บทขับร้องในพระราชพิธีอภิเษกสมรส

ถึงหัวหน้านักร้อง ตามทำนองพลับพลึง มัสคิลบทหนึ่งของตระกูลโคราห์ บทเพลงรัก

¹ใจข้าพเจ้าเต็มล้นด้วยแนวคิดดี
 ข้าพเจ้าเล่าบทประพันธ์ของข้าพเจ้าถวายพระราชา
 ลิ้นของข้าพเจ้าเหมือนปากกาของอาลักษณ์ผู้ชำนาญ
²พระองค์งามสง่ายิ่งกว่ามนุษย์คนใด
 พระคุณไหลหลั่งมายังริมฝีปากของพระองค์
 เพราะฉะนั้น พระเจ้าทรงอวยพรพระองค์เป็นนิตย์
³ข้าแต่กษัตริย์ผู้ทรงอำนาจ ขอทรงคาดดาบไว้ที่บั้นพระองค์
 โดยพระสิริและความสง่างามของพระองค์
⁴ขอทรงม้าอย่างสง่างามเสด็จไปอย่างมีชัย
 เพื่อเห็นแก่ความจริง ความสุภาพอ่อนโยนและความชอบธรรม
 ให้พระหัตถ์ขวาของพระองค์สอนกิจอันน่าครั่นคร้ามแก่พระองค์
⁵ลูกธนูของพระองค์ก็คมอยู่ในจิตใจศัตรูของพระราชา
 ชนชาติทั้งหลายล้มอยู่ใต้พระองค์
⁶พระที่นั่งของพระองค์ซึ่งพระเจ้าประทานนั้นดำรงอยู่เป็นนิตย์นิรันดร์
 พระคทาแห่งราชอาณาจักรของพระองค์เป็นพระคทาเที่ยงธรรม
⁷พระองค์ทรงรักความชอบธรรมและทรงเกลียดการอธรรม
 ฉะนั้น พระเจ้าคือพระเจ้าของพระองค์ทรงเจิมพระองค์ไว้
 ด้วยน้ำมันแห่งความยินดีเหนือบรรดาพระสหายของพระองค์
⁸ฉลองพระองค์ทั้งหมดของพระองค์ก็หอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นมดยอบ
 กฤษณาส่วนของเนื้อไม้ซึ่งมีสีดำ มีกลิ่นหอม ใช้ทำยาได้ และว่านน้ำ
 จากพระราชวังงาช้าง มีเครื่องสายเครื่องดนตรีประเภทสายทำให้พระองค์ยินดี
⁹ราชธิดาของกษัตริย์ต่างๆ ประทับท่ามกลางสตรีสูงศักดิ์ของพระองค์
 พระราชินีประดับทองแห่งโอฟีร์ทรงยืนที่ข้างขวาพระหัตถ์พระองค์

ลูกา 15

อุปมาเรื่องแกะหาย

 ¹ในเวลานั้นบรรดาคนเก็บภาษีและพวกคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อจะฟังพระองค์ ²พวกฟาริสีและพวกธรรมาจารย์ก็บ่นว่า “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินด้วยกันกับเขา”
³พระเยซูจึงตรัสอุปมาต่อไปนี้ให้พวกเขาฟังว่า ⁴“ใครในพวกท่านที่มีแกะร้อยตัวและตัวหนึ่งหลงหายไป จะไม่ทิ้งเก้าสิบเก้าตัวนั้นไว้ที่กลางทุ่งหญ้าแล้วออกไปตามหาตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะพบหรือ? ⁵และเมื่อพบแล้ว เขาจะยกขึ้นใส่บ่าแบกมาด้วยความชื่นชมยินดี ⁶เมื่อมาถึงบ้าน เขาก็เชิญมิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกัน แล้วพูดกับพวกเขาว่า ‘มาร่วมยินดีกับข้า เพราะข้าพบแกะของข้าที่หายไปนั้นแล้ว’ ⁷เราบอกท่านทั้งหลายว่า ในทำนองเดียวกัน จะมีความชื่นชมยินดีในสวรรค์เรื่องคนบาปคนเดียวที่กลับใจใหม่ มากกว่าเรื่องคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ยอมกลับใจ

