คำขอบพระคุณพระเจ้า เพราะได้รับการช่วยกู้

ถึงหัวหน้านักร้อง เพลงสดุดีของดาวิด

¹ข้าพเจ้าได้อดทนรอคอยพระยาห์เวห์
 พระองค์ได้เอนพระองค์มายังข้าพเจ้า และฟังคำร้องทูลของข้าพเจ้า
²พระองค์ได้ทรงฉุดข้าพเจ้าขึ้นมาจากหลุมมรณะ
 ออกมาจากเลนตม
แล้ววางเท้าของข้าพเจ้าลงบนศิลา
 ทำให้ย่างเท้าของข้าพเจ้ามั่นคง
³พระองค์ได้ทรงบรรจุเพลงใหม่ในปากข้าพเจ้า
 เป็นบทเพลงสรรเสริญพระเจ้าของเรา
คนมากมายจะเห็นและเกรงกลัว
 และวางใจในพระยาห์เวห์
⁴คนที่วางใจในพระยาห์เวห์ก็เป็นสุข
 คือคนที่ไม่หันไปหาคนจองหอง
 หรือพวกที่หลงเจิ่นไปตามพระเทียมเท็จ
⁵ข้าแต่พระยาห์เวห์พระเจ้าของข้าพระองค์ได้ทรงทวี
 การอัศจรรย์และพระดำริของพระองค์แก่พวกข้าพระองค์
 ไม่มีผู้ใดเทียบเทียมพระองค์ได้
ถ้าข้าพระองค์จะประกาศและบอกกล่าวแล้ว
 ก็มีมากมายเหลือที่จะนับ
⁶เครื่องสัตวบูชาและของถวาย พระองค์ไม่ทรงประสงค์
 พระองค์ทรงเปิดหูของข้าพระองค์
เครื่องบูชาเผาทั้งตัวและเครื่องบูชาลบล้างบาป
 พระองค์มิได้ทรงเรียกร้อง
⁷แล้วข้าพระองค์ทูลว่า “นี่แน่ะ ข้าพระองค์มาแล้ว
 ในหนังสือม้วนก็มีเขียนเรื่องข้าพระองค์
⁸ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ข้าพระองค์ยินดีทำตามพระทัยพระองค์
 ธรรมบัญญัติของพระองค์อยู่ในจิตใจของข้าพระองค์”

