¹³ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่ส่วนข้าพระองค์ ข้าพระองค์อธิษฐานต่อพระองค์
 ข้าแต่พระเจ้า ในเวลาอันเหมาะสม
โดยความรักมั่นคงอันอุดมของพระองค์
 ขอทรงตอบข้าพระองค์โดยการช่วยกู้ที่แน่นอนของพระองค์
¹⁴ขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์ขึ้นจากหล่ม อย่าปล่อยให้ข้าพระองค์จมเลย
 ขอทรงช่วยกู้ข้าพระองค์ให้พ้นจากคนที่เกลียดชังข้าพระองค์
 และพ้นจากน้ำลึก
¹⁵ขออย่าให้น้ำท่วมข้าพระองค์
 อย่าให้ที่ลึกกลืนข้าพระองค์เสีย
 อย่าให้ปากแดนคนตายงับข้าพระองค์ไว้
¹⁶ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงตอบข้าพระองค์
เพราะความรักมั่นคงของพระองค์นั้นล้ำเลิศ
 ขอทรงหันมาหาข้าพระองค์ตามพระกรุณาอันอุดมของพระองค์
¹⁷ขออย่าซ่อนพระพักตร์จากผู้รับใช้ของพระองค์
 เพราะข้าพระองค์ทุกข์ยาก ขอทรงรีบตอบข้าพระองค์เถิด
¹⁸ขอเสด็จมาใกล้ข้าพระองค์ ขอทรงไถ่ข้าพระองค์
 ขอทรงปลดปล่อยข้าพระองค์จากศัตรู
¹⁹พระองค์ทรงทราบการที่เขาเยาะเย้ยข้าพระองค์
 ทั้งความอับอายและความขายหน้าของข้าพระองค์
 พระองค์ทรงรู้จักคู่อริทั้งสิ้นของข้าพระองค์
²⁰การเยาะเย้ยทำให้ใจข้าพระองค์แตกสลาย
 ข้าพระองค์จึงล้มป่วย
ข้าพระองค์มองหาความเห็นใจ แต่ก็ไม่มี
 หาผู้ปลอบโยน แต่ก็ไม่พบ
²¹พวกเขาให้ของขมเป็นอาหารของข้าพระองค์
 ให้น้ำส้มสายชูแก่ข้าพระองค์ดื่มแก้กระหาย
²²ขอทรงให้โต๊ะอาหารตรงหน้าเขาทั้งหลายเป็นกับดักพวกเขา
 และเป็นบ่วงแร้วสำหรับแขกของพวกเขา
²³ขอทรงให้นัยน์ตาของเขาทั้งหลายมืด เพื่อจะมองไม่เห็น
 และทรงทำให้บั้นเอวของพวกเขาสั่นสะเทือนเสมอ
²⁴ขอทรงเทความโกรธของพระองค์ลงเหนือเขาทั้งหลาย
 และให้ความกริ้วอันร้อนแรงตามทันพวกเขา
²⁵ขอให้ค่ายของพวกเขาร้างเปล่า
 อย่าให้ผู้ใดพักอยู่ในเต็นท์ของพวกเขา
²⁶เพราะพวกเขาได้ข่มเหงผู้ที่พระองค์ทรงเฆี่ยนตี
 พวกเขาเล่าถึงความเจ็บปวดของผู้ที่พระองค์ทรงให้บาดเจ็บแล้ว
²⁷ขอทรงเพิ่มโทษซ้อนโทษแก่พวกเขา
 อย่าให้พวกเขาได้รับการอภัยจากพระองค์
²⁸ขอให้พวกเขาถูกลบออกจากหนังสือแห่งชีวิต
 อย่าให้พวกเขาขึ้นทะเบียนไว้ในหมู่คนชอบธรรม