อุปมาเรื่องเงินเหรียญหาย

 ⁸“หญิงคนใดที่มีเหรียญเงินสิบเหรียญและเหรียญหนึ่งหายไป จะไม่จุดตะเกียงกวาดบ้านค้นหาอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนกว่าจะพบหรือ? ⁹เมื่อพบแล้วนางจะเชิญมิตรสหายและเพื่อนบ้านมาพร้อมกัน แล้วพูดกับพวกเขาว่า ‘มาร่วมยินดีกับฉัน เพราะฉันพบเหรียญเงินที่หายไปนั้นแล้ว’ ¹⁰ในทำนองเดียวกัน เราบอกท่านทั้งหลายว่า จะมีความชื่นชมยินดีท่ามกลางพวกทูตสวรรค์ของพระเจ้าเรื่องคนบาปคนเดียวที่กลับใจใหม่”

อุปมาเรื่องบุตรหายไป

 ¹¹พระเยซูตรัสว่า “ชายคนหนึ่งมีบุตรสองคน ¹²บุตรคนเล็กพูดกับบิดาว่า ‘พ่อ ขอแบ่งทรัพย์สินส่วนที่ตกเป็นของลูกให้ลูกด้วย’ บิดาจึงแบ่งสมบัติให้แก่บุตรทั้งสอง ¹³ต่อมาไม่กี่วัน บุตรคนเล็กนั้นก็รวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเดินทางไปยังเมืองไกล และผลาญทรัพย์สินของตนที่นั่นด้วยการใช้ชีวิตแบบฟุ่มเฟือย ¹⁴เมื่อใช้จ่ายจนหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ก็เกิดกันดารอาหารอย่างรุนแรงทั่วเมืองนั้น เขาจึงเริ่มขาดแคลน ¹⁵เขาไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองนั้นคนหนึ่ง และคนนั้นก็ใช้เขาไปเลี้ยงหมูที่ทุ่งนา 16เขาอยากจะอิ่มท้องด้วยฝักถั่วที่หมูกินนั้น แต่ไม่มีใครให้อะไรเขาเลย ¹⁷เมื่อเขาสำนึกตัวได้ จึงพูดว่า ‘ลูกจ้างของพ่อไม่ว่าจะมีมากสักแค่ไหนก็ยังมีอาหารเหลือเฟือ แต่ข้ากลับต้องมาอดตายที่นี่ ¹⁸ข้าน่าจะลุกขึ้นไปหาพ่อ และพูดกับท่านว่า “พ่อ ลูกผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย ¹⁹ไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของพ่ออีกต่อไป ขอโปรดให้ลูกอยู่ในฐานะของลูกจ้างคนหนึ่งของท่านเถิด” ’ ²⁰แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปหาบิดา แต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกล บิดาก็เห็นเขาและมีใจสงสาร จึงวิ่งออกไปกอดคอและจูบแก้มของเขา ²¹บุตรคนนั้นจึงกล่าวกับบิดาว่า ‘พ่อ ลูกผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย ไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของพ่ออีกต่อไป’ ²²แต่บิดาสั่งพวกบ่าวของตนว่า ‘จงรีบไปเอาเสื้อที่ดีที่สุดออกมาสวมให้เขา เอาแหวนมาสวมที่นิ้วมือ และเอารองเท้ามาสวมให้ด้วย ²³และจงไปเอาลูกวัวตัวที่อ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกันเพื่อความรื่นเริง ²⁴เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้วแต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก’ พวกเขาต่างก็มีความรื่นเริง
 ²⁵“ส่วนบุตรคนโตนั้นอยู่ที่ทุ่งนา เมื่อเขากลับมาใกล้จะถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงดนตรีและการเต้นรำ ²⁶เขาจึงเรียกบ่าวคนหนึ่งมาถามว่า ‘นี่มันอะไรกัน?’ ²⁷บ่าวจึงตอบว่า ‘น้องของท่านกลับมาแล้ว และพ่อของท่านให้ฆ่าลูกวัวตัวที่อ้วนพีเพราะท่านได้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัย’ ²⁸พี่ชายก็โกรธไม่ยอมเข้าไป บิดาจึงออกมาชวนเขา ²⁹แต่เขาบอกบิดาว่า ‘พ่อ ดูซิ ลูกรับใช้พ่อมากี่ปีแล้ว และไม่เคยละเมิดคำบัญชาของพ่อสักข้อหนึ่ง แต่พ่อก็ไม่เคยให้แม้แต่ลูกแพะสักตัวหนึ่งแก่ลูก เพื่อเลี้ยงฉลองกับเพื่อนฝูง ³⁰แต่กับลูกคนนี้ของพ่อซึ่งผลาญสมบัติของพ่อด้วยการคบกับพวกหญิงโสเภณี พ่อกลับฆ่าลูกวัวอ้วนพีเพื่อเลี้ยงมัน’ ³¹บิดาจึงตอบว่า ‘ลูกเอ๋ย ลูกอยู่กับพ่อตลอดเวลา สิ่งของทั้งหมดของพ่อก็เป็นของลูกอยู่แล้ว ³²แต่นี่เป็นเรื่องสมควรที่เราจะชื่นชมยินดีและรื่นเริง เพราะน้องคนนี้ของลูกตายไปแล้วแต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ยังได้พบกันอีก’ ”