บุตรสาวของไยรัส และหญิงที่แตะต้องชายฉลองพระองค์ของพระเยซู

⁴⁰เมื่อพระเยซูเสด็จกลับมาแล้ว ฝูงชนก็ต้อนรับพระองค์ เพราะพวกเขารอคอยพระองค์อยู่ ⁴¹นี่แน่ะ มีชายคนหนึ่งชื่อไยรัส เป็นนายธรรมศาลา เขามากราบที่พระบาทของพระเยซูอ้อนวอนขอให้พระองค์เสด็จไปที่บ้านของเขา ⁴²เพราะว่าเขามีบุตรสาวคนเดียวอายุประมาณสิบสองปี และบุตรสาวคนนั้นกำลังนอนป่วยอยู่เกือบจะตายแล้ว
 เมื่อพระองค์กำลังเสด็จไปนั้น ฝูงชนก็เบียดเสียดพระองค์ 43มีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นโรคตกโลหิตมาได้สิบสองปีแล้ว (และใช้ทรัพย์ทั้งหมดของนางเป็นค่าหมอ) แต่ไม่มีใครรักษาให้หายได้ ⁴⁴หญิงผู้นี้แอบมาทางข้างหลังและแตะต้องชายฉลองพระองค์ของพระองค์ และในทันใดนั้นโลหิตที่ตกก็หยุด ⁴⁵พระเยซูจึงตรัสถามว่า “ใครแตะต้องเรา?” เมื่อทุกคนปฏิเสธ เปโตรจึงทูลพระองค์ว่า “พระอาจารย์ ฝูงชนที่อยู่ล้อมรอบพระองค์กำลังเบียดเสียดพระองค์” ⁴⁶แต่พระเยซูตรัสว่า “มีคนหนึ่งแตะต้องตัวเรา เพราะเรารู้สึกได้ว่าฤทธิ์ซ่านออกจากตัวเรา” ⁴⁷เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าไม่สามารถจะซ่อนตัวต่อไปได้แล้ว นางก็ตัวสั่นเข้ามาหมอบกราบพระองค์ ทูลพระองค์ต่อหน้าทุกคนว่า นางแตะต้องพระองค์เพราะสาเหตุอะไรและหายโรคได้ในทันที ⁴⁸พระองค์จึงตรัสกับนางว่า “ลูกหญิงเอ๋ย ที่หายโรคนั้นก็เพราะลูกเชื่อ จงไปเป็นสุขเถิด”
 ⁴⁹ขณะที่พระองค์กำลังตรัสอยู่นั้น มีคนจากบ้านนายธรรมศาลามาบอกนายว่า “ลูกสาวของท่านตายแล้ว ไม่ต้องรบกวนอาจารย์อีก” ⁵⁰เมื่อพระเยซูได้ยินจึงตรัสกับเขาว่า “อย่ากลัว จงเชื่อเท่านั้น แล้วลูกจะหายดี” ⁵¹เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในบ้าน พระองค์ไม่ทรงยอมให้ใครเข้าไปยกเว้นเปโตร ยอห์น ยากอบและบิดามารดาของเด็กเท่านั้น ⁵²ทุกคนกำลังร้องไห้ทุกข์โศกเพราะเด็กคนนั้น แต่พระองค์ตรัสว่า “อย่าร้องไห้ เขายังไม่ตาย เพียงแต่นอนหลับอยู่” ⁵³พวกเขาหัวเราะเยาะพระองค์ เพราะรู้ว่าเด็กคนนั้นตายแล้ว ⁵⁴พระองค์ทรงจับมือของเด็กแล้วตรัสว่า “ลูกเอ๋ย ลุกขึ้นเถิด” ⁵⁵แล้ววิญญาณก็กลับเข้าไปในตัวเด็ก เขาก็ลุกขึ้นทันที พระองค์จึงตรัสสั่งให้เอาอาหารมาให้เขากิน ⁵⁶บิดามารดาของเด็กคนนั้นก็ประหลาดใจมาก แต่พระองค์ทรงสั่งไม่ให้บอกใครถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น

ลูกา 9

พันธกิจของอัครทูตสิบสองคน

 ¹พระองค์ทรงเรียกสาวกสิบสองคนมาพร้อมกัน แล้วทรงให้พวกเขามีฤทธิ์เดชและสิทธิอำนาจเหนือผีทั้งหลาย และรักษาโรคต่างๆ ให้หายได้ ²แล้วพระองค์ทรงใช้เขาทั้งหลายไปประกาศแผ่นดินของพระเจ้าและรักษาคนป่วยให้หาย ³พระองค์ทรงสั่งพวกเขาว่า “อย่าเอาอะไรไปใช้ตามทาง เช่นไม้เท้า หรือย่าม หรืออาหาร หรือเงิน หรือเสื้อสองตัว ⁴และถ้าเข้าไปในบ้านไหน ก็จงอาศัยอยู่ในบ้านนั้นจนกว่าจะจากไป ⁵ถ้ามีใครไม่ต้อนรับพวกท่าน เมื่อท่านจะไปจากเมืองนั้น จงสะบัดผงคลีดินออกจากเท้าของท่านเพื่อเป็นประจักษ์พยานต่อต้านพวกเขา ⁶พวกสาวกจึงออกไปตามหมู่บ้าน ประกาศข่าวประเสริฐ และรักษาคนป่วยทุกแห่งหนให้หาย

ความสับสนของกษัตริย์เฮโรด

 ⁷เฮโรดเจ้าเมืองได้ยินเรื่องเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้น ก็รู้สึกสับสนมาก เพราะบางคนบอกว่ายอห์นเป็นขึ้นจากตายแล้ว ⁸บางคนบอกว่าเอลียาห์มาปรากฏ คนอื่นว่าผู้เผยพระวจนะโบราณกลับเป็นขึ้นมา ⁹เฮโรดจึงกล่าวว่า “ยอห์นคนนั้นเราตัดศีรษะไปแล้ว แต่คนนี้ที่เราได้ยินเรื่องราวต่างๆ เป็นใครกันแน่?” แล้วเฮโรดจึงหาโอกาสที่จะพบพระองค์

