คำกลอนยกย่องภรรยาที่ดี

¹⁰ภรรยาที่เลิศประเสริฐใครเล่าจะหาพบ?
 คุณค่าของเธอเลิศล้ำกว่าทับทิม
¹¹สามีของเธอก็ไว้ใจเธอ
 และเขาจะไม่ขาดประโยชน์ใดๆ
¹²เธอนำสิ่งดีมาให้เขา ไม่นำสิ่งร้าย
 ตลอดวันคืนแห่งชีวิตของเธอ
¹³เธอแสวงหาขนแกะและป่าน
 และทำงานด้วยมืออย่างเต็มใจ
¹⁴เธอเป็นเหมือนเรือของพ่อค้า
 เธอนำอาหารของเธอมาจากที่ไกล
¹⁵เธอลุกขึ้นตั้งแต่ยังมืดอยู่
 และจัดอาหารให้ครอบครัวของเธอ
 และจัดงานให้แก่สาวใช้ของเธอ
¹⁶เธอพิเคราะห์ดูไร่นาแล้วซื้อไว้
 ด้วยรายได้ของเธอ เธอปลูกสวนองุ่น
¹⁷เธอคาดเอวของเธอด้วยกำลัง
 และทำให้แขนของเธอแข็งแรง
¹⁸เธอรู้ว่าสินค้าของเธอจะได้กำไร
 กลางคืนตะเกียงของเธอก็ไม่ดับ
¹⁹เธอยื่นมือออกจับไน
 และมือของเธอจับเครื่องปั่นฝ้าย
²⁰เธอหยิบยื่นให้คนยากจน
 เธอยื่นมือออกช่วยคนขัดสน

นครบาบิโลนพังทลาย

 ¹หลังจากนั้นข้าพเจ้าเห็นทูตสวรรค์อีกองค์หนึ่งลงมาจากสวรรค์ ท่านมีสิทธิอำนาจยิ่งใหญ่ และรัศมีของท่านทำให้แผ่นดินโลกสว่าง ²ท่านร้องประกาศด้วยเสียงกึกก้องว่า

“บาบิโลนมหานครพังทลายแล้ว พังทลายแล้ว
 กลายเป็นที่อาศัยของพวกผี
เป็นที่อยู่ของวิญญาณทุกชนิดที่โสโครก
 เป็นที่อยู่ของนกทุกชนิดที่โสโครก
 [และเป็นที่อยู่ของสัตว์ร้ายทุกชนิดที่โสโครก] และน่าเกลียดน่าชัง
³เพราะประชาชาติทั้งหมดต่างได้ดื่ม
 เหล้าองุ่นแห่งราคะในการล่วงประเวณีของนครนั้น
และบรรดากษัตริย์แห่งแผ่นดินโลกได้ล่วงประเวณีกับนครนั้น
 และพวกพ่อค้าแห่งแผ่นดินโลกก็มั่งมีขึ้นจากความฟุ่มเฟือยอย่างยิ่งของนครนั้น”

⁴และข้าพเจ้าได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งจากสวรรค์กล่าวว่า
 “จงออกมาจากนครนั้นเถิด ชนชาติของเราเอ๋ย
เพื่อเจ้าจะไม่มีส่วนกับบาปของนครนั้น
 และเพื่อเจ้าทั้งหลายจะไม่ต้องรับ
 ภัยพิบัติของนครนั้น
⁵เพราะบาปของนครนั้นกองสูงขึ้นถึงสวรรค์แล้ว
 และพระเจ้าทรงจดจำการอธรรมของนครนั้นแล้ว
⁶จงทำกับนครนั้นเหมือนอย่างที่นครนั้นเคยทำกับคนอื่น
 และจงตอบแทนการกระทำของนครนั้นเป็นสองเท่า
 ในถ้วยที่นครนั้นได้ผสมไว้ ก็จงผสมเหล้าลงไปเป็นสองเท่า
⁷นครนั้นให้เกียรติตัวเองและอยู่อย่างฟุ่มเฟือยมากเพียงไร
 ก็จงมอบความทรมานและความโศกเศร้าแก่นครนั้นมากเพียงนั้น
เพราะนครนั้นรำพึงในใจว่า
 ‘เรานั่งอยู่ในตำแหน่งราชินี
เราไม่ใช่หญิงม่าย
 และเราจะไม่ประสบความโศกเศร้าเลย’
⁸เพราะเหตุนี้ภัยพิบัติต่างๆ จะมาถึงนครนั้นภายในวันเดียว
 คือโรคระบาด ความโศกเศร้า และการกันดารอาหาร
และไฟจะเผานครนั้น
 เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าคือพระเจ้าผู้ทรงพิพากษานครนั้นทรงฤทธิ์”

