คำอธิษฐานขอการทรงนำและการปกป้อง

ของดาวิด

¹ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพระองค์ยกจิตใจของข้าพระองค์ขึ้นต่อพระองค์
²ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ข้าพระองค์วางใจในพระองค์
 ขออย่าให้ข้าพระองค์อับอาย
 ขออย่าให้ศัตรูได้ปรีดาปราโมทย์เหนือข้าพระองค์
³อย่าให้ผู้ที่รอคอยพระองค์นั้นอับอายเลย
 แต่ผู้ที่ทรยศโดยไม่มีเหตุ ขอให้อับอาย
⁴ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงให้ข้าพระองค์รู้จักพระมรรคา
 ขอทรงสอนวิถีของพระองค์แก่ข้าพระองค์
⁵ขอทรงนำข้าพระองค์ไปในความจริงของพระองค์ และขอทรงสอนข้าพระองค์
 เพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าแห่งความรอดของข้าพระองค์
 ข้าพระองค์รอคอยพระองค์อยู่วันยังค่ำ
⁶ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงระลึกถึงพระกรุณาและความรักมั่นคงของพระองค์
 ด้วยสิ่งเหล่านั้นมีมาแต่กาลก่อน
⁷ขออย่าทรงระลึกถึงบาปในวัยหนุ่ม หรือการละเมิดของข้าพระองค์
 ข้าแต่พระยาห์เวห์ ด้วยเห็นแก่ความดีของพระองค์
 ขอทรงระลึกถึงข้าพระองค์ ตามความรักมั่นคงของพระองค์

การทรงเลี้ยงคนห้าพันคน

 ³⁰พวกอัครทูตมาห้อมล้อมพระเยซูและทูลถึงสิ่งต่างๆ ที่พวกเขาทำและสั่งสอน ³¹แล้วพระองค์ตรัสกับพวกเขาว่า “มาเถิด จงปลีกตัวออกมาหาที่สงบเพื่อหยุดพักสักหน่อยหนึ่ง” เพราะว่ามีคนไปมามากมายจนไม่มีเวลาแม้แต่จะรับประทานอาหาร ³²พระองค์จึงเสด็จลงเรือกับพวกสาวกไปยังที่สงบตามลำพัง ³³ขณะที่ไปนั้นมีคนจำนวนมากเห็นและจำได้ จึงพากันออกจากเมืองต่างๆ วิ่งไปถึงที่หมายล่วงหน้าก่อนพวกของพระองค์ ³⁴เมื่อพระเยซูเสด็จขึ้นจากเรือแล้วก็ทอดพระเนตรเห็นมหาชน และพระองค์ทรงสงสารพวกเขา เพราะว่าพวกเขาเป็นเหมือนฝูงแกะไม่มีผู้เลี้ยง พระองค์จึงทรงเริ่มสั่งสอนพวกเขาหลายประการ ³⁵เมื่อเวลาผ่านไปเกือบจะค่ำแล้ว พวกสาวกมาทูลพระองค์ว่า “ที่นี่เป็นถิ่นทุรกันดาร และตอนนี้เวลาก็เย็นมากแล้ว ³⁶ขอพระองค์ทรงให้ประชาชนไปเถิด พวกเขาจะได้ไปหาซื้ออาหารรับประทานตามชนบทและหมู่บ้านที่อยู่แถบนี้” ³⁷แต่พระองค์ตรัสตอบพวกสาวกว่า “พวกท่านจงเลี้ยงพวกเขาเถิด” พวกเขาทูลพระองค์ว่า “จะให้พวกข้าพระองค์ใช้เงินสองร้อยเดนาริอันไปซื้ออาหารให้พวกเขารับประทานหรือ?” ³⁸พระองค์ตรัสตอบพวกเขาว่า “พวกท่านมีขนมปังอยู่กี่ก้อน? ไปดูซิ” เมื่อทราบแล้วพวกเขาจึงทูลว่า “มีขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัว” ³⁹พระองค์จึงตรัสสั่งพวกเขาให้จัดคนทั้งหลายนั่งรวมกันที่หญ้าสดเป็นหมู่ๆ ⁴⁰ประชาชนก็นั่งรวมกันเป็นหมู่ๆ หมู่ละร้อยคนบ้าง ห้าสิบคนบ้าง ⁴¹เมื่อพระองค์ทรงรับขนมปังห้าก้อนกับปลาสองตัวนั้นแล้ว ก็แหงนพระพักตร์ดูฟ้าสวรรค์ เมื่อขอพระพรแล้วก็ทรงหักขนมปังเหล่านั้นให้พวกสาวกเอาไปแจกให้กับคนทั้งหลาย ส่วนปลาสองตัวนั้นพระองค์ก็ทรงแบ่งให้โดยทั่วกัน ⁴²ทุกคนจึงได้กินจนอิ่ม ⁴³ส่วนเศษขนมปังและปลาที่เหลือนั้น พวกเขาเก็บไว้ได้ถึงสิบสองตะกร้าเต็ม ⁴⁴จำนวนคนที่รับประทานขนมปังเหล่านั้นมีผู้ชายห้าพันคน