การแบ่งเชลยและของริบ

 ²⁵พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ²⁶“ให้เจ้าและเอเลอาซาร์ปุโรหิตกับบรรดาหัวหน้าสกุลของชุมนุมชนนับสิ่งที่ชิงมา คือทั้งคนและสัตว์ที่ยึดได้ ²⁷แล้วแบ่งสิ่งที่ชิงมาเหล่านั้นให้พวกทหารที่ออกไปทำสงครามส่วนหนึ่ง และให้ชุมนุมชนทั้งหมดอีกส่วนหนึ่ง ²⁸และจงชักส่วนหนึ่งจากทหารที่ออกไปทำสงครามเป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์ คือชักหนึ่งในห้าร้อย จากทั้งคน ฝูงโค ฝูงลา และฝูงแพะแกะ ²⁹แล้วเอาส่วนที่ชักจากพวกเขามอบให้แก่เอเลอาซาร์ปุโรหิตเป็นเครื่องถวายแด่พระยาห์เวห์ ³⁰และจากส่วนของคนอิสราเอลนั้น เจ้าจงชักหนึ่งในห้าสิบจากคน ฝูงโค ฝูงลา ฝูงแพะแกะ และสัตว์เลี้ยงทั้งหมด แล้วมอบให้แก่คนเลวีที่ดูแลพลับพลาของพระยาห์เวห์” ³¹และโมเสสกับเอเลอาซาร์ปุโรหิตก็ทำตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาโมเสส
 ³²สิ่งที่ชิงมาซึ่งยังคงเหลืออยู่จากสิ่งที่ทหารยึดได้นั้น คือ แกะ 675,000 ตัว 33โค 72,000 ตัว ³⁴ลา 61,000 ตัว ³⁵และคน คือ ผู้หญิงที่ยังไม่เคยร่วมหลับนอนกับผู้ชายรวมทั้งหมด 32,000 คน ³⁶และจำนวนครึ่งหนึ่งที่เป็นส่วนของคนที่ออกไปทำสงคราม มีแกะ 337,500 ตัว ³⁷ส่วนของแกะที่เป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์คือ 675 ตัว ³⁸มีโค 36,000 ตัว ส่วนที่เป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์คือ 72 ตัว ³⁹มีลา 30,500 ตัว ส่วนที่เป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์คือ 61 ตัว ⁴⁰และมีคน 16,000 คน ส่วนที่เป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์คือ 32 คน ⁴¹โมเสสได้มอบส่วนที่เป็นของถวายแด่พระยาห์เวห์นั้นแก่เอเลอาซาร์ปุโรหิตตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาโมเสส
 ⁴²และอีกครึ่งหนึ่งคือส่วนของคนอิสราเอล ซึ่งโมเสสได้แบ่งมาจากพวกทหารที่ไปทำสงครามนั้น ⁴³(ครึ่งหนึ่งที่เป็นของชุมนุมชน มีแกะ 337,500 ตัว ⁴⁴โค 36,000 ตัว ⁴⁵ลา 30,500 ตัว ⁴⁶และคน 16,000 คน) ⁴⁷จากครึ่งที่เป็นส่วนของคนอิสราเอลนั้น โมเสสเอาหนึ่งในห้าสิบจากทั้งคนและสัตว์เลี้ยงมอบให้แก่คนเลวีที่ดูแลพลับพลาของพระยาห์เวห์ ตามที่พระยาห์เวห์ทรงบัญชาโมเสส
 ⁴⁸และบรรดานายทหารผู้บังคับกองพันคือ บรรดานายพันและนายร้อยเข้ามาหาโมเสส ⁴⁹และกล่าวกับโมเสสว่า “ผู้รับใช้ของท่านได้ตรวจนับทหารผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเราแล้ว ไม่มีใครหายไปแม้แต่คนเดียว ⁵⁰และเรานำของที่แต่ละคนพบมาถวายแด่พระยาห์เวห์ คือ สิ่งที่ทำด้วยทองคำ มีกำไลขาและกำไลมือ แหวนตรา ตุ้มหู และสร้อยคอ เพื่อลบมลทินบาปของเราเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์”
 ⁵¹โมเสสและเอเลอาซาร์ปุโรหิตก็รับสิ่งของต่างๆ ที่ทำด้วยทองคำจากเขาทั้งหลาย ⁵²และทองคำทั้งหมดอันเป็นเครื่องถวายที่พวกเขาถวายแด่พระยาห์เวห์ ซึ่งมาจากบรรดานายพันและนายร้อยมีน้ำหนักรวม 200 กิโลกรัม ⁵³(ทหารเหล่านั้นต่างคนต่างยึดมาเป็นของตนเอง) ⁵⁴โมเสสและเอเลอาซาร์ปุโรหิตรับทองคำจากนายพันและนายร้อย แล้วนำมาในเต็นท์นัดพบเพื่อเป็นอนุสรณ์แก่คนอิสราเอลเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์

