บทเพลงขอบพระคุณพระเจ้า เนื่องด้วยชัยชนะ

ถึงหัวหน้านักร้อง เพลงสดุดีของดาวิด ผู้รับใช้ของพระยาห์เวห์ ซึ่งถวายถ้อยคำของเพลงบทนี้แก่พระยาห์เวห์
ในวันที่พระยาห์เวห์ทรงช่วยกู้ท่านให้พ้นจากเงื้อมมือศัตรูทั้งหลายของท่าน และจากเงื้อมพระหัตถ์ของซาอูล

¹ดาวิดทูลว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์ ผู้ทรงเป็นกำลังของข้าพระองค์ ข้าพระองค์รักพระองค์”
²พระยาห์เวห์ทรงเป็นศิลา ป้อมปราการ และผู้ช่วยกู้ของข้าพเจ้า
 ทรงเป็นพระเจ้าของข้าพเจ้า เป็นศิลาซึ่งข้าพเจ้าเข้าลี้ภัย
 ทรงเป็นโล่แห่งความรอด เป็นที่กำบังอันแข็งแกร่งของข้าพเจ้า
³ข้าพเจ้าร้องทูลพระยาห์เวห์ผู้ทรงสมควรแก่การสรรเสริญ
 และพระองค์ทรงช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากศัตรู
⁴บ่วงมรณาล้อมข้าพเจ้าไว้
 กระแสแห่งความหายนะท่วมทับข้าพเจ้า
⁵สายใยของแดนคนตายพันตัวข้าพเจ้า
 บ่วงมัจจุราชอยู่ต่อหน้าข้าพเจ้า
⁶เมื่อมีความทุกข์ลำบาก ข้าพเจ้าร้องทูลพระยาห์เวห์
 ข้าพเจ้าทูลขอความช่วยเหลือจากพระเจ้าของข้าพเจ้า
จากพระวิหารของพระองค์ พระองค์ทรงสดับเสียงของข้าพเจ้า
 และเสียงร้องของข้าพเจ้าได้ยินไปถึงพระกรรณของพระองค์

พระเยซูเสด็จเข้ากรุงเยรูซาเล็มอย่างผู้พิชิต

 ¹เมื่อพระเยซูเสด็จมาใกล้กรุงเยรูซาเล็มกับบรรดาสาวกถึงหมู่บ้านเบธฟายี เชิงเขามะกอกเทศ พระองค์ทรงใช้สาวกสองคน ²มีรับสั่งว่า “จงเข้าไปในหมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้า แล้วจะพบแม่ลาตัวหนึ่งผูกอยู่กับลูกของมัน จงแก้และจูงมาให้เรา ³ถ้ามีใครพูดอะไร ท่านทั้งสองจงบอกว่า ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าของพวกท่านมีพระประสงค์’ แล้วเขาจะปล่อยให้มาทันที” ⁴เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพื่อจะให้เป็นไปตามพระวจนะที่ตรัสผ่านทางผู้เผยพระวจนะว่า

 ⁵ “จงบอกชาวศิโยนว่า
นี่แน่ะ กษัตริย์ของท่านกำลังเสด็จมา
ด้วยความสุภาพอ่อนโยน พระองค์ทรงลา
ทรงลูกลา”
 ⁶สาวกทั้งสองคนนั้นก็ไปทำตามที่พระเยซูตรัสสั่ง ⁷จึงจูงแม่ลากับลูกของมันมา แล้วเอาเสื้อผ้าของตนปูบนหลัง และพระองค์ก็ทรงลานั้น ⁸ฝูงชนจำนวนมาก เอาเสื้อผ้าของตนปูตามถนนหนทาง บางคนก็ตัดกิ่งไม้มาปูตามถนน ⁹ฝูงชนที่เดินไปข้างหน้าพระองค์ กับพวกที่ตามมาข้างหลังก็โห่ร้องว่า

 “โฮซันนา แก่บุตรของดาวิด
ขอให้ท่านผู้ที่เสด็จมาในพระนามขององค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระเจริญ
โฮซันนา ในที่สูงสุด”

¹⁰เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในกรุงเยรูซาเล็มแล้ว ประชาชนทั่วทั้งกรุงก็พากันแตกตื่นถามว่า “นี่ใครกัน?” ¹¹ฝูงชนก็ตอบว่า “นี่คือเยซูผู้เผยพระวจนะที่มาจากนาซาเร็ธแคว้นกาลิลี”

