มั่นใจในการปกป้องของพระเจ้า

ถึงหัวหน้านักร้อง ใช้เครื่องสาย ของดาวิด

¹ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงฟังเสียงร้องทูลของข้าพระองค์
 ขอทรงสดับคำอธิษฐานของข้าพระองค์
²ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์จากที่สุดปลายแผ่นดินโลก
 เมื่อจิตใจของข้าพระองค์อ่อนระอาไป
ขอทรงนำข้าพระองค์
 มาถึงศิลาที่สูงกว่าข้าพระองค์
³เพราะพระองค์ทรงเป็นที่ลี้ภัยของข้าพระองค์
 เป็นหอคอยแข็งแกร่งที่ประจันหน้าศัตรู
⁴ข้าพระองค์จะขออยู่ในพลับพลาของพระองค์เป็นนิตย์
 ข้าพระองค์จะลี้ภัยอยู่ที่กำบังปีกของพระองค์
⁵ข้าแต่พระเจ้า เพราะพระองค์ทรงฟังคำบนบานของข้าพระองค์
 และประทานมรดกของผู้ยำเกรงพระนามของพระองค์แก่ข้าพระองค์
⁶ขอทรงยืดพระชนมายุของพระราชา
 ให้ปีเดือนของท่านยืนนานไปทุกชั่วชาติพันธุ์
⁷ขอให้ท่านได้ประทับบนบัลลังก์ เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าเป็นนิตย์
 ขอทรงตั้งความรักมั่นคงและความซื่อสัตย์ไว้ปกป้องท่าน
⁸แล้วข้าพระองค์จะร้องเพลงสดุดีพระนามของพระองค์เป็นนิตย์
 ตามที่ข้าพระองค์แก้บนอยู่แต่ละวันนั้น

สัจจะจะทำให้ท่านเป็นไท

 ³¹พระเยซูจึงตรัสกับพวกยิวที่วางใจในพระองค์ว่า “ถ้าพวกท่านยึดมั่นในคำสอนของเรา ท่านก็เป็นสาวกของเราอย่างแท้จริง ³²และพวกท่านจะรู้จักสัจจะ และสัจจะจะทำให้ท่านเป็นไท” ³³พวกเขาทูลตอบพระองค์ว่า “เราสืบเชื้อสายมาจากอับราฮัม และไม่เคยเป็นทาสใครเลย ทำไมท่านถึงกล่าวว่าเราจะเป็นไท?”
 ³⁴พระเยซูตรัสตอบพวกเขาว่า “เราบอกความจริงกับท่านว่า ทุกคนที่ทำบาปก็เป็นทาสของบาป ³⁵ทาสอยู่ในบ้านเพียงชั่วคราว บุตรต่างหากที่อยู่ตลอดไป ³⁶เพราะฉะนั้นถ้าพระบุตรทรงทำให้พวกท่านเป็นไท ท่านก็เป็นไทจริงๆ ³⁷เรารู้ว่าพวกท่านเป็นเชื้อสายของอับราฮัม แต่ท่านก็หาโอกาสฆ่าเรา เพราะไม่เชื่อคำสอนของเรา ³⁸เราพูดถึงสิ่งที่เราเห็นเมื่ออยู่กับพระบิดา และพวกท่านทำในสิ่งที่ท่านได้ยินมาจากพ่อของท่าน”