สัญญาจะประทานพระวิญญาณบริสุทธิ์

 ¹ท่านเธโอฟีลัส ในหนังสือฉบับแรกนั้น ข้าพเจ้ากล่าวแล้วถึงทุกสิ่งที่พระเยซูทรงตั้งต้นทำและสั่งสอน ²จนถึงวันที่พระเจ้าทรงรับพระองค์ขึ้นไป หลังจากตรัสสั่งโดยเดชพระวิญญาณบริสุทธิ์กับบรรดาอัครทูตแปลได้อีกว่า ผู้ที่ทรงใช้ไปซึ่งพระองค์ทรงเลือกไว้ ³เมื่อพระองค์ทรงทนทุกข์ทรมานแล้ว พระองค์ทรงสำแดงพระองค์กับพวกเขาด้วยหลักฐานหลายอย่าง พิสูจน์ว่าพระองค์ทรงพระชนม์อยู่ ทรงปรากฏแก่เขาทั้งหลายระหว่างสี่สิบวัน และได้ทรงกล่าวถึงเรื่องแผ่นดินของพระเจ้า ⁴ขณะพระองค์ทรงพำนักอยู่กับพวกอัครทูต ทรงกำชับพวกเขาว่า “อย่าออกไปจากกรุงเยรูซาเล็ม แต่ให้รอคอยรับตามพระสัญญาของพระบิดา” ซึ่งพวกท่านได้ยินจากเรา ⁵“นั่นก็คือยอห์นให้รับบัพติศมาด้วยน้ำ แต่อีกไม่นานพวกท่านจะรับบัพติศมาด้วยพระวิญญาณบริสุทธิ์”

พระเยซูเสด็จขึ้นสู่สวรรค์

 ⁶เมื่อเขาทั้งหลายประชุมพร้อมกัน พวกเขาจึงทูลถามพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จะทรงตั้งราชอาณาจักรขึ้นใหม่ ให้ชนชาติอิสราเอลในครั้งนี้หรือ?” ⁷พระองค์ตรัสตอบเขาทั้งหลายว่า “ไม่ใช่ธุระของพวกท่านที่จะรู้เวลาและวาระที่พระบิดาทรงกำหนดไว้โดยสิทธิอำนาจของพระองค์ ⁸แต่พวกท่านจะได้รับพระราชทานฤทธานุภาพ เมื่อพระวิญญาณบริสุทธิ์เสด็จมาเหนือท่าน และท่านทั้งหลายจะเป็นสักขีพยานของเราในกรุงเยรูซาเล็ม ทั่วแคว้นยูเดีย ทั่วแคว้นสะมาเรีย และจนถึงที่สุดปลายแผ่นดินโลก” ⁹เมื่อพระองค์ตรัสเช่นนั้นแล้ว พระเจ้าทรงรับพระองค์ขึ้นไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา และมีเมฆคลุมพระองค์ให้พ้นสายตาของเขา ¹⁰เมื่อพวกเขากำลังเขม้นมองดูฟ้า ในขณะที่พระองค์เสด็จขึ้นไป มีชายสองคนสวมเสื้อขาวมายืนอยู่ข้างๆ พวกเขา ¹¹สองคนนั้นกล่าวว่า “ชาวกาลิลีเอ๋ย ทำไมพวกท่านถึงยืนจ้องมองฟ้าสวรรค์? พระเยซูองค์นี้ที่ทรงรับไปจากท่านทั้งหลายขึ้นไปยังสวรรค์นั้น จะเสด็จมาอีกในลักษณะเดียวกับที่ท่านทั้งหลายได้เห็นพระองค์เสด็จไปยังสวรรค์นั้น”

การเลือกคนแทนที่ยูดาส

 ¹²แล้วอัครทูตจึงลงจากภูเขามะกอกเทศซึ่งอยู่ใกล้กรุงเยรูซาเล็ม (ระยะทางเท่ากับระยะที่อนุญาตให้คนเดินระยะทางที่อนุญาตให้คนเดินในวันสะบาโตประมาณ 1,000 เมตรในวันสะบาโต) แล้วกลับไปกรุงเยรูซาเล็ม ¹³เมื่อเข้ากรุงแล้วเขาเหล่านั้นจึงขึ้นไปยังห้องชั้นบนที่เคยพักอยู่นั้น มีเปโตร ยอห์น ยากอบกับอันดรูว์ ฟีลิปกับโธมัส บารโธโลมิวกับมัทธิว ยากอบบุตรอัลเฟอัส ซีโมนพรรคชาตินิยม กับยูดาสบุตรยากอบ ¹⁴พวกเขาอุทิศตัวอธิษฐานด้วยกัน พร้อมกับพวกผู้หญิงและมารีย์มารดาของพระเยซูทั้งพวกน้องชายของพระองค์ด้วย
 ¹⁵ในเวลานั้นเปโตรยืนขึ้นท่ามกลางพวกพี่น้อง (ซึ่งอยู่รวมกันประมาณร้อยยี่สิบคน) และกล่าวว่า ¹⁶“นี่แน่ะ พี่น้องทั้งหลาย จำเป็นจะต้องสำเร็จตามพระคัมภีร์ซึ่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ตรัสไว้โดยปากของดาวิด เกี่ยวกับยูดาสผู้นำทางให้กับพวกที่ไปจับพระเยซู ¹⁷เพราะเขานับยูดาสเข้าในกลุ่มเรา และได้รับส่วนในพันธกิจนี้ ¹⁸(คนนี้ได้นำค่าตอบแทนที่ได้จากการอธรรมของตนไปซื้อที่ดิน แล้วก็คะมำตกและแตกกลางลำตัวไส้พุงทะลักออกมาหมด ¹⁹เหตุการณ์นี้ทุกคนที่อยู่ในกรุงเยรูซาเล็มก็รู้ ที่ดินแปลงนี้จึงถูกเรียกตามภาษาของพวกเขาว่า อาเคลดามา คือนาเลือด) ²⁰เพราะมีคำเขียนไว้ในพระธรรมสดุดีว่า