การทรงชำระพระวิหาร

 ¹²พระเยซูเสด็จเข้าไปในบริเวณพระวิหารของพระเจ้า ทรงขับไล่พวกซื้อขายในบริเวณพระวิหารนั้น ทรงคว่ำโต๊ะคนรับแลกเงิน และทรงคว่ำม้านั่งของคนขายนกพิราบ ¹³พระองค์ตรัสกับเขาทั้งหลายว่า “มีพระวจนะเขียนไว้ว่า

‘นิเวศของเรา เขาจะเรียกว่าเป็นนิเวศอธิษฐาน
แต่พวกท่านมาทำให้เป็นถ้ำของพวกโจร’ ”

 ¹⁴คนตาบอดและคนง่อยพากันมาเฝ้าพระองค์ในบริเวณพระวิหาร และพระองค์ทรงรักษาพวกเขาให้หาย ¹⁵แต่เมื่อพวกหัวหน้าปุโรหิตกับพวกธรรมาจารย์เห็นการอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงทำ ทั้งได้ยินหมู่เด็กร้องในบริเวณพระวิหารว่า “โฮซันนาแก่บุตรของดาวิด” พวกเขาก็ไม่พอใจ ¹⁶จึงทูลพระองค์ว่า “ท่านไม่ได้ยินคำที่คนพวกนี้ร้องหรือ?” พระเยซูตรัสตอบว่า “ได้ยินแล้วพวกท่านยังไม่เคยอ่านหรือว่า ‘พระองค์ทรงทำให้คำสรรเสริญออกมาจากปากเด็กและทารก ที่ยังไม่หย่านม’ ”
 ¹⁷พระองค์ทรงจากพวกเขาไป และเสด็จออกจากกรุงไปประทับอยู่ที่หมู่บ้านเบธานี

โยบตอบว่า พระผู้ไถ่ของข้าทรงพระชนม์อยู่

¹แล้วโยบตอบว่า
²“พวกท่านจะทรมานข้า
 และบดขยี้ข้าด้วยถ้อยคำนานสักเท่าใด?
³ท่านทั้งหลายพูดสบประมาทข้าสิบหนแล้ว
 และที่ทำผิดแก่ข้านั้น ท่านก็ไม่อายเลย
⁴ถ้าแม้ว่าข้าหลงทำผิดจริง
 ความผิดของข้าก็อยู่กับข้า
⁵ถ้าท่านทั้งหลายยกตัวข่มข้า
 และใช้ความต่ำต้อยของข้าปรักปรำข้า
⁶จงทราบเถิดว่า พระเจ้าทรงผิดต่อข้า
 และได้เอาตาข่ายล้อมข้าไว้
⁷ดูเถิด ข้าร้องออกมาว่า ‘ทารุณจริง’ แต่ไม่มีผู้ใดฟัง
 ข้าร้องให้ช่วย แต่ไม่มีความยุติธรรม
⁸พระองค์ทรงก่อกำแพงกั้นทางข้าไว้ ข้าจึงข้ามไปไม่ได้
 และพระองค์ทรงให้ทางของข้ามืดไป
⁹พระองค์ทรงปลดศักดิ์ศรีไปจากข้า
 และถอดมงกุฎจากศีรษะของข้า
¹⁰พระองค์ทรงพังข้าลงเสียทุกด้าน และข้าก็สิ้นไป
 พระองค์ทรงถอนความหวังของข้าเหมือนถอนต้นไม้