พ่อของท่านคือมาร

 ³⁹พวกเขาทูลตอบพระองค์ว่า “อับราฮัมเป็นบิดาของเรา” พระเยซูตรัสกับเขาว่า “ถ้าพวกท่านเป็นลูกของอับราฮัมแล้ว ท่านก็จะทำในสิ่งที่อับราฮัมทำ ⁴⁰แต่เดี๋ยวนี้พวกท่านหาโอกาสฆ่าเราซึ่งเป็นผู้บอกท่านถึงสัจจะที่เราได้ยินมาจากพระเจ้า อับราฮัมไม่ได้ทำอย่างนี้ ⁴¹พวกท่านทำสิ่งที่พ่อของท่านทำ” เขาทูลพระองค์ว่า “เราไม่ได้เกิดจากการล่วงประเวณี เรามีพระบิดาองค์เดียวคือพระเจ้า” ⁴²พระเยซูตรัสกับเขาว่า “ถ้าพระเจ้าเป็นพระบิดาของพวกท่านแล้ว ท่านก็จะรักเรา เพราะเรามาจากพระเจ้าและอยู่นี่แล้ว เราไม่ได้มาตามใจชอบของเราเอง แต่พระองค์ทรงใช้เรามา ⁴³ทำไมพวกท่านถึงไม่เข้าใจถ้อยคำที่เราพูด? นี่เป็นเพราะท่านทนฟังคำสอนของเราไม่ได้ ⁴⁴พวกท่านมาจากพ่อของท่านคือมาร และท่านอยากจะทำตามความปรารถนาของพ่อ มันเป็นฆาตกรตั้งแต่เริ่มแรกและไม่ได้ตั้งอยู่ในสัจจะ เพราะมันไม่มีสัจจะ เมื่อมันพูดเท็จมันก็พูดตามสันดานของมันเอง เพราะมันเป็นผู้มุสา และเป็นพ่อของการมุสา ⁴⁵แต่พวกท่านไม่เชื่อเราเพราะเราพูดความจริง ⁴⁶มีใครในพวกท่านที่อาจชี้ให้เห็นว่าเรามีบาป? ถ้าเราพูดความจริง ทำไมท่านถึงไม่เชื่อเรา? ⁴⁷คนที่มาจากพระเจ้าก็ย่อมฟังพระดำรัสของพระเจ้า พวกท่านไม่ได้มาจากพระเจ้า เพราะเหตุนี้พวกท่านจึงไม่ฟัง”

ก่อนอับราฮัมเกิด เราเป็นอยู่แล้ว

 ⁴⁸พวกยิวทูลตอบพระองค์ว่า “ที่เราพูดว่าท่านเป็นชาวสะมาเรียและมีผีสิงนั้นไม่จริงหรือ?” ⁴⁹พระเยซูตรัสตอบว่า “เราไม่มีผีสิง แต่เราถวายพระเกียรติแด่พระบิดาของเรา และพวกท่านลบหลู่เกียรติของเรา ⁵⁰เราไม่ได้แสวงหาเกียรติของเราเอง แต่มีผู้แสวงหาให้และพระองค์นั้นเป็นผู้ทรงพิพากษา ⁵¹เราบอกความจริงกับพวกท่านว่า ถ้าใครประพฤติตามคำสอนของเรา คนนั้นจะไม่ประสบความตายเลย” ⁵²พวกยิวทูลพระองค์ว่า “เดี๋ยวนี้เรารู้แล้วว่าท่านมีผีสิง อับราฮัมตายไปแล้วและพวกผู้เผยพระวจนะก็ตายไปแล้วเหมือนกัน แต่ท่านพูดว่า ‘ถ้าใครประพฤติตามคำสอนของเรา คนนั้นจะไม่ตายเลยภาษากรีกแปลตรงตัวว่า จะไม่ลิ้มรสความตายเลย’ ⁵³ท่านยิ่งใหญ่กว่าอับราฮัมบิดาของเราที่ตายไปแล้วหรือ? พวกผู้เผยพระวจนะก็ตายไปแล้วเหมือนกัน ท่านจะอวดอ้างว่าท่านเป็นใคร?” ⁵⁴พระเยซูตรัสตอบว่า “ถ้าเราให้เกียรติแก่ตัวเราเอง เกียรติของเราก็ไม่มีความหมาย ผู้ที่ทรงให้เกียรติเรานั้นคือพระบิดาของเรา ผู้ที่พวกท่านกล่าวว่าเป็นพระเจ้าของท่าน ⁵⁵พวกท่านไม่รู้จักพระองค์ แต่เรารู้จักพระองค์ ถ้าเรากล่าวว่าเราไม่รู้จักพระองค์ เราก็จะเป็นคนมุสาเหมือนกับท่าน แต่เรารู้จักพระองค์ และประพฤติตามพระดำรัสของพระองค์ ⁵⁶อับราฮัมบิดาของพวกท่านชื่นชมยินดีที่จะได้เห็นวันของเรา และท่านก็เห็นแล้วและมีความยินดี” ⁵⁷พวกยิวจึงทูลพระองค์ว่า “ท่านอายุยังไม่ถึงห้าสิบปี ท่านเคยเห็นอับราฮัมแล้วหรือ?” ⁵⁸พระเยซูตรัสกับพวกเขาว่า “เราบอกความจริงกับท่านว่า ก่อนอับราฮัมเกิด เราเป็นอยู่แล้ว” 59คนเหล่านั้นจึงหยิบก้อนหินขึ้นมาจะขว้างพระองค์ แต่พระเยซูทรงหลบเลี่ยงและเสด็จออกไปจากบริเวณพระวิหาร