กฎหมายเกี่ยวกับเมืองลี้ภัย

 ¹“เมื่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านทรงทำลายบรรดาชนชาติผู้ซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานแผ่นดินของพวกเขาแก่ท่าน และท่านขับไล่พวกเขาออกไป และเข้าไปอาศัยอยู่ในเมืองและในบ้านของพวกเขา ²ท่านจงแยกเมืองไว้สามเมืองสำหรับท่าน ในแผ่นดินซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานให้ท่านไปยึดครองนั้น ³ท่านจงเตรียมหนทาง และแบ่งเขตแผ่นดินซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่านเป็นมรดกนั้นออกเป็นสามส่วน เพื่อให้ผู้ฆ่าคนทุกคนหนีไปอยู่ที่นั่นได้
 ⁴“นี่คือกรณีของผู้ฆ่าคนที่จะหนีไปที่นั่นได้และมีชีวิตรอด คือผู้ที่ฆ่าเพื่อนบ้านของตนโดยไม่เจตนา โดยไม่ได้เป็นอริกันมาก่อน ⁵เช่นชายคนหนึ่งเข้าไปในป่าเพื่อจะตัดไม้กับเพื่อนบ้านของเขา เมื่อเขาเหวี่ยงขวานเพื่อจะโค่นต้นไม้ลง หัวขวานหลุดจากด้ามถูกเพื่อนบ้านของเขาและคนนั้นตาย ก็ให้เขาหนีไปยังเมืองเหล่านี้เมืองใดเมืองหนึ่งและรอดชีวิตได้ ⁶ถ้าไม่เช่นนั้นผู้แก้แค้นแทนโลหิตที่กำลังโกรธจัดจะไล่ตามผู้ฆ่าคนคนนั้นทัน เพราะหนทางไกลแล้วฆ่าเขาเสียแม้ว่าเขาไม่มีโทษถึงตาย เพราะเขาไม่ได้เป็นอริกับเพื่อนบ้านของเขามาก่อน ⁷เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าจึงบัญชาท่านว่า ให้ท่านจัดแยกเมืองไว้สามเมือง ⁸และถ้าพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านทรงขยายอาณาเขตของท่าน ดังที่พระองค์ได้ทรงปฏิญาณไว้กับบรรพบุรุษของท่าน และประทานแผ่นดินทั้งหมดที่พระองค์ทรงสัญญาจะประทานแก่บรรพบุรุษของท่านให้แก่ท่าน ⁹เมื่อท่านรักษาพระบัญญัติทั้งสิ้นซึ่งข้าพเจ้าบัญชาท่านในวันนี้และทำตาม ให้ท่านรักพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน และดำเนินอยู่ในพระมรรคาของพระองค์เสมอ แล้วท่านจงเพิ่มเมืองอีกสามเมืองนอกจากสามเมืองเหล่านั้น ¹⁰เพื่อจะไม่มีโลหิตไร้ความผิดตกในแผ่นดินของท่านซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่านเป็นมรดก ซึ่งจะทำให้โลหิตนั้นตกบนท่าน
 ¹¹“แต่ถ้าใครเกลียดชังเพื่อนบ้านของตน และซุ่มคอยดักเขาอยู่และได้ลอบตีเขาถึงแก่ความตาย แล้วชายผู้นั้นก็หนีเข้าไปในเมืองเหล่านั้นเมืองใดเมืองหนึ่ง ¹²แล้วพวกผู้ใหญ่ในเมืองนั้นจะส่งคนให้ไปนำตัวเขามาจากที่นั่น และมอบเขาไว้ในมือของผู้แก้แค้นแทนโลหิตให้ถึงตาย ¹³อย่าสงสารเขาเลย แต่ท่านจงกำจัดความผิดเกี่ยวกับโลหิตของผู้บริสุทธิ์ออกไปจากอิสราเอลเพื่อจะเป็นการดีต่อท่าน