¹¹พระพิโรธของพระองค์พลุ่งขึ้นใส่ข้า
 และทรงนับข้าเป็นปรปักษ์ของพระองค์
¹²กองทหารของพระองค์ประดังเข้ามา
 เขาทั้งหลายก่อเชิงเทินต่อสู้ข้า
 และตั้งค่ายล้อมเต็นท์ของข้า
¹³“พระองค์ทรงให้พี่น้องของข้าออกห่างจากข้า
 เพื่อนของข้าก็หมางเมินข้าไป
¹⁴ญาติของข้าผละหนี
 และเพื่อนของข้าก็ทิ้งข้า
¹⁵แขกในบ้านและสาวใช้ของข้านับข้าเป็นคนต่างถิ่น
ข้ากลายเป็นคนต่างด้าวในสายตาของเขา
¹⁶ข้าเรียกคนใช้ของข้า แต่เขาไม่ตอบข้า
 ข้าต้องวิงวอนเขาด้วยปากของข้า
¹⁷ลมหายใจของข้าเป็นที่ขยะแขยงแก่ภรรยาของข้า
 และข้าเป็นที่รังเกียจแก่พี่น้องของข้าเอง
¹⁸แม้เด็กๆ ก็ดูหมิ่นข้า
 เมื่อข้าลุกขึ้น พวกเขาก็เย้ยหยันข้า
¹⁹สหายสนิททั้งสิ้นของข้ารังเกียจข้า
 และคนเหล่านั้นที่ข้ารัก เขาหันหลังให้ข้า
²⁰กระดูกของข้าเกาะติดหนังและติดเนื้อของข้า
 และข้ารอดมาได้อย่างหวุดหวิดด้วยหนังแห่งฟันของข้า
²¹โอ ท่านผู้เป็นสหายของข้า สงสารข้าเถิด สงสารข้าเถิด
 เพราะพระหัตถ์ของพระเจ้าได้แตะต้องข้า
²²ทำไมท่านทั้งหลายจึงไล่ตามข้าอย่างพระเจ้าทรงไล่ข้า?
 ทำไมท่านยังไม่อิ่มเนื้อของข้า?
²³“โอ ข้าอยากให้ถ้อยคำของข้าถูกบันทึกไว้
 โอ ข้าอยากให้จารึกไว้ในหนังสือ
²⁴มันจะถูกสลักไว้บนศิลาอย่างถาวร
 ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่ว
²⁵แต่ข้าเองทราบว่า พระผู้ไถ่ของข้าทรงพระชนม์อยู่
 และในที่สุดพระองค์จะทรงปรากฏบนแผ่นดินโลก
²⁶และหลังจากผิวหนังของข้าถูกทำลายไปอย่างนี้
 แล้วในเนื้อหนังของข้า ข้าจะเห็นพระเจ้า
²⁷ผู้ซึ่งข้าจะได้เห็นเอง
 และดวงตาข้าจะได้เห็น ไม่ใช่คนอื่น
 จิตใจข้าก็ห่อเหี่ยวอยู่ภายใน
²⁸เมื่อท่านทั้งหลายว่า ‘เราจะข่มเหงเขาได้อย่างไร?’
 และ ‘ต้นตอของเรื่องก็พบอยู่ที่เขา’
²⁹จงกลัวดาบเถิด เพราะพระพิโรธนำโทษของดาบมา
เพื่อท่านจะทราบว่ามีการพิพากษา”

