บทเพลงแห่งความวางใจในพระเจ้า

มิคทามบทหนึ่งของดาวิด

¹ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงพิทักษ์ข้าพระองค์ไว้
 เพราะข้าพระองค์ลี้ภัยอยู่ในพระองค์
²ข้าพเจ้าทูลพระยาห์เวห์ว่า “พระองค์ทรงเป็นองค์เจ้านายของข้าพระองค์
 นอกจากพระองค์แล้ว ข้าพระองค์ไม่มีสิ่งดีใดเลย”
³วิสุทธิชนในแผ่นดินเป็นผู้ประเสริฐ
 เป็นพวกที่ข้าพเจ้าปีติยินดี
⁴แต่ผู้ที่หันหาพระอื่น ความทุกข์โศกของเขาก็ทวีขึ้น
 ข้าพเจ้าจะไม่เทเลือดเป็นเครื่องดื่มบูชาแก่พระเหล่านั้น
 และริมฝีปากของข้าพเจ้าก็จะไม่ออกนามพระเหล่านั้นเลย
⁵พระยาห์เวห์ทรงเป็นมรดกส่วนของข้าพเจ้าและทรงเป็นจอกของข้าพเจ้า
 พระองค์ทรงรักษาส่วนมรดกของข้าพระองค์ไว้
⁶เขตแดนของข้าพเจ้าเป็นที่ร่มรื่น
 เออ ข้าพเจ้ามีมรดกที่ดี
⁷ข้าพเจ้าถวายสาธุการแด่พระยาห์เวห์ ผู้ประทานคำปรึกษาแก่ข้าพเจ้า
 เออ ตอนกลางคืนจิตใจของข้าพเจ้าเตือนสอนข้าพเจ้า
⁸ข้าพเจ้าตั้งพระยาห์เวห์ไว้ตรงหน้าเสมอ
 เพราะพระองค์ประทับที่ขวามือ ข้าพเจ้าจึงไม่หวั่นไหว
⁹เพราะฉะนั้น ใจข้าพเจ้าจึงยินดีและจิตวิญญาณก็เปรมปรีดิ์
 ร่างกายของข้าพเจ้าก็อาศัยอยู่อย่างปลอดภัยด้วย
¹⁰เพราะพระองค์มิได้ทรงมอบข้าพระองค์ไว้กับแดนคนตาย
 หรือให้ผู้จงรักภักดีของพระองค์ต้องเห็นหลุมมรณะนั้น
¹¹พระองค์ทรงสำแดงวิถีแห่งชีวิตแก่ข้าพระองค์
 ต่อพระพักตร์พระองค์มีความยินดีเปี่ยมล้น
 ในพระหัตถ์ขวาของพระองค์มีความเพลิดเพลินอยู่เป็นนิตย์

อุปมาเรื่องแกะหาย

 ¹⁰“จงระวังให้ดี อย่าดูหมิ่นผู้เล็กน้อยเหล่านี้สักคนหนึ่ง เพราะเราบอกท่านทั้งหลายว่า ทูตสวรรค์ของพวกเขาคอยเฝ้าอยู่เฉพาะพระพักตร์พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์เสมอ ¹¹เพราะว่าบุตรมนุษย์เสด็จมา เพื่อทรงช่วยคนที่หลงหายไปนั้นให้รอด ¹²พวกท่านคิดอย่างไร? ถ้าชายคนหนึ่งมีแกะอยู่ร้อยตัว และตัวหนึ่งหลงไปจากฝูง คนนั้นจะไม่ละแกะเก้าสิบเก้าตัวไว้บนภูเขา แล้วไปเที่ยวหาตัวที่หลงไปนั้นหรือ? ¹³เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า ถ้าคนนั้นพบมัน เขาจะมีความเปรมปรีดิ์มากยิ่งกว่าที่มีแกะเก้าสิบเก้าตัวที่ไม่ได้หลงไปนั้น ¹⁴พระบิดาของพวกท่านผู้สถิตในสวรรค์ก็ทรงเป็นอย่างนั้นแหละ พระองค์ไม่ทรงปรารถนาให้ผู้เล็กน้อยเหล่านี้สักคนหนึ่งพินาศไปเลย