พระเยซูทรงดำเนินบนทะเล

 ⁴⁵แล้วพระองค์ตรัสสั่งให้พวกสาวกลงเรือทันทีและข้ามไปยังเมืองเบธไซดาก่อน ระหว่างที่พระองค์ทรงรอส่งฝูงชนกลับบ้าน ⁴⁶หลังจากพระองค์ทรงลาพวกเขาแล้ว ก็เสด็จขึ้นภูเขาเพื่อทรงอธิษฐานที่นั่น ⁴⁷เมื่อค่ำลง เรือของพวกสาวกอยู่กลางทะเล ส่วนพระองค์ประทับบนฝั่งแต่ผู้เดียว ⁴⁸แล้วพระองค์ทอดพระเนตรเห็นพวกสาวกกำลังตีกรรเชียงด้วยความลำบากเพราะทวนลมอยู่ พอถึงเวลายามที่สี่ พระองค์ทรงดำเนินบนน้ำทะเลไปหาพวกเขา และพระองค์ทรงดำเนิน ⁴⁹เมื่อพวกสาวกเห็นพระองค์ทรงดำเนินบนทะเล พวกเขาคิดว่าเป็นผี แล้วพากันร้องเสียงดัง ⁵⁰เพราะว่าทุกคนเห็นแล้วก็กลัว แต่ในทันใดนั้น พระองค์แย้มพระโอษฐ์ตรัสกับพวกเขาว่า “ทำใจดีๆ เถิด นี่เราเอง อย่ากลัวเลย” ⁵¹พระองค์จึงเสด็จขึ้นไปหาพวกเขาบนเรือแล้วลมก็สงบลง พวกสาวกก็ประหลาดใจเหลือที่จะกล่าว ⁵²เพราะว่าพวกเขาเองยังไม่เข้าใจเรื่องขนมปังนั้น เนื่องจากใจของพวกเขายังแข็งกระด้าง

การทรงรักษาคนเจ็บป่วยในเยนเนซาเรท

 ⁵³หลังจากข้ามฟากไป ก็จอดเรือที่แขวงเยนเนซาเรท ⁵⁴เมื่อขึ้นจากเรือแล้วคนทั้งหลายก็จำพระองค์ได้ทันที ⁵⁵พวกเขารีบไปทั่วแว่นแคว้นและเอาคนเจ็บป่วยใส่แคร่หามมายังที่ซึ่งพวกเขาได้ยินว่าพระองค์ประทับอยู่ ⁵⁶ไม่ว่าพระองค์จะเสด็จไปที่ไหน ในหมู่บ้าน ในเมือง หรือในชนบท ผู้คนก็เอาคนเจ็บป่วยมาวางกลางตลาด และทูลขออนุญาตจากพระองค์ที่จะได้แตะต้องแม้เพียงชายฉลองพระองค์ และทุกคนที่แตะต้องก็หายป่วย