 ⁹บรรดากษัตริย์แห่งแผ่นดินโลกที่ล่วงประเวณีกับนครนั้นและอยู่ด้วยกันอย่างฟุ่มเฟือย เมื่อเห็นควันไฟที่ไหม้นครนั้นก็จะร้องไห้และทุกข์โศก ¹⁰พวกเขาจะยืนห่างๆ เพราะกลัวภัยจากการทรมานนครนั้น และจะกล่าวว่า

“วิบัติแล้ว วิบัติแล้ว นครที่ยิ่งใหญ่
 นครบาบิโลนที่แข็งแกร่ง
 เพราะการพิพากษามาถึงเจ้าแล้วภายในชั่วโมงเดียวเท่านั้น”

 ¹¹พวกพ่อค้าบนแผ่นดินโลกจะร้องไห้และโศกเศร้าเนื่องจากนครนั้น เพราะไม่มีใครซื้อสินค้าของเขาอีกต่อไปแล้ว ¹²สินค้าเหล่านั้นได้แก่ ทองคำ เงิน อัญมณีต่างๆ ไข่มุก ผ้าป่านเนื้อละเอียด ผ้าสีม่วง ผ้าไหม ผ้าสีแดงเข้ม ไม้หอมทุกชนิด สิ่งของทุกอย่างที่ทำจากงาช้าง สิ่งของทุกอย่างที่ทำจากไม้ราคาแพง จากทองสัมฤทธิ์ เหล็ก และหินอ่อน ¹³อบเชย เครื่องเทศ เครื่องหอม มดยอบ กำยาน เหล้าองุ่น น้ำมันมะกอก แป้งอย่างดี ข้าวสาลี โค แกะ ม้า รถม้า ทาส และเชลยศึก
¹⁴ผลที่จิตใจของเจ้าอยากได้นั้น
 ก็หายไปจากเจ้า
ทุกสิ่งที่หรูหราและงามตระการตา
 ก็สูญสิ้นไปจากเจ้า
 และเจ้าจะไม่ได้พบเห็นอีกเลย
¹⁵พวกพ่อค้าที่ขายสิ่งเหล่านี้และเป็นคนมั่งมีเพราะนครนั้น จะยืนอยู่ห่างๆ เพราะกลัวภัยจากการทรมานนคร พวกเขาจะร้องไห้และโศกเศร้า ¹⁶กล่าวว่า

“วิบัติแล้ว วิบัติแล้ว นครที่ยิ่งใหญ่
 นครที่สวมใส่ผ้าป่านเนื้อละเอียด
 ผ้าสีม่วงและผ้าสีแดงเข้ม
 นครที่ประดับด้วยทองคำ
 อัญมณีและไข่มุก
¹⁷เพราะภายในชั่วโมงเดียว ทรัพย์สมบัติที่มากมายเช่นนี้ก็ยังสูญสิ้นไป”
 และกัปตันเรือทุกคน ผู้โดยสารทั้งหมด พวกกะลาสีและคนทั้งหลายที่มีอาชีพทางทะเลก็ยืนอยู่ห่างๆ