เผ่าอื่นๆ โจมตีเผ่าเบนยามิน

 ¹คนอิสราเอลทั้งหมดตั้งแต่ดานถึงเบเออร์เชบา ทั้งแผ่นดินกิเลอาดก็ออกมา ชุมนุมชนนั้นได้ประชุมเป็นใจเดียวกันต่อพระยาห์เวห์ที่เมืองมิสปาห์ ²ผู้นำของประชาชนทั้งสิ้นคือของทุกเผ่าในอิสราเอล ได้ปรากฏตัวในที่ประชุมแห่งประชากรของพระเจ้า มีทหารราบถือดาบ 400,000 คน ³(ครั้งนั้นคนเบนยามินได้ยินว่าคนอิสราเอลได้ขึ้นไปยังมิสปาห์) คนอิสราเอลกล่าวว่า “บอกเรามาว่า เรื่องชั่วร้ายนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?” ⁴คนเลวีสามีของหญิงที่ถูกฆ่านั้นตอบว่า “ตัวข้าพเจ้าและภรรยาน้อยมาถึงเมืองกิเบอาห์ซึ่งเป็นของเบนยามินเพื่อจะค้างคืนที่นั่น ⁵ในคืนนั้นชาวเมืองกิเบอาห์ก็ลุกขึ้นล้อมบ้านที่ข้าพเจ้าพักอยู่ พวกเขาหมายจะฆ่าข้าพเจ้าเสีย พวกเขาข่มขืนภรรยาน้อยของข้าพเจ้าจนตาย ⁶ข้าพเจ้าจึงนำศพนางมาหั่นเป็นท่อนๆ ส่งไปทั่วดินแดนที่เป็นมรดกของอิสราเอล เพราะพวกเขาทำเรื่องชั่วและเรื่องบัดสีในอิสราเอล ⁷นี่แน่ะ ท่านทุกคนผู้เป็นคนอิสราเอล จงให้คำแนะนำและคำปรึกษา ณ ที่นี่เถิด”
 ⁸ประชาชนทุกคนก็ลุกขึ้นกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า “เราจะไม่กลับไปเต็นท์ เราจะไม่กลับไปบ้าน ⁹แต่นี่คือสิ่งที่เราจะทำกับเมืองกิเบอาห์ เราจะจับฉลากยกขึ้นไปกับเมืองนั้น ¹⁰เราจะเลือกคนอิสราเอลทุกเผ่าคัดเอาร้อยละสิบคน พันละร้อย หมื่นละพันให้ไปหาเสบียงอาหาร มาให้กองทัพ เพื่อเขาทั้งหลายจะตอบสนองความบัดสีทั้งสิ้น ซึ่งพวกกิเบอาห์ทำขึ้นในอิสราเอล เมื่อเขาทั้งหลายมาถึงเมืองกิเบอาห์ของเผ่าเบนยามิน” ¹¹คนอิสราเอลทั้งสิ้นก็ร่วมใจกันยกไปสู้เมืองนั้น
 ¹²เผ่าต่างๆ ของอิสราเอลก็ส่งคนไปถามทั่วเผ่าเบนยามินว่า “ความชั่วช้านี้ซึ่งเกิดขึ้นในพวกท่านคืออะไร? ¹³ฉะนั้นบัดนี้ จงมอบตัวพวกคนอันธพาลในเมืองกิเบอาห์มาให้เราประหารชีวิตเสีย เราจะได้กำจัดความชั่วเสียจากอิสราเอล” แต่คนเบนยามินไม่ยอมฟังเสียงคนอิสราเอลพี่น้องของตน ¹⁴คนเบนยามินจากเมืองต่างๆ มารวมกันไปยังเมืองกิเบอาห์ เพื่อยกออกไปทำสงครามกับคนอิสราเอล ¹⁵คราวนั้นคนเบนยามินจากเมืองต่างๆ มาชุมนุมกัน เป็นทหารถือดาบ 26,000 คน นอกเหนือจากชาวเมืองกิเบอาห์ ซึ่งมาชุมนุมกัน เป็นทหารที่คัดเลือกแล้ว 700 คน ¹⁶ในจำนวนทั้งหมดนี้มีคนที่คัดเลือกแล้ว 700 คน ถนัดมือซ้ายและทุกคนสามารถเหวี่ยงก้อนหินให้ถูกเส้นผมได้ไม่พลาดเลย ¹⁷คนอิสราเอลยกเว้นคนเบนยามินมาชุมนุมกัน เป็นทหารถือดาบ 400,000 คน ทุกคนเป็นนักรบ