การตักเตือนผู้อื่นที่ทำความผิดบาป

 ¹⁵“หากพี่น้องของท่านคนหนึ่งทำผิดต่อท่าน จงไปหาและชี้ความผิดต่อเขาสองต่อสองเท่านั้น ถ้าเขาฟังท่าน ท่านจะได้พี่น้องคืนมา ¹⁶แต่ถ้าเขาไม่ฟังท่าน จงพาอีกคนหนึ่งหรือสองคนไปด้วย เพื่อให้คำพูดทุกคำได้รับการยืนยันด้วยปากของสองสามคน เพื่อทุกคำจะเป็นหลักฐานได้ ¹⁷ถ้าเขาไม่ฟังคนเหล่านั้น จงไปแจ้งต่อคริสตจักร ถ้าเขายังไม่ฟังคริสตจักรอีก ก็ให้ถือว่าเขาเป็นเหมือนคนต่างชาติหรือคนเก็บภาษี ¹⁸เราบอกความจริงกับท่านทั้งหลายว่า สิ่งใดๆ ที่พวกท่านจะกล่าวห้ามในโลก สิ่งนั้นก็จะถูกกล่าวห้ามในสวรรค์ และสิ่งใดๆ ที่พวกท่านจะกล่าวอนุญาตในโลก สิ่งนั้นก็จะได้รับอนุญาตในสวรรค์ ¹⁹เราบอกพวกท่านอีกว่า ถ้าพวกท่านสองคนจะร่วมใจกันทูลขอสิ่งหนึ่งสิ่งใดในโลก พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์ก็จะทรงทำสิ่งนั้นให้ ²⁰เพราะว่ามีสองสามคนประชุมกันที่ไหนในนามของเรา เราจะอยู่ท่ามกลางพวกเขาที่นั่น”

อุปมาเรื่องทาสที่ไม่ยอมให้อภัย

 ²¹ขณะนั้นเปโตรมาทูลพระองค์ว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์ควรยกโทษให้พี่น้องที่ทำผิดต่อข้าพระองค์สักกี่ครั้ง? ถึงเจ็ดครั้งเชียวหรือ?” ²²พระเยซูตรัสตอบเขาว่า “เราไม่ได้บอกท่านว่าเจ็ดครั้งแต่เจ็ดสิบครั้งคูณเจ็ด
 ²³“เพราะเหตุนี้ แผ่นดินสวรรค์ก็เปรียบเหมือนเจ้าองค์หนึ่งที่มีพระประสงค์จะคิดบัญชีกับบรรดาทาสของตน ²⁴เมื่อท่านทรงเริ่มต้นคิดบัญชี คนหนึ่งที่เป็นหนี้หนึ่งหมื่นตะลันต์ ก็ถูกพามาเข้าเฝ้า ²⁵ท่านจึงมีรับสั่งให้ขายตัวเขาพร้อมกับเมียและลูก รวมทั้งบรรดาสิ่งของที่เขามีอยู่นั้นเพื่อเอามาใช้หนี้ เพราะเขาไม่มีเงินที่จะใช้หนี้นั้น ²⁶ทาสคนนั้นจึงกราบลงวิงวอนว่า ‘ขอโปรดผัดไว้ก่อน แล้วข้าพระองค์จะใช้หนี้ทั้งหมด’ ²⁷เจ้าองค์นั้นทรงสงสาร จึงทรงปล่อยตัวเขาและทรงยกหนี้ ²⁸แต่เมื่อทาสคนนั้นออกไปก็พบคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนทาสด้วยกัน ที่เป็นหนี้เขาอยู่หนึ่งร้อยเดนาริอัน เขาก็จับคนนั้นบีบคอบอกว่า ‘แกต้องใช้หนี้ให้ข้า’ ²⁹เพื่อนทาสคนนั้นจึงกราบลงอ้อนวอนว่า ‘ขอผัดไว้ก่อนแล้วข้าจะใช้ให้’ ³⁰แต่เขาไม่ยอม จึงนำทาสลูกหนี้นั้นไปขังคุกไว้จนกว่าจะสามารถใช้หนี้ได้ ³¹พวกเพื่อนทาสเมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ก็เป็นทุกข์อย่างยิ่ง และนำเหตุการณ์ทั้งหมดไปกราบทูลเจ้าองค์นั้น ³²ท่านจึงเรียกทาสนั้นมาตรัสว่า ‘ไอ้ข้าชั่วร้าย เรายกหนี้ให้เอ็งทั้งหมด ก็เพราะเอ็งอ้อนวอนเรา ³³เอ็งควรจะเมตตาเพื่อนทาสด้วยกัน เหมือนเราเมตตาเอ็งไม่ใช่หรือ?’ ³⁴แล้วเจ้าองค์นั้นก็กริ้ว จึงทรงมอบทาสคนนั้นไว้ให้เจ้าหน้าที่ทรมานจนกว่าจะใช้หนี้หมด ³⁵พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์ ก็จะทรงทำต่อพวกท่านอย่างนั้น ถ้าพวกท่านแต่ละคนไม่ยอมยกโทษให้พี่น้องจากใจของพวกท่าน”