เนหะมีย์จัดการกับการกดขี่

 ¹มีเสียงร้องของประชาชนและของภรรยาของเขาอย่างเกรียวกราว กล่าวโทษพี่น้องพวกยิว ²เพราะมีคนที่กล่าวว่า “เรามากคนด้วยกัน ทั้งลูกชายและลูกสาวของเรา ขอให้เราได้ข้าวเพื่อเราจะรับประทานและมีชีวิตอยู่ได้” ³และมีคนกล่าวว่า “เราต้องจำนำไร่นาของเรา สวนองุ่นของเรา และบ้านเรือนของเรา เพื่อจะได้ข้าว เพราะเหตุการกันดารอาหาร” ⁴และคนอื่นๆ กล่าวว่า “เราได้ขอยืมเงินมาเป็นค่าภาษีถวายกษัตริย์ โดยจำนำนาและสวนองุ่นของเรา ⁵เผ่าพันธุ์ของเราเป็นเหมือนเผ่าพันธุ์ของพี่น้องของเรา ลูกของเราก็เหมือนลูกของเขา แต่เราก็ยังให้ลูกชายและลูกสาวของเราเป็นทาส ลูกสาวของเราบางคนเป็นทาสแล้วและเราช่วยเขาไม่ได้ เพราะคนอื่นยึดนาและสวนองุ่นของเรา”
 ⁶เมื่อข้าพเจ้าได้ยินเสียงร้องของเขาและถ้อยคำของเขา ข้าพเจ้าก็โกรธมาก ⁷ข้าพเจ้าตรึกตรองแล้วก็นำความนี้ไปต่อว่าพวกขุนนางและเจ้าหน้าที่ ข้าพเจ้าพูดกับพวกเขาว่า “พวกท่านต่างคนต่างให้ยืมเงินโดยเรียกของประกันจากพี่น้องของตน” และข้าพเจ้าก็เรียกชุมนุมชนใหญ่มาสู้กับเขา ⁸และข้าพเจ้ากล่าวแก่เขาว่า “เราได้ไถ่พวกยิวพี่น้องของเราผู้ถูกขายไปต่างประเทศคืนมา ตามแต่เราจะสามารถทำได้ แต่พวกท่านกลับขายพี่น้องของท่าน เพื่อให้เราต้องซื้อพวกเขาคืนมา” คนทั้งหลายก็นิ่งอยู่ พูดไม่ออก ⁹ข้าพเจ้าจึงว่า “สิ่งที่พวกท่านทำอยู่นั้นไม่ดี ท่านควรจะดำเนินในความยำเกรงพระเจ้าของเรา เพื่อป้องกันการเยาะเย้ยของประชาชาติซึ่งเป็นศัตรูของเราไม่ใช่หรือ? ¹⁰นอกจากนั้น ข้าพเจ้ากับพี่น้องของข้าพเจ้าและคนใช้ของข้าพเจ้ายังให้เขายืมเงินและยืมข้าวด้วย ขอให้เราเลิกการให้ยืมโดยเรียกของประกันนั้นเสียเถิด ¹¹ในวันนี้ ขอจงคืนนา สวนองุ่น สวนมะกอก และเรือนของเขา และดอกเบี้ยของเงิน ข้าว เหล้าองุ่น และน้ำมัน ซึ่งท่านได้รีดเอาจากพวกเขาเสีย” ¹²แล้วพวกเขาพูดว่า “เราจะคืนสิ่งเหล่านี้ และจะไม่เรียกร้องสิ่งใดๆ จากเขาทั้งหลาย เราจะทำตามที่ท่านพูด” และข้าพเจ้าก็เรียกบรรดาปุโรหิตมา และให้ปุโรหิตเอาคำสาบานจากเขาทั้งหลายว่า เขาจะทำตามที่เขาสัญญาแล้วนั้น ¹³ข้าพเจ้าก็สลัดชายเสื้อที่พกของไว้ของข้าพเจ้าด้วย และพูดว่า “ดังนั้นแหละ ถ้าคนใดไม่ได้ทำตามสัญญานี้ ขอพระเจ้าทรงสลัดเขาเสียจากเรือนของเขาและจากทรัพย์สมบัติของเขา ให้เขาถูกสลัดออกแล้วไปตัวเปล่า” และชุมนุมชนทั้งปวงกล่าวว่า “อาเมน” และสรรเสริญพระยาห์เวห์ แล้วประชาชนก็ทำตามที่เขาสัญญาไว้