 ¹⁸คนอิสราเอลลุกขึ้นไปยังเมืองเบธเอล และทูลถามพระเจ้าว่า “ผู้ใดในพวกข้าพระองค์จะขึ้นไปรบกับคนเบนยามินก่อน?” พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ยูดาห์ก่อน” ¹⁹รุ่งเช้าคนอิสราเอลก็ลุกขึ้นตั้งค่ายต่อสู้เมืองกิเบอาห์ ²⁰คนอิสราเอลออกไปรบกับเบนยามิน และคนอิสราเอลได้จัดทัพรบกับพวกเขาที่เมืองกิเบอาห์ ²¹ในวันนั้นคนเบนยามินออกมาจากเมืองกิเบอาห์ ฆ่าฟันคนอิสราเอลล้มตาย 22,000 คน ^22-23และคนอิสราเอลก็ขึ้นไปร้องไห้คร่ำครวญต่อพระยาห์เวห์จนถึงเวลาเย็น เขาทั้งหลายทูลถามพระยาห์เวห์ว่า “สมควรที่ข้าพระองค์จะเข้าประชิดรบกับคนเบนยามินพี่น้องของข้าพระองค์หรือไม่?” พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ขึ้นไปสู้เขาเถิด” แต่คนอิสราเอลยังหนุนใจกันและจัดทัพในที่ที่พวกเขาจัดทัพในวันแรก
²⁴คนอิสราเอลจึงยกเข้าประชิดคนเบนยามินในวันที่สอง ²⁵และในวันที่สองนั้นเบนยามินก็ยกออกจากกิเบอาห์ไปปะทะกับพวกเขา ฆ่าฟันคนอิสราเอลตายอีก 18,000 คน ซึ่งทุกคนเป็นทหารถือดาบ ²⁶แล้วบรรดาคนอิสราเอลคือกองทัพทั้งหมด ได้ขึ้นไปที่เบธเอลและร้องไห้คร่ำครวญ พวกเขานั่งเฝ้าพระยาห์เวห์ที่นั่น และในวันนั้นได้อดอาหารจนเวลาเย็น อีกทั้งได้ถวายเครื่องบูชาเผาทั้งตัวและศานติบูชาแด่พระยาห์เวห์ ²⁷คนอิสราเอลจึงทูลถามพระยาห์เวห์ (เพราะในสมัยนั้น หีบพันธสัญญาของพระเจ้าอยู่ที่นั่น ²⁸และฟีเนหัสบุตรเอเลอาซาร์ ผู้เป็นบุตรอาโรน ก็ปรนนิบัติอยู่หน้าหีบนั้นในสมัยนั้น) เขาทูลถามว่า “สมควรที่ข้าพระองค์จะยกไปสู้รบกับคนเบนยามินพี่น้องของข้าพระองค์อีกครั้งหนึ่ง หรือควรจะหยุดเสีย?” และพระยาห์เวห์ตรัสว่า “จงยกขึ้นไปเถิด เพราะว่าพรุ่งนี้เราจะมอบพวกเขาไว้ในมือของเจ้า”
 ²⁹ดังนั้น อิสราเอลจึงซุ่มคนไว้รอบเมืองกิเบอาห์ ³⁰และคนอิสราเอลก็ขึ้นไปสู้รบกับคนเบนยามินในวันที่สาม และจัดทัพต่อสู้เมืองกิเบอาห์อย่างคราวก่อน ³¹คนเบนยามินก็ยกออกมาปะทะกับกองทัพ และถูกชักพาให้ห่างไปจากตัวเมือง พวกเขาก็เริ่มฆ่าฟันประชาชนบางคนอย่างคราวก่อน คือตามถนนหลวงซึ่งสายหนึ่งขึ้นไปเบธเอล อีกสายหนึ่งไปยังกิเบอาห์และที่กลางทุ่งแจ้ง คนอิสราเอลล้มตายประมาณ 30 คน ³²คนเบนยามินกล่าวว่า “เขาแพ้เราอย่างคราวแรก” แต่คนอิสราเอลพูดว่า “ให้เราถอยเพื่อชักพาพวกเขาออกจากเมืองไปยังถนนหลวง” ³³คนอิสราเอลทั้งหมดก็ลุกออกจากที่ของตนและตั้งแถวรบที่บาอัลทามาร์ ส่วนคนอิสราเอลที่คอยซุ่มอยู่ก็ออกจากที่ของตนคือจากที่โล่งของเมืองเกบา ³⁴มีทหาร 10,000 คนที่คัดเลือกแล้วจากอิสราเอลทั้งสิ้นรุกเข้าโจมตีเมืองกิเบอาห์ การสงครามกำลังดุเดือด แต่คนเบนยามินไม่รู้ว่าเหตุร้ายกำลังมาใกล้ตนแล้ว ³⁵พระยาห์เวห์ทรงให้คนเบนยามินพ่ายแพ้คนอิสราเอล ในวันนั้นคนอิสราเอลทำลายคนเบนยามินเสีย 25,100 คนซึ่งทุกคนเป็นทหารถือดาบ ³⁶ดังนั้นคนเบนยามินจึงเห็นว่า พวกเขาแพ้แล้ว
 คนอิสราเอลทำเป็นล่าถอยต่อเบนยามิน เพราะวางใจคนที่พวกเขาให้ซุ่มอยู่รอบเมืองกิเบอาห์ ³⁷คนที่ซุ่มอยู่ก็รีบรุกเข้าเมืองกิเบอาห์ คนที่ซุ่มอยู่นั้นก็กระจายออกไปประหารทุกคนในเมืองนั้นด้วยคมดาบ ³⁸คนอิสราเอลและคนที่ซุ่มอยู่นัดให้อาณัติสัญญาณกันว่า ถ้าเห็นควันกลุ่มใหญ่พลุ่งขึ้นมาจากในเมือง ³⁹ก็ให้คนอิสราเอลหันกลับมารบ เมื่อเบนยามินเริ่มฆ่าคนอิสราเอลได้สัก 30 คนแล้วก็พูดว่า “พวกเขาต้องแพ้เราอย่างคราวก่อนแน่เลย” ⁴⁰แต่เมื่อควันไฟลุกพลุ่งขึ้นมาจากในเมืองเป็นเสาควัน คนเบนยามินก็เหลียวหลังมาดู นี่แน่ะ ทั้งเมืองก็มีควันพลุ่งขึ้นถึงท้องฟ้า ⁴¹คนอิสราเอลก็หันกลับ คนเบนยามินก็หวาดกลัว เพราะเห็นว่าเหตุร้ายมาใกล้พวกเขาแล้ว ⁴²พวกเขาจึงหันหลังหนีคนอิสราเอลเข้าไปทางถิ่นทุรกันดาร แต่สงครามติดตามพวกเขาไปอย่างหนัก คนที่ออกมาจากเมืองทั้งหลายก็ทำลายพวกเขาที่อยู่ตรงกลาง ⁴³คนอิสราเอลล้อมคนเบนยามิน และไล่ตามไป แล้วเหยียบย่ำพวกเขาจากโนฮาห์ ไปจนถึงที่ตรงข้ามเมืองกิเบอาห์ทางตะวันออก ⁴⁴คนเบนยามินล้มตาย 18,000 คน ทุกคนเป็นนักรบผู้กล้าหาญ ⁴⁵พวกที่เหลือก็หันกลับหนีไปยังถิ่นทุรกันดารถึงศิลาริมโมน คนอิสราเอลฆ่าเขาตายตามถนนหลวง 5,000 คน และติดตามอย่างกระชั้นชิดไปจนถึงกิโดม และฆ่าเขาตาย 2,000 คน ⁴⁶คนเบนยามินที่ล้มตายในวันนั้น ล้วนเป็นทหารถือดาบ 25,000 คน ทุกคนเป็นนักรบผู้กล้าหาญ ⁴⁷แต่มีทหาร 600 คนหันกลับหนีไปยังถิ่นทุรกันดารถึงศิลาริมโมน และไปอาศัยอยู่ที่ศิลาริมโมนสี่เดือน ⁴⁸คนอิสราเอลก็หันกลับไปสู้คนเบนยามินอีก และได้ฆ่าทั้งชาวเมืองฝูงสัตว์เลี้ยงและทุกอย่างที่พวกเขาพบด้วยคมดาบ ยิ่งกว่านั้นพวกเขาก็เอาไฟเผาเสียทุกเมืองที่พบ

