้าได้ฟังความฝัน เจ้าก็อธิบายความฝันได้” ¹⁶โยเซฟจึงทูลตอบฟาโรห์ว่า “ไม่ใช่ข้าพระบาท พระเจ้าต่างหากจะประทานคำตอบอันควรแก่ฟาโรห์” ¹⁷ฟาโรห์จึงตรัสกับโยเซฟว่า “ในความฝันของเรานั้น นี่แน่ะ เรายืนอยู่ที่ฝั่งแม่น้ำไนล์ ¹⁸โคเจ็ดตัวอ้วนพีงามน่าดูขึ้นมาจากแม่น้ำไนล์ กินใบอ้ออยู่ ¹⁹แล้วโคอีกเจ็ดตัวตามขึ้นมา ไม่งามแต่น่าเกลียดมากและซูบผอม เราไม่เคยเห็นมีโคน่าเกลียดอย่างนี้ทั่วแผ่นดินอียิปต์เลย ²⁰โคที่ซูบผอมน่าเกลียดนั้นกินโคอ้วนพีเจ็ดตัวแรกนั้นเสีย ²¹เมื่อกินหมดแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่ามันกินเข้าไป เพราะยังน่าเกลียดอยู่เหมือนเดิม แล้วเราก็ตื่นขึ้น ²²ในความฝันของเราอีกครั้ง เรายังเห็นต้นข้าวต้นหนึ่ง มีรวงเจ็ดรวงงอกขึ้นมา เป็นข้าวเมล็ดเต่งและงามดี ²³กับเห็นข้าวอีกเจ็ดรวงงอกขึ้นมาภายหลังเป็นข้าวเหี่ยวลีบ และเกรียมเพราะลมตะวันออก ²⁴รวงข้าวลีบนั้นกลืนกินรวงข้าวดีเจ็ดรวงนั้นเสีย เราเล่าความฝันนี้ให้โหรฟัง แต่ไม่มีใครอธิบายได้”
 ²⁵โยเซฟจึงทูลฟาโรห์ว่า “พระสุบินของฟาโรห์มีความหมายอย่างเดียวกัน พระเจ้าทรงสำแดงให้ฟาโรห์ทราบสิ่งที่พระองค์จะทรงทำ ²⁶โคอ้วนพีเจ็ดตัวนั้นคือเจ็ดปี และรวงข้าวดีเจ็ดรวงนั้นก็คือเจ็ดปี เป็นความฝันเดียวกัน ²⁷โคเจ็ดตัวซูบผอมน่าเกลียดที่ขึ้นมาภายหลังคือเจ็ดปี กับรวงข้าวเจ็ดรวงลีบและเกรียมเพราะลมตะวันออกนั้น คือเจ็ดปีที่กันดารอาหารด้วย ²⁸เป็นจริงอย่างที่ข้าพระบาททูลฟาโรห์ คือพระเจ้าทรงสำแดงให้ฟาโรห์ทรงทราบสิ่งที่พระองค์จะทรงทำ ²⁹นี่แหละ จะมีอาหารบริบูรณ์ทั่วแผ่นดินอียิปต์ถึงเจ็ดปี ³⁰หลังจากนั้นจะเกิดการกันดารอาหารอีกเจ็ดปี จนประชาชนจะลืมความอุดมสมบูรณ์ในแผ่นดินอียิปต์เสีย การกันดารอาหารจะล้างผลาญแผ่นดิน ³¹เพราะการกันดารอาหารที่เกิดขึ้นตามมานี้ ประชาชนจึงจำความอุดมสมบูรณ์ในแผ่นดินไม่ได้ ด้วยว่าการกันดารอาหารนั้นรุนแรงยิ่งนัก ³²ที่ฟาโรห์ทรงสุบินสองครั้ง ก็หมายความว่าสิ่งนั้นพระเจ้าทรงกำหนดไว้แล้ว และพระเจ้าจะทรงทำให้สำเร็จในเร็วๆ นี้ ³³เพราะฉะนั้นขอฟาโรห์ทรงเลือกคนที่มีความคิดดี มีปัญญา ตั้งให้ดูแลแผ่นดินอียิปต์ ³⁴ขอฟาโรห์ทรงทำดังนี้คือทรงจัดพนักงานไว้ทั่วแผ่นดิน และเก็บผลหนึ่งในห้าส่วนของดินแดนอียิปต์ไว้ตลอดเจ็ดปีที่อุดมสมบูรณ์นั้น ³⁵ให้พวกเขาเก็บอาหารในปีที่อุดมสมบูรณ์เหล่านั้นซึ่งจะมาถึงไว้ และสะสมข้าวด้วยอำนาจของฟาโรห์ไว้เป็นอาหารในเมืองต่างๆ และให้พวกเขาเฝ้าดูแลไว้ ³⁶อาหารนี้จะได้เป็นเสบียงสำรองให้แก่แผ่นดินระหว่างเจ็ดปีที่กันดารอาหาร ซึ่งจะเกิดขึ้นในดินแดนอียิปต์ ดังนี้แผ่นดินจะไม่พินาศไปเพราะการกันดารอาหาร”

โยเซฟได้เป็นใหญ่

 ³⁷ฝ่ายฟาโรห์และข้าราชการทั้งปวงต่างเห็นชอบในข้อเสนอนี้ ³⁸ฟาโรห์ตรัสกับบรรดาข้าราชการว่า “พวกเราจะหาคนที่มีพระวิญญาณพระเจ้าอยู่ในตัวเหมือนคนนี้ได้หรือ?” ³⁹ฟาโรห์จึงตรัสกับโยเซฟว่า “เพราะพระเจ้าได้ทรงสำแดงเรื่องทั้งสิ้นนี้แก่เจ้า จึงไม่มีใครที่มีความเข้าใจและมีปัญญาเหมือนเจ้า ⁴⁰เจ้าจะเป็นผู้ดูแลราชสำนักของเรา และให้ประชาชนทั้งหมดของเราทำตามคำของเจ้า เว้นแต่พระที่นั่งเท่านั้นที่เราจะเป็นใหญ่กว่าเจ้า”