ความใจกว้างของเนหะมีย์

 ¹⁴ยิ่งกว่านั้นอีก ตั้งแต่เวลาที่ข้าพเจ้าได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าราชการในแผ่นดินยูดาห์ ตั้งแต่ปีที่ยี่สิบจนปีที่สามสิบสองแห่งรัชกาลกษัตริย์อารทาเซอร์ซีส สิบสองปีด้วยกัน ข้าพเจ้าหรือพี่น้องของข้าพเจ้าไม่ได้รับประทานอาหารของตำแหน่งผู้ว่าราชการ ¹⁵ผู้ว่าราชการคนก่อนๆ ข้าพเจ้า ได้เบียดเบียนประชาชน เอาเงินเป็นค่าอาหารและเหล้าองุ่นไปจากเขา วันละ 40 เชเขล แม้ข้าราชการของท่านก็ใช้อำนาจเหนือประชาชน แต่ข้าพเจ้าไม่ได้ทำเช่นนั้น เพราะความยำเกรงพระเจ้า ¹⁶ข้าพเจ้ายังยึดงานสร้างกำแพงนี้อยู่ และไม่ได้หากรรมสิทธิ์ที่ดินเลย และคนใช้ของข้าพเจ้าทั้งสิ้นก็ชุมนุมกันทำงานที่นั่น ¹⁷ยิ่งกว่านั้น ข้าพเจ้ามีคน 150 คนร่วมสำรับกับข้าพเจ้า คือพวกยิวและเจ้าหน้าที่นอกเหนือจากบรรดาผู้ที่มาอยู่กับพวกเราจากประชาชาติผู้ซึ่งอยู่รอบเรา ¹⁸สิ่งที่เตรียมไว้ในวันหนึ่งๆ มีวัวตัวหนึ่ง และแกะที่คัดเลือกแล้วหกตัว เป็ด ไก่ เขาก็จัดไว้ให้ข้าพเจ้าด้วยในทุกๆ สิบวัน เหล้าองุ่นมากมายหลายถุงหนัง แม้จะมากอย่างนี้ ข้าพเจ้าก็ไม่ได้เรียกร้องเอาส่วนอาหารของตำแหน่งผู้ว่าราชการ เพราะว่าการปรนนิบัตินั้นหนักสำหรับชนชาตินี้อยู่แล้ว ¹⁹ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอทรงระลึกถึงสิ่งสารพัดที่ข้าพระองค์ได้ทำเพื่อชนชาตินี้ ให้เกิดผลดีเถิด

เนหะมีย์ 6

แผนการปองร้ายของปรปักษ์

 ¹ต่อมาเมื่อมีรายงานให้สันบาลลัท โทบีอาห์และเกเชมชาวอาหรับกับศัตรูอื่นๆ ของพวกเราทราบว่าข้าพเจ้าได้ก่อกำแพง และไม่มีรอยแตกเหลืออยู่ (แม้ว่าจนวันนั้นข้าพเจ้ายังไม่ได้ตั้งบานประตูที่ประตูเมือง) ²สันบาลลัทกับเกเชมส่งข่าวมาหาข้าพเจ้าว่า “ขอเชิญมาพบกันที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในที่ราบโอโน” แต่พวกเขาเจตนาจะทำอันตรายข้าพเจ้า ³ข้าพเจ้าจึงใช้พวกผู้สื่อสารไปหาพวกเขาว่า “ข้าพเจ้ากำลังทำงานใหญ่ ลงมาไม่ได้ ทำไมจะให้งานหยุดเสียและให้ข้าพเจ้าทิ้งงานลงมาหาท่าน? ” ⁴แล้วเขาใช้ให้มาหาข้าพเจ้าอย่างนี้สี่ครั้ง ข้าพเจ้าก็ตอบเขาไปทำนองเดียวกัน ⁵สันบาลลัทได้ส่งคนของเขามาหาข้าพเจ้าในทำนองเดียวกันเป็นครั้งที่ห้า ถือจดหมายเปิดผนึกมา ⁶ในนั้นมีเขียนไว้ว่า “เขากล่าวกันในท่ามกลางประชาชาติทั้งหลาย และเกเชมก็กล่าวด้วยว่า ท่านและพวกยิวเจตนาจะกบฏ ดังนั้นท่านจึงสร้างกำแพง และท่านปรารถนาจะเป็นกษัตริย์ของพวกเขาตามถ้อยคำนี้ ⁷และท่านได้แต่งตั้งผู้เผยพระวจนะไว้ให้ป่าวร้องเกี่ยวกับตัวท่านในเยรูซาเล็มว่า ‘มีกษัตริย์ในยูดาห์’ บัดนี้จะรายงานให้พระราชาทรงทราบตามถ้อยคำเหล่านี้ เหตุฉะนั้นขอเชิญท่านมาหารือด้วยกัน” ⁸แล้วข้าพเจ้าก็ส่งข่าวไปหาเขากล่าวว่า “สิ่งที่ท่านกล่าวมานั้นเราไม่ได้ทำกันเลย ท่านเสกสรรขึ้นตามใจของท่านเอง” ⁹เพราะพวกเขาต้องการที่จะให้เราตกใจคิดว่า “มือของเขาจะผละจากงานไปเสีย และงานจะได้ไม่สำเร็จ” แต่ข้าแต่พระเจ้า บัดนี้ขอพระองค์ทรงเสริมกำลังมือของข้าพระองค์
 ¹⁰และข้าพเจ้าเข้าไปในบ้านของเชไมยาห์บุตรเดไลยาห์ ผู้เป็นบุตรเมเหทาเบล ผู้ที่เก็บตัวอยู่ เขาพูดว่า “ให้เราไปพบกันในพระนิเวศของพระเจ้าในพระวิหาร ให้เราปิดประตูพระวิหารเสียเพราะพวกเขาจะมาฆ่าท่าน เวลากลางคืนเขาจะมาฆ่าท่านเสีย” ¹¹แต่ข้าพเจ้าว่า “คนอย่างข้าพเจ้าจะหนีหรือ และคนอย่างข้าพเจ้าจะเข้าไปอยู่ในพระวิหารเพื่อให้มีชีวิตอยู่หรือ ข้าพเจ้าไม่ไป” ¹²ข้าพเจ้าเข้าใจและเห็นว่า พระเจ้าไม่ได้ทรงใช้เขา แต่เขาได้เผยพระวจนะใส่ร้ายข้าพเจ้า เพราะโทบีอาห์และสันบาลลัทได้จ้างเขา ¹³เขาทั้งสองได้จ้างเขามาเพื่อจะให้ข้าพเจ้ากลัวและทำอย่างนั้นจะได้บาป และพวกเขาจะมีเรื่องใส่ร้ายข้าพเจ้า เพื่อจะเยาะเย้ยข้าพเจ้า ¹⁴ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอพระองค์ทรงระลึกถึงโทบีอาห์และสันบาลลัท ตามสิ่งเหล่านี้ที่เขาได้ทำ ทั้งโนอัดยาห์หญิงผู้เผยพระวจนะและผู้เผยพระวจนะอื่นๆ ซึ่งต้องการให้ข้าพระองค์กลัว

