⁹ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ทั้งหลายไตร่ตรองถึงความรักมั่นคงของพระองค์
 เมื่ออยู่กลางพระวิหารของพระองค์
¹⁰ข้าแต่พระเจ้า พระนามของพระองค์ไปถึงที่สุดปลายแผ่นดินโลกฉันใด
 คำสรรเสริญพระองค์ก็ไปถึงฉันนั้น
 พระหัตถ์ขวาของพระองค์เต็มไปด้วยความชอบธรรม
¹¹ขอภูเขาศิโยนจงยินดี
 ขอธิดาแห่งยูดาห์จงเปรมปรีดิ์
 เนื่องจากการพิพากษาของพระองค์
¹²จงเดินรอบศิโยน ไปให้รอบเถิด จงนับหอคอยของศิโยน
¹³จงพิจารณาเชิงเทินของศิโยนให้ดี จงตรวจตราป้อมของศิโยน
 เพื่อท่านจะได้บอกคนรุ่นหลังว่า
¹⁴นี่คือพระเจ้า
 ทรงเป็นพระเจ้าของเราเป็นนิตย์นิรันดร์
 พระองค์จะทรงนำเราจนถึงที่สุด

การทรงชำระพระวิหาร

 ⁴⁵พระองค์เสด็จเข้าไปในบริเวณพระวิหาร แล้วทรงเริ่มขับไล่คนทั้งหลายที่ค้าขายอยู่นั้น ⁴⁶และตรัสกับพวกเขาว่า “มีพระวจนะเขียนไว้ว่า
‘นิเวศของเราควรจะเป็นนิเวศอธิษฐาน
 แต่พวกท่านทำให้เป็นถ้ำของพวกโจร’ ”
⁴⁷พระองค์ทรงสั่งสอนในบริเวณพระวิหารทุกวัน แต่พวกหัวหน้าปุโรหิต พวกธรรมาจารย์ และผู้นำคนอื่นๆ ของประชาชนหาช่องทางที่จะฆ่าพระองค์ 48แต่พวกเขาไม่พบช่องทางที่จะทำอะไรได้ เพราะว่าประชาชนทุกคนชอบฟังพระองค์มาก

ลูกา 20

ปัญหาเรื่องสิทธิอำนาจของพระเยซู

 ¹วันหนึ่ง ขณะพระองค์กำลังสั่งสอนประชาชนในบริเวณพระวิหารและกำลังประกาศข่าวดี พวกหัวหน้าปุโรหิต พวกธรรมาจารย์ และพวกผู้ใหญ่มาพบพระองค์ ²และทูลพระองค์ว่า “จงบอกเราเถิด ท่านมีสิทธิอำนาจอะไรถึงได้ทำแบบนี้? ใครให้สิทธิแก่ท่าน?” ³พระองค์ตรัสตอบพวกเขาว่า “เราจะถามพวกท่านสักข้อหนึ่งด้วยเหมือนกัน จงตอบเราเถิด ⁴คือบัพติศมาของยอห์นนั้นมาจากสวรรค์หรือมาจากมนุษย์?” ⁵พวกเขาจึงปรึกษากันว่า “ถ้าเราบอกว่า ‘มาจากสวรรค์’ เขาจะถามว่า ‘ทำไมถึงไม่เชื่อยอห์น?’ ⁶แต่ถ้าบอกว่า ‘มาจากมนุษย์’ ประชาชนก็จะเอาหินขว้างเรา เพราะถือกันว่ายอห์นเป็นผู้เผยพระวจนะ” ⁷พวกเขาจึงทูลตอบว่า “เราไม่ทราบว่ามาจากไหน” ⁸พระเยซูจึงตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “เราก็จะไม่บอกท่านเหมือนกันว่า เราทำสิ่งเหล่านี้ด้วยสิทธิอำนาจอะไร”