ขอบเขตของมรดก

 ¹⁴“ห้ามย้ายเสาเขตของเพื่อนบ้านของท่าน ซึ่งคนโบราณได้ปักไว้ในเรื่องมรดกของท่านซึ่งท่านจะครอบครองในแผ่นดินซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานให้ท่านยึดครองนั้น

กฎหมายเกี่ยวกับพยาน

 ¹⁵“ห้ามพยานปากเดียวกล่าวโทษใคร ไม่ว่าในเรื่องอาชญากรรมหรือในเรื่องความบาปใดๆ ซึ่งเขาได้ทำไป แต่ต้องมีพยานสองหรือสามปาก คำพยานนั้นจึงจะเป็นที่เชื่อถือได้ ¹⁶ถ้ามีพยานเท็จกล่าวปรักปรำความผิดของใคร ¹⁷ก็ให้ทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้คดีกันนั้นยืนเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ ต่อหน้าพวกปุโรหิตและพวกผู้พิพากษาซึ่งประจำการอยู่ในเวลานั้น ¹⁸ผู้พิพากษาจะต้องไต่สวนอย่างถี่ถ้วน ถ้าพยานนั้นเป็นพยานเท็จ กล่าวปรักปรำพี่น้องของตนเป็นความเท็จ 19ท่านจงทำต่อเขาดังที่เขาตั้งใจจะทำต่อพี่น้องของตน เพื่อท่านจะกำจัดความชั่วจากท่ามกลางท่านเสีย ²⁰คนอื่นๆ ที่เหลือจะได้ยินและยำเกรง ไม่ทำผิดเช่นนั้นท่ามกลางพวกท่านอีก ²¹อย่าให้นัยน์ตาของท่านสงสาร ควรให้ชีวิตแทนชีวิต ตาแทนตา ฟันแทนฟัน มือแทนมือ เท้าแทนเท้า