เบซาเลลกับโอโฮลีอับ

 ¹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ²“ดูสิ เราได้เลือกเบซาเลลบุตรอุรีผู้เป็นบุตรเฮอร์แห่งเผ่ายูดาห์ ³และเราได้ให้เขาเต็มเปี่ยมด้วยพระวิญญาณของพระเจ้า คือให้เขามีสติปัญญา ความเข้าใจและความรู้ในงานช่างทุกอย่าง ⁴เพื่อจะคิดออกแบบในการทำเครื่องทอง เครื่องเงิน และเครื่องทองสัมฤทธิ์ ⁵ในการเจียระไนอัญมณีสำหรับฝังในกระเปาะ และในการแกะสลักไม้สำหรับงานช่างทุกอย่าง ⁶และนี่แน่ะ เราได้ตั้งผู้ช่วยคนหนึ่งให้เขา ชื่อโอโฮลีอับบุตรอาหิสะมัคแห่งเผ่าดาน เรายังได้ให้ทักษะแก่ช่างฝีมือทุกคน เพื่อพวกเขาจะทำงานทุกอย่างที่เราได้สั่งเจ้า ⁷คือเต็นท์นัดพบ หีบแห่งสักขีพยาน และพระที่นั่งกรุณาซึ่งอยู่บนหีบแห่งสักขีพยาน และเครื่องใช้ทุกอย่างสำหรับเต็นท์ ⁸โต๊ะกับเครื่องใช้สำหรับโต๊ะ คันประทีปบริสุทธิ์กับเครื่องใช้ทุกอย่างสำหรับคันประทีป และแท่นเผาเครื่องหอม ⁹แท่นเครื่องบูชาเผาทั้งตัวกับเครื่องใช้ทุกอย่างสำหรับแท่น อ่างกับฐานรอง ¹⁰เสื้อเย็บด้วยฝีมือประณีต คือเสื้อตำแหน่งบริสุทธิ์ของอาโรนปุโรหิต และเสื้อตำแหน่งของบุตรของเขา เพื่อจะได้สวมขณะปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งปุโรหิต ¹¹และน้ำมันเจิมกับเครื่องหอมสำหรับสถานศักดิ์สิทธิ์ ให้พวกเขาทำตามทุกอย่างที่เราสั่งเจ้า”

พระบัญญัติเกี่ยวกับวันสะบาโต

 ¹²พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า ¹³“เจ้าจงสั่งชนชาติอิสราเอลว่า ‘จงรักษาวันสะบาโตของเราไว้ เพราะนี่จะเป็นหมายสำคัญระหว่างเรากับพวกเจ้าตลอดชั่วชาติพันธุ์ของพวกเจ้า เพื่อจะรู้ว่าเราคือยาห์เวห์ ผู้ชำระเจ้าทั้งหลายให้บริสุทธิ์ ¹⁴พวกเจ้าจงรักษาวันสะบาโต เพราะเป็นวันบริสุทธิ์สำหรับพวกเจ้า ผู้ใดทำให้วันนั้นเป็นมลทินจะต้องถูกลงโทษถึงตายอย่างแน่นอน ถ้าผู้ใดทำงานใดๆ ในวันนั้น ผู้นั้นต้องถูกตัดออกจากการเป็นประชากรของเรา ¹⁵จงทำงานหกวัน แต่ในวันที่เจ็ดเป็นวันสะบาโตสำหรับหยุดพัก เป็นวันบริสุทธิ์แด่พระยาห์เวห์ ทุกคนที่ทำงานในวันสะบาโตนั้นต้องถูกลงโทษถึงตายอย่างแน่นอน ¹⁶ดังนั้น ชนชาติอิสราเอลจึงรักษาวันสะบาโตตลอดชั่วชาติพันธุ์ของพวกเขาเป็นพันธสัญญาเนืองนิตย์ ¹⁷เป็นหมายสำคัญระหว่างเรากับชนชาติอิสราเอลเป็นนิตย์ว่า ในหกวันพระยาห์เวห์ได้ทรงสร้างฟ้าสวรรค์ และแผ่นดินโลก แต่ในวันที่เจ็ดทรงหยุดพัก และหย่อนพระทัย’ ”

แผ่นศิลาพระโอวาท

 ¹⁸เมื่อพระองค์ตรัสกับโมเสสบนภูเขาซีนายเสร็จแล้ว จึงประทานแผ่นพระโอวาทสองแผ่น เป็นแผ่นศิลาจารึกด้วยนิ้วพระหัตถ์ของพระเจ้า