โยบกับครอบครัว

 ¹มีชายคนหนึ่งในแผ่นดินอูส ชื่อโยบ ชายคนนั้นเป็นคนดีพร้อมและเที่ยงธรรม เป็นผู้ยำเกรงพระเจ้าและหันจากความชั่วร้าย ²ท่านมีบุตรชาย 7 คนและบุตรหญิง 3 คน ³ส่วนทรัพย์สมบัติของท่าน มีแกะ 7,000 ตัว อูฐ 3,000 ตัว วัว 500 คู่ ลาตัวเมีย 500 ตัว และคนใช้มากมาย ดังนั้นชายผู้นี้จึงมั่งคั่งที่สุดในบรรดาชาวตะวันออก ⁴บุตรของท่านเคยจัดงานเลี้ยงในบ้านของแต่ละคนตามวันกำหนดของตน พวกเขาจะเชิญน้องสาวทั้งสามคนมารับประทานและดื่มกับพวกเขาด้วย ⁵และเมื่องานเลี้ยงเวียนครบรอบแล้ว โยบจะทำพิธีชำระตัวเขาทั้งหลายให้บริสุทธิ์ และท่านจะตื่นแต่เช้ามืด ถวายเครื่องบูชาเผาทั้งตัวตามจำนวนของเขาทั้งหมด เพราะโยบกล่าวว่า “บางทีลูกๆ ของข้าได้ทำบาปและแช่งพระเจ้าในใจ” โยบทำอย่างนี้เรื่อยมา

ซาตานโจมตีคุณธรรมของโยบ

 ⁶อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อเหล่าทูตสวรรค์มารายงานตัวต่อพระยาห์เวห์ ซาตานได้มาในหมู่เขาด้วย ⁷พระยาห์เวห์ตรัสถามซาตานว่า “เจ้ามาจากไหน?” ซาตานทูลตอบพระยาห์เวห์ว่า “จากไปๆ มาๆ บนแผ่นดินโลก และจากเดินไปเรื่อยๆ บนนั้น” ⁸และพระยาห์เวห์ตรัสกับซาตานว่า “เจ้าได้พิจารณาดูโยบผู้รับใช้ของเราหรือไม่ว่า ในแผ่นดินโลกไม่มีใครเหมือนเขา เป็นคนดีพร้อมและเที่ยงธรรม เป็นผู้ยำเกรงพระเจ้าและหันจากความชั่วร้าย?” ⁹แล้วซาตานทูลตอบพระยาห์เวห์ว่า “โยบยำเกรงพระเจ้าเปล่าๆ หรือ? ¹⁰พระองค์ไม่ได้ทรงกั้นรั้วรอบตัวเขา ครอบครัวของเขา และทุกสิ่งที่เขามีอยู่เสียทุกด้านหรือ? พระองค์ได้ทรงอวยพรงานที่มือเขาทำ และฝูงปศุสัตว์ของเขาได้ทวีขึ้นในแผ่นดิน ¹¹แต่ขอยื่นพระหัตถ์แตะต้องสิ่งของทั้งสิ้นที่เขามีอยู่ แล้วเขาจะแช่งพระองค์ต่อพระพักตร์พระองค์” ¹²และพระยาห์เวห์ตรัสกับซาตานว่า “ดูเถิด ทุกสิ่งที่เขามีก็อยู่ในมือของเจ้า เพียงแต่อย่ายื่นมือแตะต้องตัวเขา” ซาตานจึงออกไปจากเบื้องพระพักตร์พระยาห์เวห์