‘ขอให้ที่อยู่ของเขาร้างเปล่า
 และอย่าให้มีใครอยู่ที่นั่น’
และ
‘ขอให้อีกคนหนึ่งมายึดตำแหน่งของเขา’

 ²¹เพราะฉะนั้น คนหนึ่งในบรรดาคนที่อยู่กับเราตลอดเวลาที่พระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าเสด็จเข้าออกท่ามกลางเรา ²²คือตั้งแต่บัพติศมาของยอห์น จนถึงวันที่พระเจ้าทรงรับพระองค์ขึ้นไปจากเรา คนหนึ่งในคนเหล่านี้จะต้องเป็นพยานร่วมกับเราเกี่ยวกับการคืนพระชนม์ของพระองค์”

โยอาบฆ่าอับเนอร์

 ²²ขณะนั้นทหารของดาวิดกับโยอาบกลับมาจากการไปปล้น และนำสิ่งของที่ยึดได้มากมายมาด้วย แต่อับเนอร์ไม่ได้อยู่กับดาวิดที่เฮโบรนแล้ว เพราะพระองค์ทรงส่งท่านกลับไป และท่านก็ไปโดยสวัสดิภาพ ²³เมื่อโยอาบกับกองทัพทั้งสิ้นที่อยู่กับท่านมาถึง ก็มีคนบอกโยอาบว่า “อับเนอร์บุตรเนอร์มาเฝ้าพระราชา และพระองค์ทรงส่งเขากลับไป เขาก็กลับไปโดยสวัสดิภาพ” ²⁴แล้วโยอาบเข้าไปเฝ้าพระราชาทูลว่า “ฝ่าพระบาททรงทำอะไร? ดูเถิด อับเนอร์มาเฝ้าฝ่าพระบาท ทำไมฝ่าพระบาททรงส่งเขาไปอย่างนี้? เขาก็หนีไปแล้วจริงๆ ²⁵ฝ่าพระบาททรงทราบแล้วว่าอับเนอร์บุตรเนอร์มาเพื่อล่อลวงฝ่าพระบาท และเพื่อทราบถึงการเสด็จเข้าออกของฝ่าพระบาท และเพื่อทราบทุกสิ่งทุกอย่างที่ฝ่าพระบาททรงทำ”
 ²⁶เมื่อโยอาบออกมาจากการเข้าเฝ้าดาวิด จึงส่งพวกผู้สื่อสารไปตามอับเนอร์ พวกเขาก็นำท่านกลับมาจากที่ขังน้ำชื่อสีราห์ แต่ดาวิดไม่ทรงทราบ ²⁷และเมื่ออับเนอร์กลับมาถึงเฮโบรนแล้ว โยอาบก็พาท่านหลบเข้าไปที่กลางประตูเมืองเพื่อจะพูดกับท่านตามลำพัง และโยอาบแทงท้องของท่านเสียที่นั่น ท่านก็ตาย โยอาบแก้แค้นโลหิตของอาสาเฮลน้องชายของตน ²⁸ภายหลังเมื่อดาวิดทรงทราบเรื่องนี้ พระองค์ตรัสว่า “ตัวเราและราชอาณาจักรของเรา ปราศจากความผิดสืบไปเป็นนิตย์เฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ด้วยเรื่องโลหิตของอับเนอร์บุตรเนอร์ ²⁹ขอให้โลหิตนั้นตกเหนือศีรษะของโยอาบ และเหนือพงศ์พันธุ์ทั้งสิ้นของบิดาเขา ขออย่าให้คนที่มีสิ่งไหลออก คนที่เป็นโรคเรื้อน คนพิการภาษา คนที่ถูกประหารด้วยดาบ หรือคนขาดอาหาร ขาดจากพงศ์พันธุ์ของโยอาบ” ³⁰ดังนี้โยอาบกับอาบีชัยน้องชายของเขาได้ฆ่าอับเนอร์ เพราะอับเนอร์ได้ฆ่าอาสาเฮลน้องชายของพวกเขาในการรบที่กิเบโอน
 ³¹แล้วดาวิดก็ตรัสกับโยอาบ และประชาชนทุกคนที่อยู่กับโยอาบว่า “จงฉีกเสื้อผ้าของพวกท่าน และเอาผ้ากระสอบคาดเอวไว้และจงไว้ทุกข์ให้อับเนอร์” และพระราชาดาวิดเสด็จตามโลงศพอับเนอร์ไป ³²พวกเขาก็ฝังศพอับเนอร์ไว้ที่เฮโบรน และพระราชาทรงกันแสงเสียงดัง ณ ที่ฝังศพของอับเนอร์ และประชาชนทั้งปวงก็ร้องไห้ ³³และพระราชาทรงคร่ำครวญด้วยเรื่องอับเนอร์ว่า