กันดารวิถี 32

การบุกยึดและแบ่งดินแดนฝั่งตะวันออกของจอร์แดน

 ¹พงศ์พันธุ์รูเบนและพงศ์พันธุ์กาดมีฝูงปศุสัตว์เป็นจำนวนมากจนนับไม่ถ้วน เขาทั้งหลายเห็นแผ่นดินยาเซอร์ และแผ่นดินกิเลอาดเป็นที่เหมาะกับฝูงปศุสัตว์ ²คนเผ่ากาดและคนเผ่ารูเบนจึงมาหาโมเสส เอเลอาซาร์ปุโรหิตและบรรดาผู้นำของชุมนุมชนกล่าวว่า ³“อาทาโรท ดีโบน ยาเซอร์ นิมราห์ เฮชโบน เอเลอาเลห์ เสบาม เนโบ และเบโอน ⁴คือแผ่นดินที่พระยาห์เวห์ทรงทำลายต่อหน้าชุมนุมชนอิสราเอลนั้น เป็นแผ่นดินที่เหมาะกับฝูงปศุสัตว์ และข้าพเจ้าทั้งหลายผู้รับใช้ของท่านมีฝูงปศุสัตว์” ⁵และเขาทั้งหลายกล่าวว่า “ถ้าข้าพเจ้าทั้งหลายเป็นที่โปรดปรานของท่าน ก็ขอมอบแผ่นดินนี้เป็นกรรมสิทธิ์แก่ผู้รับใช้ของท่าน โปรดอย่าพาข้าพเจ้าทั้งหลายข้ามแม่น้ำจอร์แดนไป”
 ⁶แต่โมเสสพูดกับคนเผ่ากาดและเผ่ารูเบนว่า “ควรให้พี่น้องของพวกท่านไปทำสงครามในขณะที่พวกท่านอาศัยอยู่ที่นี่หรือ? ⁷ทำไมท่านทั้งหลายจึงทำให้จิตใจของคนอิสราเอลท้อแท้ที่จะยกข้ามไปยังแผ่นดินที่พระยาห์เวห์ได้ประทานแก่พวกเขาแล้ว ⁸บิดาของพวกท่านทำเช่นนี้ เมื่อข้าพเจ้าใช้พวกเขาจากคาเดชบารเนียให้ไปสอดแนมดูแผ่นดินนั้น ⁹เมื่อเขาทั้งหลายขึ้นไปยังหุบเขาเอชโคล์ และได้เห็นแผ่นดินนั้นแล้ว พวกเขาก็ทำให้จิตใจของคนอิสราเอลท้อแท้ที่จะยกเข้าไปในแผ่นดินที่พระยาห์เวห์ประทานแก่เขาทั้งหลาย ¹⁰ในวันนั้นพระยาห์เวห์กริ้วพวกเขามาก และพระองค์ทรงปฏิญาณไว้ว่า ¹¹‘จะไม่มีสักคนที่ออกจากอียิปต์ซึ่งมีอายุตั้งแต่ยี่สิบปีขึ้นไปจะได้เห็นแผ่นดินที่เราปฏิญาณว่าจะมอบให้อับราฮัม อิสอัค และยาโคบ เพราะเขาทั้งหลายไม่ได้ติดตามเราอย่างสุดใจ ¹²ยกเว้นคาเลบบุตรเยฟุนเนห์คนเคนัส และโยชูวาบุตรนูน เพราะว่าเขาทั้งสองติดตามพระยาห์เวห์อย่างสุดใจ’ ¹³และพระยาห์เวห์กริ้วอิสราเอล พระองค์จึงทรงให้พวกเขาเร่ร่อนอยู่ในถิ่นทุรกันดาร 40 ปี จนกระทั่งชาติพันธุ์ที่ทำผิดต่อพระยาห์เวห์ตายหมด ¹⁴และดูซิ ท่านทั้งหลายเติบโตขึ้นมาแทนบิดาของพวกท่าน เป็นพันธุ์คนบาปที่จะทวีพระพิโรธของพระยาห์เวห์ต่ออิสราเอลให้มากยิ่งขึ้น ¹⁵เพราะว่าถ้าพวกท่านหันจากการติดตามพระองค์ พระองค์จะทรงทอดทิ้งเขาทั้งหลายในถิ่นทุรกันดารอีก และพวกท่านจะทำลายชนชาตินี้ทั้งหมด”