โยบสูญเสียทรัพย์สินและบุตร

 ¹³อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อบุตรชายหญิงของท่านกำลังรับประทานและดื่มเหล้าองุ่นอยู่ในบ้านพี่ชายคนโตของเขา ¹⁴มีผู้สื่อสารมาหาโยบเรียนว่า “ฝูงวัวกำลังไถนาอยู่ และฝูงลาตัวเมียกำลังกินหญ้าอยู่ข้างๆ ¹⁵คนเสบาก็มาโจมตีเอามันไป และฆ่าคนใช้ด้วยคมดาบ และข้าพเจ้าคนเดียวได้หนีรอดมาเรียนท่าน” ¹⁶ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ ก็มีอีกคนหนึ่งมาเรียนว่า “ไฟของพระเจ้าตกจากฟ้าไหม้แกะกับคนใช้ และเผาผลาญหมด และข้าพเจ้าคนเดียวได้หนีรอดมาเรียนท่าน” ¹⁷ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ ก็มีอีกคนหนึ่งมาเรียนว่า “ชาวเคลเดียจัดเป็นสามกองเข้าปล้นเอาอูฐไป และฆ่าคนใช้ด้วยคมดาบ และข้าพเจ้าคนเดียวได้หนีรอดมาเรียนท่าน” ¹⁸ขณะที่เขากำลังพูดอยู่ ก็มีอีกคนหนึ่งมาเรียนว่า “ลูกชายกับลูกสาวของท่านกำลังรับประทานและดื่มเหล้าองุ่นอยู่ในบ้านพี่ชายคนโตของเขา ¹⁹และดูเถิด มีพายุข้ามถิ่นทุรกันดารมาปะทะบ้านทั้งสี่มุมจนพังลงทับคนหนุ่มสาว และพวกเขาก็ตาย ข้าพเจ้าคนเดียวได้หนีรอดมาเรียนท่าน”
 ²⁰แล้วโยบก็ลุกขึ้น ฉีกเสื้อคลุมของตน โกนศีรษะ กราบลงถึงดินนมัสการ ²¹ท่านว่า “ข้ามาจากครรภ์มารดาตัวเปล่า และข้าจะกลับไปตัวเปล่า พระยาห์เวห์ประทาน และพระยาห์เวห์ทรงเอาไปเสีย สาธุการแด่พระนามพระยาห์เวห์”
 ²²ในเหตุการณ์นี้ทั้งสิ้น โยบไม่ได้ทำบาปหรือกล่าวโทษพระเจ้า