โยบ 20

โศฟาร์ว่า คนชั่วต้องได้รับผลตอบแทน

¹แล้วโศฟาร์ชาวนาอาเมห์ตอบว่า
²“ฉะนั้นความคิดของข้าเร้าให้ข้าตอบ
 เนื่องด้วยอารมณ์ปั่นป่วนภายในข้า
³ข้าได้ยินคำตำหนิที่สบประมาทข้า
 แต่ความเข้าใจของข้าดลใจให้ข้าตอบ
⁴ท่านไม่ทราบเรื่องนี้หรือว่า ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์มา
 ตั้งแต่มนุษย์ถูกวางไว้บนแผ่นดินโลก
⁵เสียงไชโยของคนอธรรมนั้นสั้น
 และความชื่นบานของคนที่ไม่นับถือพระเจ้านั้นเป็นแต่ครู่เดียว
⁶แม้ตัวเขาสูงขึ้นถึงฟ้าสวรรค์
 และศีรษะของเขาไปถึงหมู่เมฆ
⁷เขาจะพินาศเป็นนิตย์อย่างอุจจาระของตัวเอง
 บรรดาคนที่เคยเห็นเขาจะพูดว่า ‘เขาอยู่ที่ไหนนะ?’
⁸เขาจะบินไปเสียเหมือนความฝันและจะไม่มีผู้ใดพบอีก
 เขาจะถูกไล่ไปเสียอย่างนิมิตยามค่ำคืน
⁹ดวงตาที่เคยจ้องมองเขาจะไม่เห็นเขาอีก
 และสถานที่ของเขาจะไม่เห็นเขาอีกเลย
¹⁰ลูกหลานของเขาจะขอความช่วยเหลือจากคนยากจน
 และมือของเขาจะคืนทรัพย์สมบัติของเขา
¹¹กระดูกของเขาเคยเต็มด้วยเรี่ยวแรงของคนหนุ่ม
 แต่เรี่ยวแรงนั้นจะนอนลงกับเขาในผงคลีดิน
¹²“แม้ว่าความชั่วร้ายจะหวานอยู่ในปากของเขา
 แม้เขาซ่อนมันไว้ใต้ลิ้นของเขา
¹³แม้เขาไม่อยากจะปล่อยมันไป
 และอมไว้ในปากของเขา
¹⁴อาหารในกระเพาะของเขากลับกลายเป็น
 พิษงูเห่าในตัวเขา
¹⁵เขากลืนทรัพย์สมบัติลงไป แต่จะอาเจียนมันออกมาอีก
 พระเจ้าทรงขับมันออกมาจากท้องเขา
¹⁶เขาจะดูดพิษงูเห่า
 ลิ้นของงูกะปะจะฆ่าเขา
¹⁷เขาจะไม่ได้ชื่นชมลำน้ำ
 คือลำธารที่มีน้ำผึ้งและนมข้นไหลอยู่
¹⁸เขาจะคืนผลงานของเขา
 และจะไม่กลืนกินมันเสีย
เขาจะไม่ได้ความชื่นบานเลย
 จากกำไรแห่งการค้าของเขา
¹⁹เพราะเขาได้ขยี้และทอดทิ้งคนจน
 เขาได้ยึดบ้านที่เขาไม่ได้สร้าง
²⁰“เพราะความโลภของเขาไม่รู้จักพอ
 เขาจะไม่ปล่อยสิ่งที่เขาปรารถนาไปเลย
²¹เมื่อเขากินแล้วก็ไม่มีอะไรเหลือ
 เหตุฉะนั้น ความเจริญของเขาจะไม่ถาวร
²²ในขณะที่เขาอิ่มหนำสำราญ เขาจะตกในสภาพขัดสน
 ฤทธิ์เดชของความทุกข์ยากจะมาถึงเขา
²³เพื่อเติมท้องของเขาให้เต็ม
 พระองค์จะทรงส่งพระพิโรธอันดุเดือดมายังเขา
 และทรงหลั่งลงมาบนเขาให้เป็นอาหารของเขา
²⁴แม้เขาจะหนีจากอาวุธเหล็ก
 ธนูทองสัมฤทธิ์ก็จะแทงเขาทะลุ
²⁵เขาถอนมันออกจากร่างกาย
 เออ ปลายอันวับแวบออกมาจากถุงน้ำดี
 ความน่าหวาดเสียวมาถึงเขา
²⁶ความมืดมิดได้สะสมไว้แก่ทรัพย์สมบัติของเขา
 ไฟที่ไม่ต้องกระพือจะกลืนเขาเสีย
 สิ่งใดที่เหลืออยู่ในเต็นท์ของเขาจะถูกเผาผลาญ
²⁷ฟ้าสวรรค์จะสำแดงความบาปชั่วของเขา
 และแผ่นดินโลกจะลุกขึ้นปรักปรำเขา
²⁸ข้าวของแห่งครัวเรือนของเขาจะถูกนำไปเสีย
 ถูกกวาดไปในวันแห่งพระพิโรธของพระองค์
²⁹นี่เป็นส่วนของคนอธรรมจากพระเจ้า
 และเป็นมรดกที่พระเจ้าทรงกำหนดให้เขา”