อพยพ 32

โคทองคำ

 ¹เมื่อประชาชนเห็นโมเสสล่าช้าอยู่ ไม่ลงมาจากภูเขา จึงพากันมาหาอาโรน กล่าวว่า “จงลุกขึ้นสร้างพระให้เรา ซึ่งจะนำหน้าเรา เพราะว่าโมเสสคนนี้ที่ได้นำเราออกมาจากแผ่นดินอียิปต์ เราไม่ทราบว่าเขาเป็นอะไรไปแล้ว” ²อาโรนจึงกล่าวกับพวกเขาว่า “จงปลดตุ้มหูทองจากหูภรรยาและหูบุตรชายหญิงของเจ้าทั้งหลาย แล้วนำมาให้เราเถิด” ³ประชาชนทั้งหมดจึงปลดตุ้มหูทองจากหูของตนมามอบให้อาโรน ⁴เมื่ออาโรนได้ทองคำจากพวกเขาแล้ว จึงใช้เครื่องมือหล่อทองคำเป็นรูปโคหนุ่มและหล่อเป็นรูปโค แล้วเขาทั้งหลายประกาศว่า “โอ อิสราเอล สิ่งเหล่านี้แหละเป็นพระของเจ้า ซึ่งนำเจ้าออกจากแผ่นดินอียิปต์” ⁵เมื่ออาโรนเห็นดังนั้นแล้ว จึงสร้างแท่นบูชาไว้ ตรงหน้ารูปโคนั้น แล้วอาโรนประกาศว่า “พรุ่งนี้จะเป็นวันเทศกาลเลี้ยงถวายเกียรติพระยาห์เวห์” ⁶รุ่งขึ้นพวกเขาก็ลุกขึ้นแต่เช้าถวายเครื่องบูชาเผาทั้งตัว และนำเครื่องศานติบูชามา ประชาชนก็นั่งลง กินและดื่ม แล้วก็ลุกขึ้นทำสิ่งที่น่าบัดสีต่อกัน
 ⁷พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “เจ้าจงลงไปทันที เพราะว่าประชากรของเจ้าซึ่งเจ้าได้นำออกจากแผ่นดินอียิปต์นั้น ได้ทำเรื่องเสื่อมเสีย ⁸พวกเขาได้หันจากทางซึ่งเราบัญชาเขาไว้นั้นอย่างรวดเร็ว คือได้หล่อรูปโคขึ้นสำหรับตน และกราบไหว้ และถวายสัตวบูชาแก่รูปนั้น และกล่าวว่า ‘โอ อิสราเอล สิ่งเหล่านี้แหละเป็นพระของเจ้า ซึ่งนำเจ้าออกจากแผ่นดินอียิปต์’ ” ⁹“และพระยาห์เวห์ยังตรัสกับข้าพเจ้าว่า ‘เราได้เห็นชนชาตินี้แล้ว และดูสิ เขาเป็นชนชาติที่หัวแข็ง ¹⁰บัดนี้ ขออย่ายับยั้งเราแปลได้อีกว่า จงปล่อยเราตามลำพัง เพื่อความโกรธของเราจะเดือดพลุ่งขึ้นต่อพวกเขา และเพื่อเราจะทำลายเขาทั้งหลายเสีย ส่วนเจ้า เราจะให้เป็นชนชาติใหญ่”
 ¹¹แต่โมเสสกราบทูลวิงวอนพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านว่า “ข้าแต่พระยาห์เวห์ ทำไมพระองค์จึงกริ้วยิ่งนักต่อประชากรของพระองค์ ซึ่งทรงนำออกจากแผ่นดินอียิปต์ด้วยฤทธานุภาพอันยิ่งใหญ่ และด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์เล่า? ¹²ทำไมโปรดให้คนอียิปต์กล่าวว่า ‘พระองค์ทรงนำพวกเขาออกมาเพื่อจะทรงทำร้ายพวกเขา เพื่อจะทรงประหารพวกเขาที่ภูเขาและทำลายพวกเขาเสียจากแผ่นดิน’? ขอพระองค์ทรงหันกลับจากพระพิโรธอันแรงกล้า และขอเปลี่ยนพระทัยอย่าทำอันตรายประชากรของพระองค์ ¹³ขอทรงระลึกถึง อับราฮัม อิสอัค และอิสราเอลผู้รับใช้ของพระองค์ พระองค์เองทรงปฏิญาณกับเขาเหล่านั้นว่า ‘เราจะให้เชื้อสายของเจ้าทั้งหลายทวีขึ้นเหมือนดังดวงดาวในท้องฟ้า และเราจะยกแผ่นดินนี้ทั้งหมดที่เราสัญญาให้แก่เชื้อสายของพวกเจ้า และพวกเขาจะรับไว้เป็นมรดกตลอดไป’ ” ¹⁴แล้วพระยาห์เวห์จึงเปลี่ยนพระทัย ไม่ทรงทำอันตรายประชากรของพระองค์อย่างที่มีพระดำริไว้แก่ประชากรของพระองค์