 ¹⁶แล้วเขาทั้งหลายเข้ามาใกล้ท่านกล่าวว่า “ข้าพเจ้าทั้งหลายจะสร้างคอกสำหรับฝูงปศุสัตว์ที่นี่ และสร้างเมืองสำหรับลูกเล็กๆ ทั้งหลายของพวกข้าพเจ้า ¹⁷แต่พวกข้าพเจ้าพร้อมจะถืออาวุธไปข้างหน้าคนอิสราเอล จนกว่าข้าพเจ้าทั้งหลายจะนำพวกเขาไปถึงที่อยู่ของเขา ส่วนลูกเล็กของพวกข้าพเจ้าจะอยู่ในเมืองที่มีกำแพงล้อมรอบเพราะเหตุชาวแผ่นดินนี้ ¹⁸ข้าพเจ้าทั้งหลายจะไม่กลับบ้านจนกว่าคนอิสราเอลจะได้รับมรดกของพวกเขา ¹⁹เพราะพวกข้าพเจ้าจะไม่รับมรดกร่วมกับเขาทั้งหลายที่ฝั่งตะวันตกของแม่น้ำจอร์แดนและที่ไกลออกไป เพราะว่ามรดกที่ตกทอดถึงข้าพเจ้าทั้งหลายนั้นอยู่ทางฝั่งตะวันออกของแม่น้ำจอร์แดน” ²⁰โมเสสจึงกล่าวกับพวกเขาว่า “ถ้าท่านทั้งหลายจะทำตามสิ่งที่พูดนี้ ถ้าท่านจะถืออาวุธเข้าสงครามเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ ²¹และคนของท่านทุกคนที่ถืออาวุธจะข้ามแม่น้ำจอร์แดนเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ จนกว่าพระองค์จะทรงขับไล่ศัตรูจากพระพักตร์ของพระองค์ ²²และแผ่นดินนั้นพ่ายแพ้ต่อพระยาห์เวห์ ภายหลังท่านจึงจะกลับบ้านและพ้นจากพันธะที่มีต่อพระยาห์เวห์และอิสราเอล แผ่นดินนี้ก็จะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของพวกท่านเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ ²³แต่ถ้าท่านทั้งหลายไม่ได้ทำเช่นนี้ นี่แน่ะ ท่านทั้งหลายก็ทำบาปต่อพระยาห์เวห์ จงรู้แน่เถิดว่า บาปของท่านจะตามทัน ²⁴จงสร้างเมืองสำหรับลูกเล็กๆ ทั้งหลายของท่าน และสร้างคอกสำหรับแพะแกะของท่าน แล้วทำตามที่ท่านทั้งหลายสัญญาไว้” ²⁵และคนเผ่ากาดกับคนเผ่ารูเบนกล่าวกับโมเสสว่า “ผู้รับใช้ของท่านจะทำตามที่เจ้านายของข้าพเจ้าบัญชา ²⁶พวกลูกเล็กๆ ของพวกข้าพเจ้า ภรรยาของข้าพเจ้า ฝูงปศุสัตว์และสัตว์เลี้ยงทั้งหมดของพวกข้าพเจ้าจะอยู่ในเมืองต่างๆ ของกิเลอาด ²⁷แต่ผู้รับใช้ของท่านทุกคนที่ถืออาวุธทำศึกจะข้ามไปเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์เพื่อทำสงครามตามที่เจ้านายของข้าพเจ้าบัญชา”