โยบ 2

ซาตานโจมตีสุขภาพของโยบ

 ¹และอยู่มาวันหนึ่ง เมื่อเหล่าทูตสวรรค์มารายงานตัวต่อพระยาห์เวห์ ซาตานได้มาในหมู่เขา เพื่อรายงานตัวต่อพระยาห์เวห์ด้วย ²และพระยาห์เวห์ตรัสถามซาตานว่า “เจ้ามาจากไหน?” ซาตานทูลตอบพระยาห์เวห์ว่า “จากไปๆ มาๆ บนแผ่นดินโลก และจากเดินไปเรื่อยๆ บนนั้น” ³และพระยาห์เวห์ตรัสกับซาตานว่า “เจ้าได้พิจารณาดูโยบผู้รับใช้ของเราหรือไม่ว่า ในแผ่นดินโลกไม่มีใครเหมือนเขา เป็นคนดีพร้อมและเที่ยงธรรม เป็นผู้ยำเกรงพระเจ้าและหันจากความชั่วร้าย? เขายังยึดมั่นในความซื่อสัตย์ของเขาอยู่ ถึงแม้เจ้าชวนเราให้ต่อสู้กับเขา เพื่อทำลายเขาโดยไม่มีเหตุ” ⁴แล้วซาตานทูลตอบพระยาห์เวห์ว่า “หนังแทนหนัง คนย่อมให้ทุกอย่างที่เขามีอยู่แทนชีวิตของเขา ⁵แต่บัดนี้ขอเหยียดพระหัตถ์แตะต้องกระดูกและเนื้อของเขา แล้วเขาจะแช่งพระองค์ต่อพระพักตร์พระองค์” ⁶และพระยาห์เวห์ตรัสกับซาตานว่า “ดูเถิด เขาอยู่ในมือเจ้า จงไว้ชีวิตเขาเท่านั้น”
 ⁷ซาตานจึงออกไปจากเบื้องพระพักตร์พระยาห์เวห์ และทำให้โยบเป็นฝีร้าย ตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงกระหม่อม ⁸และท่านก็เอาชิ้นหม้อแตกมาขูดตัว และนั่งอยู่ในกองขี้เถ้า ⁹แล้วภรรยาท่านกล่าวกับท่านว่า “เธอยังจะยึดมั่นในความซื่อสัตย์อยู่อีกหรือ? จงแช่งพระเจ้าและตายเสียเถอะ”
 ¹⁰แต่ท่านตอบนางว่า “เธอพูดอย่างหญิงโง่เขลาจะพึงพูด เราจะรับสิ่งดีจากพระเจ้า และจะไม่รับสิ่งไม่ดีบ้างหรือ?” ในเหตุการณ์นี้ทั้งสิ้น โยบไม่ได้ทำบาปด้วยริมฝีปากของตน

สหายสามคนของโยบ

 ¹¹เมื่อสหายทั้งสามของโยบได้ยินเรื่องภัยพิบัติทั้งสิ้นนี้ที่ได้เกิดขึ้นแก่ท่าน พวกเขาต่างก็มาจากที่ของตน คือ เอลีฟัสชาวเทมาน บิลดัดชาวชูอาห์ และโศฟาร์ชาวนาอาเมห์ พวกเขาได้นัดมาพร้อมกันเพื่อร่วมในความทุกข์ใจกับท่านและปลอบโยนท่าน ¹²เมื่อพวกเขาเห็นท่านแต่ไกลก็จำท่านไม่ได้ จึงเปล่งเสียงร้องไห้ ต่างก็ฉีกเสื้อคลุมของตน และซัดผงคลีดินขึ้นฟ้าเหนือศีรษะ ¹³พวกเขานั่งบนพื้นดินกับท่านเจ็ดวันเจ็ดคืน ไม่มีใครพูดกับท่านสักคำ เพราะเห็นว่าความทุกข์ระทมของท่านนั้นใหญ่ยิ่งนัก