 ¹⁵โมเสสก็กลับลงมาจากภูเขาถือแผ่นศิลาพระโอวาทสองแผ่นซึ่งจารึกทั้งสองด้าน จารึกทั้งด้านนี้และด้านนั้น ¹⁶แผ่นศิลาทั้งสองแผ่นเป็นพระราชกิจของพระเจ้า และอักษรที่จารึกนั้นเป็นลายพระหัตถ์ของพระเจ้าสลักไว้บนแผ่นศิลานั้น ¹⁷เมื่อโยชูวาได้ยินเสียงประชาชนอื้ออึงอยู่ เขาจึงเรียนโมเสสว่า “มีเสียงสงครามในค่าย” ¹⁸แต่โมเสสตอบว่า
“นั่นไม่ใช่เสียงร้องของผู้ชนะ
และไม่ใช่เสียงร้องของผู้แพ้
แต่เป็นเสียงร้องเพลงกันที่เราได้ยิน”
 ¹⁹พอโมเสสเข้ามาใกล้ค่าย ได้เห็นรูปโคและคนเต้นรำ โทสะของโมเสสก็เดือดพลุ่งขึ้น ท่านโยนแผ่นศิลาในมือทิ้งตกแตกเสียที่เชิงภูเขานั่นเอง ²⁰แล้วท่านเอารูปโคที่พวกเขาทำไว้ไปเผาเสีย และบดเป็นผงโรยลงในน้ำ และบังคับให้คนอิสราเอลดื่ม
 ²¹โมเสสจึงถามอาโรนว่า “ประชาชนนี้ทำอะไรแก่ท่านเล่า? ท่านจึงนำบาปใหญ่นี้มาสู่พวกเขา” ²²อาโรนตอบว่า “อย่าให้ความโกรธของเจ้านายของข้าเดือดพลุ่งขึ้นเลย ท่านก็รู้จักประชาชนพวกนี้แล้วว่า พวกเขาเอนเอียงไปในทางชั่ว ²³พวกเขามากล่าวกับข้าว่า ‘ขอสร้างพระให้เรา ซึ่งจะนำหน้าเรา ด้วยว่าโมเสสคนนี้ที่ได้นำเราออกจากแผ่นดินอียิปต์นั้น เราไม่ทราบว่าเขาเป็นอะไรไปแล้ว’ ²⁴แล้วข้าตอบพวกเขาว่า ‘ใครมีทองคำให้ปลดออกมา’ พวกเขาก็มอบทองคำให้ข้า แล้วข้าก็โยนลงไปในไฟ แล้วโคนี้ก็ออกมา”
 ²⁵เมื่อโมเสสเห็นประชาชนเตลิดไป (เพราะอาโรนปล่อยเขาทั้งหลายให้เตลิดไป จนพวกเขาถูกพวกศัตรูเย้ยหยัน) ²⁶แล้วโมเสสยืนอยู่ที่ประตูค่ายร้องว่า “ใครอยู่ฝ่ายพระยาห์เวห์? จงมาหาเราเถิด” คนเลวีทั้งหมดก็มาหาโมเสสพร้อมกัน ²⁷โมเสสจึงกล่าวกับพวกเขาว่า “พระยาห์เวห์ พระเจ้าของอิสราเอลตรัสดังนี้ว่า ‘แต่ละคน จงเหน็บดาบแนบกายและไปมาตามประตูค่าย แล้วแต่ละคนจงฆ่าพี่น้องและมิตรสหายอีกทั้งเพื่อนบ้านของตัวเอง’ ” ²⁸คนเลวีก็ทำตามที่โมเสสสั่ง และประชาชนประมาณสามพันคนตายลงในวันนั้น ²⁹แล้วโมเสสกล่าวว่า “ในวันนี้ท่านทั้งหลายจงสถาปนาตัวเองรับใช้พระยาห์เวห์ แต่ละคนจงสู้รบกับบุตรและพี่น้องของตน เพื่อวันนี้พระองค์จะทรงอวยพรท่านทั้งหลาย”
 ³⁰วันรุ่งขึ้น โมเสสจึงกล่าวกับประชาชนว่า “ท่านทั้งหลายได้ทำบาปใหญ่หลวง แต่บัดนี้เราจะขึ้นไปเข้าเฝ้าพระยาห์เวห์ บางทีเราจะลบมลทินบาปของพวกท่านได้” ³¹โมเสสจึงกลับไปเข้าเฝ้าพระยาห์เวห์กราบทูลว่า “อนิจจา ประชากรนี้ทำบาปใหญ่หลวง พวกเขาสร้างพระด้วยทองคำสำหรับตัวเอง ³²แต่บัดนี้ขอพระองค์โปรดยกโทษบาปของพวกเขา มิฉะนั้น ขอพระองค์ทรงลบชื่อของข้าพระองค์เสียจากหนังสือที่พระองค์ทรงจดไว้” ³³พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “ผู้ใดทำบาปต่อเรา เราก็จะลบชื่อผู้นั้นจากหนังสือของเรา ³⁴บัดนี้ จงไปเถิด นำประชากรไปยังที่ซึ่งเราบอกแก่เจ้าแล้ว นี่แน่ะ ทูตของเราจะนำหน้าเจ้า แต่ว่าในวันที่เราจะลงโทษนั้น เราจะลงโทษพวกเขาเพราะบาปของพวกเขา”
 ³⁵พระยาห์เวห์ทรงบันดาลให้ภัยพิบัติเกิดขึ้นกับประชากร เพราะพวกเขาทำรูปโคหนุ่มซึ่งอาโรนทำนั้น