อุปมาเรื่องสวนองุ่นและคนเช่า

 ⁹พระองค์ตรัสอุปมาให้ประชาชนฟังต่อไปว่า “มีชายคนหนึ่งทำสวนองุ่น และให้ชาวสวนบางคนเช่า แล้วก็ไปอยู่ต่างประเทศเป็นเวลานาน ¹⁰เมื่อถึงเวลาแล้วจึงใช้ทาสคนหนึ่งไปหาคนเช่าสวนเหล่านั้น เพื่อพวกเขาจะได้แบ่งองุ่นที่เป็นผลผลิตนั้นแก่เจ้าของ แต่ชาวสวนเหล่านั้นกลับเฆี่ยนตีเขาและไล่เขากลับไปมือเปล่า ¹¹เจ้าของสวนจึงใช้ทาสอีกคนหนึ่งไป แต่พวกนั้นเฆี่ยนตีและทำการอัปยศต่างๆ ต่อทาสคนนั้นด้วย และไล่ให้กลับไปมือเปล่า ¹²เจ้าของสวนจึงใช้คนที่สามไป แต่คนเช่าสวนเหล่านั้นก็ทำให้เขาบาดเจ็บ แล้วขับไล่เขาออกไป ¹³เจ้าของสวนองุ่นจึงกล่าวว่า ‘ข้าจะทำอย่างไรดี? ข้าจะส่งลูกรักของข้าไป เขาคงจะเคารพลูกคนนี้’ ¹⁴แต่เมื่อพวกชาวสวนเห็นบุตรนั้นก็ปรึกษากันว่า ‘คนนี้แหละเป็นทายาท ให้เราฆ่ามัน มรดกจะได้ตกเป็นของเรา’ ¹⁵ดังนั้นพวกเขาจึงขับไล่บุตรนั้นออกไปนอกสวนแล้วฆ่าเสีย เมื่อเป็นแบบนี้เจ้าของสวนจะทำอย่างไรกับพวกเขา? ¹⁶ท่านก็จะมาทำลายชาวสวนเหล่านี้แล้วเอาสวนองุ่นนั้นให้คนอื่น” คนทั้งหลายเมื่อได้ยินจึงพูดว่า “อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย” ¹⁷พระองค์ทรงจ้องดูพวกเขาแล้วตรัสว่า “ถ้าอย่างนั้นพระวจนะที่เขียนไว้หมายความว่าอย่างไรกัน?

‘ศิลาที่พวกช่างก่อทิ้งแล้ว
 กลับกลายเป็นศิลามุมเอก’

 ¹⁸ทุกคนที่ล้มทับศิลานั้น จะต้องแตกหักไป และถ้ามันตกทับใคร คนนั้นจะแหลกละเอียดไป” ¹⁹เมื่อพวกธรรมาจารย์และพวกหัวหน้าปุโรหิตรู้ว่าพระองค์ตรัสอุปมานั้นกระทบพวกเขาเอง ก็อยากจะจับพระองค์ทันที แต่พวกเขากลัวประชาชน

การส่งส่วยให้กับซีซาร์

 ²⁰พวกเขาจึงคอยดูพระองค์ และใช้ให้บางคนแสร้งทำตัวเป็นคนชอบธรรมตามไปสอดแนม หวังจะจับผิดในคำสอนของพระองค์ เพื่อจะมอบพระองค์ไว้ใต้สิทธิอำนาจของเจ้าเมือง ²¹พวกเขาจึงทูลถามพระองค์ว่า “ท่านอาจารย์ เราทราบอยู่ว่าท่านกล่าวและสั่งสอนแต่ความจริง ไม่เคยเห็นแก่หน้าใคร แต่สั่งสอนทางของพระเจ้าจริงๆ ²²การส่งส่วยให้แก่ซีซาร์นั้นควรหรือไม่?” ²³พระองค์ทรงหยั่งรู้อุบายของพวกเขา จึงตรัสกับเขาว่า ²⁴“จงเอาเงินเดนาริอันเหรียญหนึ่งมาให้เราดู รูปและคำจารึกนี้เป็นของใคร?” เขาทูลตอบว่า “ของซีซาร์” ²⁵แล้วพระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “ของของซีซาร์จงถวายแก่ซีซาร์ และของของพระเจ้าจงถวายแด่พระเจ้า” ²⁶พวกเขาจึงจับผิดในคำสอนของพระองค์ต่อหน้าประชาชนไม่ได้ และเขาก็ประหลาดใจในคำตอบของพระองค์จึงเงียบไป