โยบ 21

โยบตอบว่า บ่อยครั้งที่คนอธรรมไม่ถูกลงโทษ

¹แล้วโยบตอบว่า
²“ขอฟังถ้อยคำของข้าให้ดี
 และให้คำนี้ปลอบใจพวกท่าน
³ขออดทนหน่อย และข้าจะพูด
 และเมื่อข้าพูดแล้ว ก็เยาะเย้ยต่อไปเถอะ
⁴ส่วนข้านี้ ข้าบ่นต่อว่ามนุษย์หรือ?
 ไฉนข้าจึงไม่ควรหุนหัน?
⁵มองดูข้าซี และจงตกตะลึงเถิด
 และจงเอามือปิดปาก
⁶เมื่อระลึกขึ้นมาได้ ข้าก็หวาดผวา
 และเนื้อตัวข้าสั่นระริก
⁷ไฉนพวกคนอธรรมจึงมีชีวิตอยู่
 เออ จนแก่เฒ่า และเจริญมีกำลังมากขึ้น?
⁸ลูกหลานของเขาก็ตั้งมั่นคงอยู่ต่อหน้าเขา
 และเชื้อสายของเขาก็อยู่ต่อหน้าต่อตาเขา
⁹เรือนของเขาก็ปลอดจากความกลัว
 และไม้เรียวของพระเจ้าก็ไม่อยู่บนเขา
¹⁰พ่อวัวของเขาผสมพันธุ์ ไม่มีพลาด
 แม่วัวของเขาตกลูก ไม่มีแท้ง
¹¹เขาส่งเด็กเล็กออกไปอยู่อย่างฝูงแพะแกะ
 และเด็กๆ ของเขาก็เต้นรำ
¹²เขาร้องเพลงประสานเสียงรำมะนา และพิณเขาคู่
 และเปรมปรีดิ์ตามเสียงปี่
¹³เขามั่งมีศรีสุขตลอดวันเวลาของเขา
 และลงไปยังแดนคนตายอย่างสงบ
¹⁴เขาทูลพระเจ้าว่า ‘ขอไปเสียจากเรา
 เพราะเราไม่ปรารถนาความรู้ในทางของพระองค์
¹⁵องค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์คืออะไร ที่เราจะต้องปรนนิบัติพระองค์พระองค์?
 ถ้าเราอธิษฐานต่อพระองค์ เราจะได้ประโยชน์อะไร?’
¹⁶ดูเถิด ความเจริญมิได้อยู่ในกำมือพวกเขาหรือ?
 คำปรึกษาของคนอธรรมอยู่ห่างไกลจากข้า
¹⁷“ตะเกียงของคนอธรรมดับบ่อยเท่าใด?
 ความยากลำบากมาเหนือเขาบ่อยเท่าใด?
 พระเจ้าทรงแจกจ่ายความเจ็บปวดด้วยพระพิโรธบ่อยเท่าใด?
¹⁸เขาเป็นเหมือนฟางที่ลมพัดไป
 และเป็นเหมือนแกลบที่พายุพัดไปบ่อยเท่าใด?
¹⁹ท่านว่า ‘พระเจ้าทรงสะสมความบาปชั่วของเขาไว้ให้ลูกหลานของเขา’
 ขอพระองค์ทรงตอบแทนแก่เขาทั้งหลายเอง
 เพื่อเขาทั้งหลายจะได้ทราบ
²⁰ขอให้นัยน์ตาของเขาเห็นความพินาศของเขา
 และให้เขาดื่มพระพิโรธขององค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์
²¹เพราะเขาจะสนใจอะไรเกี่ยวกับเชื้อสายที่เกิดมาภายหลัง
 เมื่อจำนวนเดือนของเขาถูกตัดขาดเสียแล้ว
²²ผู้ใดจะอาจสอนความรู้แด่พระเจ้า
 เมื่อพระองค์ทรงพิพากษาผู้อยู่ในที่สูง?
²³คนหนึ่งตายเมื่อยังแข็งแรงเต็มที่
 สบายและปลอดภัยทั้งสิ้น
²⁴ตัวของเขาเต็มด้วยน้ำนม
 และไขกระดูกของเขาก็ชุ่ม
²⁵อีกคนหนึ่งตายด้วยใจขมขื่น
 ไม่เคยได้ชิมของดี
²⁶เขาทั้งสองนอนลงในผงคลีดินเหมือนกัน
 และตัวหนอนก็คลุมเขาทั้งสองไว้
²⁷“ดูเถิด ข้ารู้ความคิดของพวกท่าน
 และอุบายของท่านที่จะทำผิดต่อข้า
²⁸เพราะท่านว่า ‘วังของเจ้านายอยู่ที่ไหน?
 เต็นท์ซึ่งคนอธรรมอาศัยนั้นอยู่ที่ไหน?’
²⁹ท่านมิได้ถามนักเดินทาง
 และท่านไม่ได้รับสักขีพยานของเขาหรือ?
³⁰ว่าในคราวที่เกิดภัยพิบัตินั้น คนอธรรมมักรอดได้
 ในวันแห่งพระพิโรธ เขาก็ได้รับการช่วยให้พ้น
³¹ผู้ใดแจ้งวิธีการของเขาให้เขาฟัง?
 และผู้ใดสนองเขาในสิ่งที่เขาได้ทำ?
³²และเมื่อคนหามเขาไปยังหลุมศพ
 ก็มียามเฝ้าที่อุโมงค์
³³สำหรับเขา ก้อนดินที่หุบเขาก็เบาสบาย
 คนทั้งปวงตามเขาไป
 และคนที่ไปข้างหน้าก็นับไม่ถ้วน
³⁴แล้วทำไมท่านจะมาปลอบใจข้าด้วยสิ่งว่างเปล่า?
 คำตอบของท่านไม่มีอะไรเหลือแล้ว นอกจากการหลอกลวง”