ผู้วินิจฉัย 21

คนเบนยามินรอดพ้นจากการสูญพันธุ์

 ¹คนอิสราเอลได้ปฏิญาณไว้ที่มิสปาห์ว่า “ไม่มีใครในพวกเรา จะให้บุตรหญิงของตนแต่งงานกับคนเบนยามิน” ²และประชาชนก็มาที่เบธเอล นั่งอยู่เฉพาะพระพักตร์พระเจ้าจนเวลาเย็น เขาทั้งหลายก็ส่งเสียงร้องไห้อย่างขมขื่น ³กล่าวว่า “โอ พระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งอิสราเอล ทำไมเหตุการณ์อย่างนี้จึงเกิดขึ้นในอิสราเอล คือที่วันนี้เผ่าหนึ่งจะขาดหายไปจากอิสราเอล?” ⁴เช้าวันต่อมาประชาชนก็ลุกขึ้นสร้างแท่นบูชาแท่นหนึ่งที่นั่นและถวายเครื่องบูชาเผาทั้งตัวกับเครื่องศานติบูชา ⁵และคนอิสราเอลกล่าวว่า “คนใดในเผ่าอิสราเอลไม่ได้ขึ้นมาประชุมต่อพระยาห์เวห์?” เพราะเขาทั้งหลายได้ปฏิญาณไว้อย่างหนักแน่นเกี่ยวกับคนที่ไม่ได้มาเฝ้าพระยาห์เวห์ที่มิสปาห์ว่า “คนนั้นจะถูกประหารชีวิตแน่” ⁶แต่คนอิสราเอลสงสารเบนยามินน้องของตน กล่าวว่า “วันนี้เผ่าหนึ่งถูกตัดออกจากอิสราเอลเสียแล้ว ⁷เราจะทำอย่างไรเรื่องหาภรรยาให้คนที่ยังเหลืออยู่? เพราะเราได้ปฏิญาณในพระนามพระยาห์เวห์แล้ว ว่าเราจะไม่ยกบุตรหญิงของเราให้เป็นภรรยาของเขา”
 ⁸เขาทั้งหลายถามขึ้นว่า “คนใดในเผ่าอิสราเอลที่ไม่ได้ขึ้นมาเฝ้าพระยาห์เวห์ที่มิสปาห์?” นี่แน่ะ ไม่มีคนจากยาเบชกิเลอาดมาประชุมที่ค่ายเลยสักคนเดียว ⁹เพราะเมื่อเขานับประชาชนนั้น นี่แน่ะ ไม่มีชาวเมืองยาเบชกิเลอาดอยู่ที่นั่นเลย ¹⁰ดังนั้นชุมนุมชนจึงส่งทหารผู้กล้าหาญ 12,000 คน แล้วบัญชาพวกเขาว่า “จงไปฆ่าชาวยาเบชกิเลอาดเสียด้วยคมดาบทั้งผู้หญิงและเด็ก ¹¹เจ้าทั้งหลายจงทำอย่างนี้คือ ผู้ชายทุกคนและผู้หญิงทุกคนที่ได้หลับนอนกับผู้ชายแล้ว จงทำลายพวกเขาถวายพระเจ้า” ¹²ในหมู่ชาวยาเบชกิเลอาดนั้นพวกเขาพบหญิงพรหมจารี 400 คนผู้ยังไม่ได้ร่วมหลับนอนกับผู้ชายเลย จึงได้พาหญิงเหล่านั้นมายังค่ายที่ชิโลห์ซึ่งอยู่ในแผ่นดินคานาอัน