บทเพลงของโมเสส

 ³⁰โมเสสจึงกล่าวถ้อยคำในบทเพลงต่อไปนี้ให้เข้าหูชุมนุมชนอิสราเอลทั้งหมดจนจบ

เฉลยธรรมบัญญัติ 32

¹“โอ ฟ้าสวรรค์ จงเงี่ยหู ข้าพเจ้าจะพูด
 ขอแผ่นดินโลกจงฟังถ้อยคำจากปากของข้าพเจ้า
²ขอให้คำสอนของข้าพเจ้าหยดลงอย่างเม็ดฝน
 และคำปราศรัยของข้าพเจ้ากลั่นตัวลงอย่างน้ำค้าง
อย่างหยาดฝนอยู่เหนือหญ้าอ่อน
 อย่างห่าฝนตกลงเหนือพรรณพืช
³เพราะข้าพเจ้าจะประกาศพระนามของพระยาห์เวห์
 จงถวายความยิ่งใหญ่แด่พระเจ้าของเรา
⁴“พระศิลา พระราชกิจของพระองค์ก็สมบูรณ์
 พระมรรคาทั้งสิ้นของพระองค์ก็ยุติธรรม
พระเจ้าผู้ทรงเที่ยงธรรมและปราศจากความอธรรม
 พระองค์ทรงยุติธรรมและทรงเที่ยงตรง
⁵เขาทั้งหลายประพฤติชั่วช้าต่อพระองค์ เขาจึงไม่ได้เป็นบุตรของพระองค์
 ต่อไป เพราะเขามีตำหนิ
เขาเป็นพงศ์พันธุ์ที่วิปริตและคดโกง
⁶ชนชาติโง่เขลาและเบาปัญญาเอ๋ย
 ท่านจะตอบสนองพระยาห์เวห์อย่างนี้หรือ?
พระองค์ไม่ใช่พระบิดา ผู้ทรงสร้างท่าน
 ผู้ทรงสรรค์ท่าน และสถาปนาท่านไว้หรือ?
⁷จงระลึกถึงอดีตกาล
 จงตรองถึงจำนวนปีที่ผ่านมาหลายชั่วอายุคน
จงถามบิดาของท่าน แล้วเขาจะบอกท่าน
 จงถามพวกผู้อาวุโสของท่าน แล้วเขาจะตอบท่าน
⁸เมื่อผู้สูงสุดประทานมรดกแก่บรรดาประชาชาติ
 เมื่อพระองค์ทรงแยกพงศ์พันธุ์ของมนุษย์
พระองค์ทรงกั้นเขตของชนชาติทั้งหลาย
 ตามจำนวนคนอิสราเอล
⁹เพราะว่าส่วนของพระยาห์เวห์คือประชากรของพระองค์
 ยาโคบเป็นส่วนมรดกของพระองค์
¹⁰“พระองค์ทรงพบเขาในแผ่นดินทุรกันดาร
 ในที่ร้างเปล่าวังเวง
พระองค์ทรงโอบล้อมเขา และทรงดูแลเขา
 ทรงรักษาเขาไว้ดังแก้วพระเนตรของพระองค์
¹¹เหมือนนกอินทรีที่กวนรังของมัน กระพือปีกเหนือลูกนก
 กางปีกออกรองรับลูกไว้ให้เกาะอยู่บนปีก
¹²พระยาห์เวห์องค์เดียวทรงนำเขา
 ไม่มีพระต่างด้าวองค์ใดอยู่กับเขา
¹³พระองค์ทรงให้เขาขี่ไปบนที่สูงของโลก
 ให้เขาบริโภคพืชผลที่ได้จากนา
พระองค์ทรงให้เขาดูดน้ำผึ้งจากศิลา
 และน้ำมันจากหินแข็ง
¹⁴ให้ได้นมข้นจากโคและน้ำนมจากแพะแกะ
 ได้ไขมันจากลูกแกะ
และแกะผู้พันธุ์บาชานและจากแพะ
 กับข้าวสาลีอย่างดีที่สุด
และจากเลือดขององุ่น ท่านได้ดื่มเหล้าองุ่น
¹⁵“แต่เยชูรูนอ้วนขึ้นแล้วมีพยศ
 เจ้าอ้วนใหญ่ เนื้อหนานุ่ม
แล้วเขาได้ทอดทิ้งพระเจ้าผู้ทรงสร้างเขามา
 และดูหมิ่นพระศิลาแห่งความรอดของเขา
¹⁶เขาทำให้พระองค์ทรงหวงแหนด้วยพระต่างด้าว
 เขายั่วยุให้พระองค์กริ้วด้วยสิ่งน่ารังเกียจทั้งหลาย
¹⁷เขาบูชาพวกปีศาจซึ่งไม่ใช่พระเจ้า
 บูชาพระซึ่งไม่รู้จักมาก่อน
บูชาพระใหม่ๆ ซึ่งเพิ่งจะเกิดขึ้น
 ซึ่งบรรพบุรุษของท่านไม่เกรงกลัว
¹⁸ท่านไม่ใส่ใจในพระศิลาที่ให้กำเนิดท่าน
 ท่านลืมพระเจ้าซึ่งให้ท่านเกิดมา
¹⁹“พระยาห์เวห์ทอดพระเนตรและทรงชังเขา
 เพราะการยั่วยุจากบุตรชายหญิงของพระองค์
²⁰และพระองค์ตรัสว่า ‘เราจะซ่อนหน้าของเราจากพวกเขา
 เราจะคอยดูว่าปลายทางของเขาจะเป็นอย่างไร
เพราะเขาเป็นชาติพันธุ์ที่วิปริต
 เป็นลูกหลานที่ไม่ซื่อสัตย์
²¹เขาทั้งหลายทำให้เราอิจฉาด้วยสิ่งที่ไม่ใช่พระ
เขาได้ยั่วยุเราด้วยสิ่งไร้สาระของเขา
 ดังนั้นเราจะทำให้เขาอิจฉาผู้ที่ไม่ใช่ชนชาติ