 ²⁸โมเสสจึงสั่งเอเลอาซาร์ปุโรหิตและโยชูวาบุตรนูน ทั้งบรรดาหัวหน้าสกุลของเผ่าต่างๆ ของคนอิสราเอลเกี่ยวกับเรื่องของพวกเขา ²⁹และโมเสสกล่าวกับเขาทั้งหลายว่า “ถ้าคนเผ่ากาดและคนเผ่ารูเบนทั้งหมดที่มีอาวุธทำสงครามจะข้ามแม่น้ำจอร์แดนไปพร้อมกับท่านทั้งหลายเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ และแผ่นดินนั้นพ่ายแพ้ต่อหน้าพวกท่านแล้ว พวกท่านจงมอบแผ่นดินกิเลอาดให้เป็นกรรมสิทธิ์แก่พวกเขา ³⁰แต่ถ้าพวกเขาไม่ถืออาวุธข้ามไปกับพวกท่าน พวกเขาจะต้องได้ส่วนแผ่นดินคานาอันร่วมกับท่านเป็นกรรมสิทธิ์” ³¹คนเผ่ากาดกับคนเผ่ารูเบนตอบว่า “พระยาห์เวห์ตรัสกับพวกผู้รับใช้ของท่านอย่างไร ข้าพเจ้าทั้งหลายจะทำอย่างนั้น ³²พวกข้าพเจ้าจะถืออาวุธข้ามไปยังแผ่นดินคานาอันเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ แต่มรดกที่เป็นกรรมสิทธิ์ของข้าพเจ้านั้นจะคงอยู่ฟากตะวันออกของแม่น้ำจอร์แดน”
 ³³โมเสสมอบดินแดนแก่คนเผ่ากาด แก่คนเผ่ารูเบนและแก่คนครึ่งเผ่าของเผ่ามนัสเสห์บุตรโยเซฟ คืออาณาจักรของกษัตริย์สิโหนคนอาโมไรต์ และอาณาจักรของโอกกษัตริย์แห่งบาชาน ทั้งแผ่นดินและเมืองต่างๆ ตลอดพรมแดน คือเมืองทั้งหลายที่อยู่รอบแผ่นดิน ³⁴และคนเผ่ากาดก็สร้างเมืองดีโบน อาทาโรท อาโรเออร์ ³⁵อัทโรทโชฟาน ยาเซอร์ โยกเบฮาห์ ³⁶เบธนิมราห์ และเบธฮาราน ให้เป็นเมืองป้อม และสร้างคอกให้แกะ ³⁷และคนเผ่ารูเบนก็สร้างเมืองเฮชโบน เอเลอาเลห์ คีริยาธาอิม ³⁸เนโบ และบาอัลเมโอน (บางชื่อถูกเปลี่ยนใหม่) และสิบมาห์ พวกเขาตั้งชื่อให้แก่เมืองต่างๆ ที่เขาสร้างขึ้น ³⁹พงศ์พันธุ์มาคีร์บุตรมนัสเสห์ยึดเมืองกิเลอาด ทั้งขับไล่พวกอาโมไรต์ที่อยู่ในเมืองนั้น ⁴⁰และโมเสสยกกิเลอาดให้แก่มาคีร์บุตรมนัสเสห์ และเขาก็อาศัยอยู่ในเมืองนั้น ⁴¹ส่วนยาอีร์บุตรมนัสเสห์เข้าไปยึดชนบทของพวกเขา และเรียกชื่อว่าฮาวโวทยาอีร์ ⁴²และโนบาห์เข้าไปยึดเคนาทและชนบทของเมืองนี้ แล้วเรียกว่าเมืองโนบาห์ตามชื่อของเขา