โยบ 3

โยบแช่งวันเกิดของตน

 ¹ต่อมา โยบอ้าปากแช่งวันเกิดของตน ²และโยบกล่าวว่า
³“ขอให้วันที่ข้าเกิดมานั้นพินาศ
 อีกทั้งคืนที่พูดว่า
 ‘ตั้งครรภ์เด็กชายคนหนึ่งแล้ว’ นั้นด้วย
⁴ขอให้วันนั้นเป็นความมืด
 ขอพระเจ้าจากเบื้องบนอย่าเอาพระทัยใส่วันนั้น
 หรืออย่าให้แสงสว่างส่องในวันนั้น
⁵ขอความมืดและเงามัจจุราชยึดเอาวันนั้นไว้
 ขอให้เมฆคลุมมัน
 ขอให้ความดำมืดของกลางวันทำให้มันหวาดกลัว
⁶คืนนั้นน่ะ ขอให้ความมืดทึบฉวยมันไว้
 อย่าให้มันเข้าส่วนท่ามกลางบรรดาวันของปี
 อย่านับมันเข้าเป็นส่วนหนึ่งของเดือนเลย
⁷เออ ขอให้คืนนั้นเป็นหมัน
 ขออย่าให้เสียงร้องอันชื่นบานได้ยินในคืนนั้น
⁸ขอให้บรรดาผู้สาปวันได้สาปคืนนั้นด้วย
 คือผู้มีฝีมือที่จะปลุกเลวีอาธานขึ้นมา
⁹ขอให้ดาวเวลารุ่งสางของมันมืดมิด
 ขอให้มันรอความสว่าง แต่ไม่พบ
 อย่าให้มันเห็นแสงอรุณ
¹⁰เพราะว่ามันมิได้ปิดประตูครรภ์มารดาของข้า
 หรือซ่อนความยากลำบากไว้จากดวงตาของข้า
¹¹“ทำไมข้าไม่ตายเสียตั้งแต่ออกจากครรภ์?
 ทำไมข้าไม่ออกจากครรภ์มารดาแล้วสิ้นใจ?
¹²ไฉนมีหัวเข่ารับข้าไว้?
 ไฉนมีหัวนมให้ข้าดูด?
¹³ไม่เช่นนั้น ข้าจะนอนแน่นิ่ง
 ข้าจะล่วงหลับ แล้วจะได้หยุดพัก
¹⁴กับบรรดาพระราชาและที่ปรึกษาของแผ่นดินโลก
 ผู้ได้สร้างที่ปรักหักพังขึ้นใหม่สำหรับตัวเอง
¹⁵หรือกับเจ้านายผู้มีทองคำ
 ผู้บรรจุเงินไว้เต็มบ้าน
¹⁶หรือทำไมข้าไม่เป็นอย่างลูกที่แท้งซึ่งถูกซ่อนไว้
 อย่างทารกซึ่งไม่เคยเห็นแสงสว่าง?
¹⁷ที่นั่นคนอธรรมหยุดดิ้นรน
 และที่นั่นผู้เหนื่อยอ่อนได้หยุดพัก
¹⁸ที่นั่นผู้ถูกจองจำก็สบายด้วยกัน
 พวกเขาไม่ได้ยินเสียงของนายงาน
¹⁹ผู้น้อยและผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่น
 และทาสก็เป็นอิสระพ้นจากนายของเขา
²⁰“ไฉนประทานแสงสว่างแก่ผู้ทนทุกขเวทนา
 และประทานชีวิตแก่ผู้มีใจระทมทุกข์?
²¹ผู้คอยความตาย แต่มันก็ไม่มา
 และขุดหามันยิ่งกว่าหาทรัพย์ที่ซ่อนอยู่
²²ผู้เปรมปรีดิ์อย่างยิ่ง
 และยินดีเมื่อเขาพบหลุมศพ
²³ไฉนประทานความสว่างแก่ผู้ที่ทางของเขาซ่อนอยู่
 ผู้ซึ่งพระเจ้าทรงล้อมรั้วกั้นไว้?
²⁴เพราะการถอนหายใจของข้ามาแทนอาหาร
 และการครวญครางของข้าก็เทออกมาเหมือนน้ำ
²⁵เพราะสิ่งที่ข้ากลัวก็มาเหนือข้า
 และสิ่งที่ข้าครั่นคร้ามก็ตกแก่ข้า
²⁶ข้าไม่สบายใจเลย และข้าไม่สงบ
 ข้าไม่ได้หยุดพัก แต่ความวุ่นวายได้มาหา”