และจะยั่วโทสะเขาด้วยประชาชาติโง่เขลาชาติหนึ่ง
²²เพราะความกริ้วของเราจึงมีไฟก่อขึ้น
 มันไหม้ลุกลามไปจนถึงก้นลึกของแดนคนตาย
เผาแผ่นดินโลกและพืชผลในนั้น
 และลุกไหม้ถึงรากฐานแห่งขุนเขา
²³“ ‘เราจะสุมสิ่งร้ายไว้บนเขาทั้งหลาย
 และปล่อยลูกธนูของเรายิงไปยังเขา
²⁴เขาจะสิ้นแรงเพราะความหิว
 ความร้อนอันแรงกล้าและโรคร้ายจะเผาผลาญเขา
เราจะส่งฟันของสัตว์ร้ายมายังเขา
 กับพิษของสัตว์เลื้อยคลานในผงคลี
²⁵ที่ภายนอกจะมีดาบคร่าชีวิต
 ที่ในห้องจะมีความกลัว
ทำลายทั้งชายหนุ่มและหญิงพรหมจารี
 ทั้งเด็กที่ยังดูดนมและคนแก่ผมหงอก
²⁶เราพูดแล้วว่า “เราจะให้เขากระจัดกระจายไป
 เราจะให้ชื่อของเขาสูญไปจากความทรงจำของมนุษย์”
²⁷แต่เราก็กลัวการยุยงของศัตรู
 เกรงว่าพวกศัตรูของเขาจะคิดผิดไป
เกรงว่าพวกเขาจะพูดว่า “กำลังมือของเราที่มีชัย
 พระยาห์เวห์ไม่ได้ทรงทำการนี้” ’
²⁸“เพราะเขาทั้งหลายเป็นประชาชาติที่ขาดคำปรึกษา
 ในพวกเขาไม่มีความเข้าใจ ²⁹โอ ถ้าเขาฉลาดแล้วเขาจะเข้าใจเรื่องนี้
 และพิจารณาถึงวาระสุดท้ายของตน
³⁰คนเดียวจะไล่พันคนได้อย่างไร
 สองคนจะทำให้หมื่นคนหนีได้อย่างไร
นอกจากพระศิลาของเขาได้ขายเขาเสียแล้ว
 และพระยาห์เวห์ได้ทรงทอดทิ้งเขาเสีย
³¹เพราะศิลาของเขาไม่เหมือนพระศิลาของเรา
 แม้ศัตรูของเราก็ตัดสินอย่างนั้น
³²เพราะว่าเถาองุ่นของเขาคือเถาองุ่นเมืองโสโดม
 และมาจากไร่เมืองโกโมราห์
ผลองุ่นของเขาเป็นองุ่นขม
 ทั้งพวงองุ่นก็ขมด้วย
³³เหล้าองุ่นของเขาเป็นพิษงู
 เป็นพิษร้ายแรงของงูเห่า
³⁴“เรื่องนี้ไม่ได้สะสมไว้กับเรา
 และประทับตราไว้ในคลังของเราหรือ?
³⁵การแก้แค้นและการตอบสนองเป็นของเรา
 รอเวลาเมื่อเท้าของเขาจะลื่นพลาด
เพราะว่าวันหายนะของเขามาใกล้แล้ว
 และมันจะมาถึงเขาอย่างฉับพลัน
³⁶เพราะพระยาห์เวห์จะทรงพิพากษาประชากรของพระองค์
 และทรงเมตตาผู้รับใช้ของพระองค์
เมื่อทอดพระเนตรว่ากำลังของเขาสิ้นลง
 ไม่มีใครเหลือแล้ว ไม่ว่าทาสหรือไท
³⁷แล้วพระองค์จะตรัสว่า ‘พระทั้งหลายของพวกเขาอยู่ที่ไหน
 ศิลาที่เขาลี้ภัยนั้นอยู่ที่ไหน?’
³⁸คือผู้ที่รับประทานไขมันของเครื่องสัตวบูชาของเขา
 และดื่มเหล้าองุ่นที่เป็นเครื่องดื่มบูชาของเขา
ให้พระเหล่านั้นลุกขึ้นช่วยเจ้า
 ให้พระเหล่านั้นเป็นผู้ปกป้องเจ้า
³⁹“ ‘จงดูเถิด บัดนี้ ตัวเรา คือเรานี่แหละเป็นผู้นั้น
 นอกจากเราไม่มีพระเจ้าอื่นใด
เราฆ่าให้ตายและเราก็ให้มีชีวิตอยู่
 เราทำให้บาดเจ็บ และเราก็รักษาให้หาย
ไม่มีผู้ใดจะช่วยให้พ้นมือเราได้
⁴⁰เพราะเราชูมือขึ้นถึงสวรรค์
 และปฏิญาณว่า ดังที่เราดำรงอยู่เป็นนิตย์
⁴¹ถ้าเราลับดาบอันวาววับของเรา
 และมือของเรายึดการพิพากษาไว้
เราจะแก้แค้นศัตรูของเรา
 และตอบแทนผู้ที่เกลียดชังเรา
⁴²เราจะให้ลูกธนูของเราเมาโลหิต
 และดาบของเราจะกินเนื้อหนัง
ด้วยโลหิตของผู้ที่ถูกฆ่าและของเชลย
 จากศีรษะเจ้านายศัตรู’
⁴³“จงยินดีเถิด ประชาชาติทั้งหลาย กับประชากรของพระองค์
 เพราะพระองค์จะทรงแก้แค้นแทนโลหิตของผู้รับใช้ของพระองค์
และจะทรงทำการแก้แค้นศัตรูของพระองค์
 และจะทรงลบมลทินแผ่นดินแห่งประชากรของพระองค์”