กำแพงสำเร็จ

 ¹⁵กำแพงจึงสำเร็จในวันที่ยี่สิบห้าเดือนเอลูลใน 52 วัน ¹⁶และต่อมา เมื่อศัตรูทั้งสิ้นของเราทั้งหลายได้ยิน ประชาชาติทั้งปวงรอบเราก็กลัวและเขาก็น้อยเนื้อต่ำใจ เพราะเขาทั้งหลายหยั่งรู้ว่า งานนี้ที่สำเร็จได้ก็เพราะพระเจ้าของเราทรงช่วยเหลือ ¹⁷ยิ่งกว่านั้นอีก ในเวลานั้นพวกขุนนางของยูดาห์ได้ส่งจดหมายไปถึงโทบีอาห์ และจดหมายของโทบีอาห์ก็มาถึงพวกเขา ¹⁸เพราะมีหลายคนในยูดาห์ได้ผูกพันกับเขาไว้ด้วยคำสาบาน เพราะเขาเป็นบุตรเขยของเชคานิยาห์ ผู้เป็นบุตรอาราห์ และเยโฮฮานันบุตรของเขาก็ได้รับบุตรหญิงของเมชุลลาม ผู้เป็นบุตรเบเรคิยาห์เป็นภรรยาของตน ¹⁹พวกเขาพูดถึงความดีของโทบีอาห์ต่อหน้าข้าพเจ้าด้วย และรายงานคำของข้าพเจ้าไปให้เขา และโทบีอาห์ก็ได้ส่งจดหมายมาให้ข้าพเจ้า เพื่อให้กลัว

เนหะมีย์ 7

 ¹เมื่อสร้างกำแพงเสร็จ ข้าพเจ้าก็ตั้งบานประตู และแต่งตั้งผู้เฝ้าประตู นักร้อง และคนเลวีไว้ ²ข้าพเจ้ามอบให้ฮานานีพี่น้องของข้าพเจ้า และฮานันยาห์ผู้บัญชาการป้อมเป็นผู้ดูแลเยรูซาเล็ม เพราะเขาซื่อสัตย์และเป็นคนยำเกรงพระเจ้ามากกว่าคนอื่นๆ ³ข้าพเจ้าพูดกับพวกเขาว่า “อย่าให้ประตูเมืองเยรูซาเล็มเปิดจนกว่าแดดจะร้อน และเมื่อเขายืนเฝ้ายามอยู่ ก็ให้ปิดและเอาดาลกั้นไว้ จงแต่งตั้งยามจากชาวเยรูซาเล็ม ต่างก็ประจำที่ของเขา และต่างก็อยู่ยามหน้าบ้านของเขา”