“ควรหรือที่อับเนอร์จะตายอย่างคนเขลา?
³⁴มือของท่านก็ไม่ได้ถูกมัด
 เท้าของท่านก็ไม่ได้ติดตรวน
ท่านล้มลง
 เหมือนอย่างคนล้มลงต่อหน้าคนชั่วร้าย”

และประชาชนทั้งปวงก็ร้องไห้ถึงอับเนอร์อีก ³⁵แล้วประชาชนทั้งปวงก็มาทูลให้ดาวิดเสวยอาหารเมื่อเวลายังวันอยู่ แต่ดาวิดทรงปฏิญาณว่า “ถ้าเราลิ้มรสขนมปังหรือสิ่งอื่นก่อนดวงอาทิตย์ตก ขอพระเจ้าทรงทำโทษเราและทรงเพิ่มโทษนั้น” ³⁶ประชาชนทั้งปวงสังเกตเห็นเช่นนั้นก็พอใจ ดังที่ประชาชนพอใจทุกสิ่งที่พระราชาทรงทำ ³⁷ประชาชนทั้งสิ้นและอิสราเอลทั้งปวงจึงรู้ในวันนั้นว่า พระราชาไม่มีส่วนในการฆ่าอับเนอร์บุตรเนอร์ ³⁸พระราชาตรัสกับพวกมหาดเล็กของพระองค์ว่า “พวกท่านไม่ทราบหรือว่า วันนี้เจ้านายและคนที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งล้มลงในอิสราเอล? ³⁹แม้เราได้รับการเจิมเป็นกษัตริย์แล้ว เราก็อ่อนกำลังในวันนี้ ชายเหล่านี้ซึ่งเป็นบุตรของนางเศรุยาห์แข็งกร้าวเกินไปสำหรับเรา ขอพระยาห์เวห์ทรงตอบสนองผู้ทำชั่วตามความชั่วของเขาเถิด”