 ⁴⁴โมเสสได้มาบอกเนื้อเพลงบทนี้ทั้งหมดให้ประชาชนฟัง ทั้งตัวท่านพร้อมกับโยชูวาบุตรนูน ⁴⁵และเมื่อโมเสสบอกถ้อยคำเหล่านี้ทั้งสิ้นแก่คนอิสราเอลทุกคนจบแล้ว ⁴⁶ท่านก็กล่าวแก่เขาว่า “จงใส่ใจในถ้อยคำซึ่งข้าพเจ้าเป็นพยานแก่ท่านในวันนี้ เพื่อท่านจะได้บัญชาลูกหลานของท่าน ให้เขาระวังที่จะทำตามถ้อยคำทั้งหมดของธรรมบัญญัตินี้ ⁴⁷เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยสำหรับพวกท่าน แต่เป็นเรื่องชีวิตของท่านทั้งหลาย โดยเรื่องนี้จะทำให้ท่านมีชีวิตยืนนานในแผ่นดินซึ่งท่านกำลังจะข้ามแม่น้ำจอร์แดนไปยึดครองนั้น”

การทำนายถึงมรณกรรมของโมเสส

 ⁴⁸และพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสในวันเดียวกันนั้นว่า ⁴⁹“จงขึ้นไปบนภูเขาอาบาริมถึงยอดเขาเนโบ ซึ่งอยู่ในแผ่นดินโมอับตรงข้ามเมืองเยรีโค และดูแผ่นดินคานาอันซึ่งเราให้แก่ประชาชนอิสราเอลเป็นกรรมสิทธิ์ ⁵⁰และสิ้นชีวิตเสียบนภูเขาซึ่งเจ้าขึ้นไปนั้น และถูกรวบไปอยู่กับประชาชนของเจ้า ดังอาโรนพี่ชายของเจ้าได้สิ้นชีวิตที่ภูเขาโฮร์ และถูกรวบไปอยู่กับประชาชนของเขา ⁵¹เพราะเจ้าทั้งสองได้ละเมิดต่อเราท่ามกลางคนอิสราเอลเรื่องน้ำแห่งเมรีบาห์ที่คาเดชในถิ่นทุรกันดารศิน เพราะเจ้าไม่ให้เกียรติเราในหมู่คนอิสราเอล ⁵²เจ้าจะได้เห็นแผ่นดินซึ่งอยู่ต่อหน้าเจ้า แต่เจ้าจะไม่ได้เข้าไปในแผ่นดินซึ่งเราให้แก่คนอิสราเอล”