อพยพ 33

พระบัญชาให้ออกจากซีนาย

 ¹พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงขึ้นไปจากที่นี่ เจ้ากับประชากรซึ่งเจ้านำขึ้นมาจากแผ่นดินอียิปต์ ไปยังแผ่นดินซึ่งเราปฏิญาณกับอับราฮัม กับอิสอัค และกับยาโคบว่า ‘เราจะให้แผ่นดินนั้นแก่เชื้อสายของเจ้า’ ²เราจะใช้ทูตองค์หนึ่งนำหน้าเจ้าไปและเราจะไล่คนคานาอัน คนอาโมไรต์ คนฮิตไทต์ คนเปริสซี คนฮีไวต์ และคนเยบุส ออกไปเสีย ³จงขึ้นไปยังแผ่นดินซึ่งมีน้ำนมและน้ำผึ้งไหลบริบูรณ์ แต่เราจะไม่ขึ้นไปกับพวกเจ้า เกรงว่าเราจะทำลายล้างพวกเจ้าเสียกลางทาง เพราะว่าพวกเจ้าเป็นชนชาติที่หัวแข็ง”
 ⁴เมื่อประชาชนได้ยินข่าวร้ายนี้ พวกเขาก็เป็นทุกข์ยิ่งนัก และไม่มีใครใส่เครื่องประดับเลย ⁵เพราะพระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “จงกล่าวแก่ชนชาติอิสราเอลว่า ‘เจ้าทั้งหลายเป็นชนชาติที่หัวแข็ง ถ้าเราจะขึ้นไปกับเจ้าเพียงครู่เดียว เราก็จะทำลายล้างเจ้าเสีย และบัดนี้ จงถอดเครื่องประดับออกเสีย เพื่อเราจะรู้ว่าเราควรจะทำอย่างไรกับเจ้าดี’ ” ⁶ดังนั้นชนชาติอิสราเอลจึงถอดเครื่องประดับออก ตั้งแต่ตอนที่อยู่แถบภูเขาโฮเรบเป็นต้นมา