 ¹³ชุมนุมชนทั้งหมดก็ส่งข่าวบอกคนเบนยามินซึ่งอยู่ที่ศิลาริมโมนว่า สงครามยุติแล้ว ¹⁴คนเบนยามินก็กลับมาในคราวนั้น แล้วคนอิสราเอลก็มอบผู้หญิงที่พวกเขาไว้ชีวิตในหมู่ผู้หญิงแห่งยาเบชกิเลอาดแก่คนเบนยามิน แต่ก็ไม่พอแก่กัน ¹⁵ประชาชนก็สงสารเบนยามิน เพราะว่าพระยาห์เวห์ทรงทำให้เกิดช่องว่างในเผ่าอิสราเอลแปลได้อีกว่า ทรงทำให้เกิดความบาดหมางในเผ่าอิสราเอล
 ¹⁶พวกผู้ใหญ่ของชุมนุมชนนั้นจึงกล่าวว่า “เนื่องจากพวกผู้หญิงในเบนยามินถูกทำลายล้างจนสิ้น เราจะทำอย่างไรเรื่องหาภรรยาให้คนที่ยังเหลืออยู่?” ¹⁷เขาทั้งหลายกล่าวว่า “ต้องมีมรดกให้แก่คนเบนยามินที่รอดตาย เพื่อว่าคนเผ่าหนึ่งจะไม่ถูกลบออกจากอิสราเอล ¹⁸แต่เราจะยกบุตรหญิงของเราให้เป็นภรรยาเขาก็ไม่ได้” เพราะคนอิสราเอลได้ปฏิญาณไว้ว่า “ใครให้ผู้หญิงแก่เบนยามินเป็นภรรยาขอให้ถูกแช่งสาปเถิด” ¹⁹ดังนั้นพวกเขาจึงกล่าวว่า “นี่แน่ะ ทุกปีมีเทศกาลเลี้ยงถวายพระยาห์เวห์ที่เมืองชิโลห์ ซึ่งอยู่เหนือเมืองเบธเอล ทางทิศตะวันออกของถนนหลวงที่ขึ้นจากเมืองเบธเอลถึงเมืองเชเคม และอยู่ใต้เลโบนาห์” ²⁰พวกเขาจึงสั่งคนเบนยามินว่า “จงไปซุ่มคอยอยู่ในสวนองุ่น ²¹คอยเฝ้าดูอยู่ ถ้าบุตรหญิงชาวชิโลห์ออกมาเต้นรำในเทศกาลเลี้ยงในการเต้นรำ จงออกมาจากสวนองุ่นฉุดเอาบุตรหญิงชาวชิโลห์ไปเป็นภรรยาของตน คนละคน แล้วให้กลับไปแผ่นดินเบนยามินเสีย ²²ถ้าบิดาหรือพี่น้องของหญิงเหล่านั้นมาร้องทุกข์ต่อเรา เราจะบอกพวกเขาว่า ‘โปรดยินยอมเพราะเห็นแก่เราเถิด ในเวลาสงคราม เราไม่ได้ให้ผู้หญิงพอแก่คนเบนยามินทุกคน ทั้งท่านทั้งหลายเองก็ไม่ได้ให้แก่พวกเขา มิฉะนั้นบัดนี้พวกท่านก็จะมีความผิด’ ” ²³คนเบนยามินก็ทำตาม ต่างก็ได้ภรรยาไปตามจำนวน คือได้หญิงเต้นรำที่ไปฉุดมา พวกเขาก็กลับไปอยู่ในที่ดินมรดกของตน แล้วสร้างเมืองขึ้นใหม่และอาศัยอยู่ในนั้น ²⁴เวลานั้นคนอิสราเอลก็กลับจากที่นั่นไปยังเผ่าและตระกูลของตน ต่างก็ยกกลับไปสู่ดินแดนมรดกของตน
 ²⁵ในสมัยนั้นไม่มีกษัตริย์ในอิสราเอล ต่างก็ทำตามที่ตนเองเห็นชอบ