2 ซามูเอล 4

อิชโบเชทถูกลอบปลงพระชนม์

 ¹เมื่ออิชโบเชทโอรสของซาอูลทรงทราบข่าวว่าอับเนอร์สิ้นชีวิตที่เฮโบรนแล้ว พระหัตถ์ของพระองค์ก็อ่อนลง และอิสราเอลทั้งปวงก็ท้อใจ ²ฝ่ายโอรสของซาอูลมีชายสองคนเป็นหัวหน้ากองปล้น คนหนึ่งชื่อบาอานาห์ อีกคนหนึ่งชื่อเรคาบ ทั้งสองเป็นบุตรของริมโมน จากเผ่าเบนยามินชาวเมืองเบเอโรท (เพราะว่า เบเอโรทถูกนับเข้าเป็นของเบนยามินด้วย ³ชาวเบเอโรทหนีไปยังเมืองกิททาอิม และเป็นคนต่างด้าวอยู่ที่นั่นจนทุกวันนี้)
 ⁴โยนาธานโอรสของซาอูล มีบุตรชายคนหนึ่งเป็นง่อย เมื่อมีข่าวเรื่องซาอูลกับโยนาธานมาจากยิสเรเอลนั้น เด็กคนนี้มีอายุห้าขวบ และพี่เลี้ยงก็อุ้มลุกขึ้นหนี เมื่อเธอรีบหนีไป เด็กนั้นก็ตกลงมา และเป็นง่อย ท่านชื่อเมฟีโบเชท
 ⁵ฝ่ายบุตรทั้งสองของริมโมนชาวเบเอโรท ที่ชื่อเรคาบและบาอานาห์นั้นออกเดินทาง พอแดดจัดก็มาถึงตำหนักของอิชโบเชท ขณะเมื่อพระองค์กำลังบรรทมตอนเที่ยง ⁶และเขาทั้งสองเข้าไปกลางตำหนัก ทำเหมือนจะขนข้าวสาลี และเขาทั้งสองก็แทงพระองค์ที่ท้อง เรคาบและบาอานาห์พี่ชายของเขาก็หนีไป ⁷เมื่อเขาทั้งสองเข้าไปในตำหนักนั้น พระองค์บรรทมหลับอยู่บนพระแท่น เขาทั้งสองก็แทงและฆ่า และตัดพระเศียรของพระองค์ นำพระเศียรนั้นเดินทางไปทางอาราบาห์ตลอดคืน ⁸เขาทั้งสองนำพระเศียรของอิชโบเชทไปถวายดาวิดที่เมืองเฮโบรน กราบทูลพระราชาว่า “นี่คือศีรษะของอิชโบเชทโอรสของซาอูลศัตรูของฝ่าพระบาท ผู้ต้องการชีวิตของฝ่าพระบาท พระยาห์เวห์ทรงแก้แค้นแทนพระราชาเจ้านายของข้าพระบาทในวันนี้เหนือซาอูลและพงศ์พันธุ์ของซาอูล” ⁹แต่ดาวิดตรัสตอบเรคาบและบาอานาห์พี่ชายของเขา บุตรของริมโมนชาวเบเอโรทว่า “พระยาห์เวห์ทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด คือพระองค์ผู้ทรงไถ่ชีวิตของเราจากบรรดาความทุกข์ยาก ¹⁰เมื่อมีผู้บอกเราว่า ‘ดูเถิด ซาอูลสิ้นพระชนม์แล้ว’ และคิดว่าเป็นข่าวดีมา เราก็จับคนนั้นฆ่าเสียที่ศิกลาก เป็นรางวัลที่เราให้แก่เขาสำหรับข่าวนั้น ¹¹ยิ่งกว่านั้นเท่าใด เมื่อคนชั่วฆ่าคนชอบธรรมที่ในบ้านและบนที่นอนของคนชอบธรรมนั้น บัดนี้เราจะไม่เรียกเอาโลหิตของเขาจากมือของพวกเจ้า และขจัดพวกเจ้าเสียจากแผ่นดินหรือ?” ¹²และดาวิดก็ทรงบัญชาพวกคนหนุ่มของพระองค์ และพวกเขาก็ฆ่าเขาทั้งสอง ตัดมือตัดเท้าออก แขวนศพนั้นไว้ที่ข้างสระที่เมืองเฮโบรน แต่เขานำพระเศียรของอิชโบเชทไปฝังไว้ ณ ที่ฝังศพของอับเนอร์ในเมืองเฮโบรน

2 ซามูเอล 5

เจิมตั้งดาวิดเป็นกษัตริย์เหนืออิสราเอล

 ¹อิสราเอลทุกเผ่าก็มาหาดาวิดที่เมืองเฮโบรน ทูลว่า “ดูเถิด พวกข้าพระบาทเป็นกระดูกและเนื้อของฝ่าพระบาท ²ในอดีตเมื่อซาอูลทรงเป็นพระราชาเหนือเหล่าข้าพระบาท ฝ่าพระบาททรงเป็นผู้นำอิสราเอลออกไปและเข้ามา และพระยาห์เวห์ตรัสแก่ฝ่าพระบาทว่า ‘เจ้าจะดูแลอิสราเอลประชากรของเราอย่างผู้เลี้ยงแกะ และเจ้าจะเป็นผู้ปกครองเหนืออิสราเอล’ ” ³ดังนั้นพวกผู้ใหญ่ทั้งหมดของอิสราเอลก็มาเฝ้าพระราชาที่เมืองเฮโบรน และพระราชาดาวิดทรงทำพันธสัญญากับพวกเขาที่เมืองเฮโบรนเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ และพวกเขาก็เจิมดาวิดให้เป็นพระราชาเหนืออิสราเอล ⁴ดาวิดมีพระชนมายุ 30 พรรษาเมื่อทรงเริ่มเป็นกษัตริย์ และพระองค์ทรงครองราชย์อยู่ 40 ปี ⁵ทรงครองราชย์เหนือยูดาห์ที่เฮโบรน 7 ปี 6 เดือน และที่กรุงเยรูซาเล็ม ทรงครองราชย์เหนืออิสราเอลและยูดาห์อีก 33 ปี