เฉลยธรรมบัญญัติ 20

กฎเกี่ยวกับการสงคราม

 ¹“เมื่อท่านจะออกไปทำสงครามกับพวกศัตรูของท่าน ท่านเห็นม้า รถรบ และประชาชนจำนวนมากกว่าของท่าน ท่านอย่ากลัวพวกเขาเลย เพราะว่าพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน ผู้ทรงนำท่านออกมาจากแผ่นดินอียิปต์สถิตกับท่าน ²และเมื่อใกล้จะรบกัน ปุโรหิตจะออกมาอยู่ข้างหน้าและกล่าวแก่ประชาชน ³และจะกล่าวแก่พวกเขาว่า ‘โอ อิสราเอล จงฟังเถิด วันนี้พวกท่านมาใกล้จะสู้รบกับศัตรูของท่าน อย่าให้ใจของท่านทั้งหลายวิตก อย่ากลัวหรือหวาดหวั่น หรือครั่นคร้ามต่อพวกเขาเลย ⁴เพราะว่าพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านทั้งหลายเสด็จไปกับท่าน ทรงต่อสู้ศัตรูของท่านเพื่อท่าน จะทรงช่วยกู้ท่าน’ ⁵แล้วพวกนายทหารจะพูดกับประชาชนว่า ‘ใครที่สร้างบ้านใหม่ และยังไม่ได้ทำพิธีถวายบ้านนั้น ให้ผู้นั้นกลับไปบ้านของตน เกรงว่าเขาจะตายเสียในสงคราม และคนอื่นจะถวายบ้านนั้น ⁶ใครที่ปลูกสวนองุ่นและยังไม่ได้รับประทานผลจากสวนองุ่นนั้น ให้ผู้นั้นกลับไปบ้าน เกรงว่าเขาจะตายเสียในสงคราม และคนอื่นจะรับประทานผลองุ่นนั้น ⁷ใครที่หมั้นหญิงไว้เป็นภรรยาแล้ว แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน ให้ผู้นั้นกลับไปบ้านของตน เกรงว่าเขาจะตายเสียในสงคราม และชายอื่นจะได้แต่งงานกับเธอ’ ⁸และพวกนายทหารจะพูดกับประชาชนต่อไปอีกว่า ‘ใครที่กลัวและมีใจวิตก ให้ผู้นั้นกลับไปบ้านของตนเสีย เกรงว่าใจของพี่น้องของเขาจะละลายไปเหมือนกับใจของเขา’ ⁹เมื่อพวกนายทหารพูดกับประชาชนจบลงแล้ว ก็จงแต่งตั้งผู้บังคับบัญชากองทัพต่างๆ ขึ้นเป็นหัวหน้าประชาชน
 ¹⁰“เมื่อท่านเข้าไปใกล้เมืองใดเพื่อจะสู้รบ จงร้องขอสันติภาพกับเมืองนั้น ¹¹ถ้าเขาตอบท่านอย่างสันติและเปิดรับท่าน ก็ให้ประชาชนทั้งหมดที่พบอยู่ในเมืองนั้นเป็นแรงงานเกณฑ์ของท่านและปรนนิบัติท่าน ¹²ถ้าเมืองนั้นไม่ทำสันติภาพกับท่าน แต่ทำสงครามกับท่าน ก็ให้ท่านเข้าล้อมตีเมืองนั้น ¹³เมื่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานเมืองนั้นไว้ในมือท่านแล้ว ท่านจงฆ่าชายทุกคนเสียด้วยคมดาบ ¹⁴แต่พวกผู้หญิงและเด็ก ฝูงสัตว์และทุกสิ่งในเมืองนั้น คือของที่ริบไว้ทั้งหมดท่านจงยึดเอาเป็นของตน ท่านจงบริโภคของที่ริบมาจากศัตรูของท่าน ซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่าน ¹⁵ท่านจงทำเช่นนี้แก่ทุกเมืองที่อยู่ไกลมากจากท่าน ซึ่งไม่ใช่เมืองของชนชาติเหล่านี้ ¹⁶แต่ในเมืองของชนชาติเหล่านี้ซึ่งพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านประทานแก่ท่านเป็นมรดก ห้ามไว้ชีวิตสิ่งใดที่หายใจได้ ¹⁷แต่จงทำลายเขาเสียให้สิ้นเชิง คือคนฮิตไทต์ คนอาโมไรต์ คนคานาอัน คนเปริสซี คนฮีไวต์ และคนเยบุส ตามที่พระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านทรงบัญชาไว้ ¹⁸เพื่อว่าเขาจะไม่สอนท่านให้ทำสิ่งพึงรังเกียจ ซึ่งเขาได้ทำต่อพระของเขา เพราะการทำเช่นนั้นเป็นการทำบาปต่อพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน
 ¹⁹“เมื่อท่านล้อมเมืองหนึ่งอยู่หลายวันเพื่อจะสู้รบและยึดเอาเมืองนั้น ห้ามใช้ขวานฟันทำลายต้นไม้ของเมืองนั้น เพราะท่านจะรับประทานผลจากต้นไม้นั้น อย่าโค่นลงเลย ต้นไม้ในทุ่งนาเป็นมนุษย์หรือ? ท่านจึงไปล้อมโจมตีมัน ²⁰เฉพาะต้นไม้ที่ท่านทราบว่าไม่ใช้เป็นอาหาร ท่านจะทำลายและโค่นลงก็ได้ เพื่อจะใช้สร้างเครื่องล้อมเมืองซึ่งกำลังทำสงครามกับท่าน จนกว่าเมืองนั้นจะแตก